Γράφει η Δέσποινα Ποικιλίδου, Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Μακριά από μνημόνια, ΕΝΦΙΑ, ΕΦΚΑ και εφορίες, προαπαιτούμενα και αξιολογήσεις εδώ από την Πλάκα του Λιτοχώρου, κάτω από το βλέμμα των θεών του Ολύμπου, σας στέλνω έναν εγκάρδιο αδελφικό χαιρετισμό, φίλοι αναγνώστες, για ένα καλό καλοκαίρι, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, αν και η θυελλώδης «Μέδουσα» ανέτρεψε τα όποια προγράμματα κάναμε.
Anyway που λένε και οι Άγγλοι…
Εγώ εδώ, ανάμεσα από ένα ξέφωτο που αφήνουν τα πυκνά κλαδιά του καραγάτς, του πεύκου και της φλαμουριάς, καραδοκώ κάθε πρωί, στις έξι και είκοσι ακριβώς, να δώ τον κατακόκκινο δίσκο του ήλιου να αναδύεται από τον ορίζοντα της θάλασσας σαν την Αφροδίτη, υπακούοντας στα κελεύσματα του Εωσφόρου, αυτού του ισχυρού αγγέλου, του υιού της αυγής, αυτού του περήφανου πραξικοπηματία που θέλησε να βάλλει τον θρόνο του υπεράνω του θρόνου του Θεού κι έπεσε κατά γης. (Ησαΐας ιδ΄12-15)
Ασύλληπτο το θέαμα, μοναδικό. Κι επειδή η ζωή μας αποτελείται από ωραίες στιγμές, προσπαθώ όπως με παροτρύνει ο Λέο Μπουσκάλια, επίκουρος καθηγητής κοινωνικής ψυχολογίας, να απολαμβάνω όσες περισσότερες ανατολές του ήλιου μπορώ. Κι αν καμιά φορά κάποια σύννεφα καλύπτουν εκεί τον ορίζοντα, ξέρω πως ανελλιπώς πίσω από τα σύννεφα αρχίζει ξανά η όλη διεργασία και κάποια στιγμή θα φανεί κάπου ψηλά στον ουρανό ανάμεσα από τα γαλάζια κενά για να αναπτερώσει τα όνειρα και τις ελπίδες μας.
Όλοι οι ουράνιοι νόμοι βαίνουν καλώς. Οι επίγειοι νόμοι όμως παραβιάζονται από τους άρχοντες του αιώνος τούτου. Είναι αυτοί οι νόμοι που φροντίζουν ώστε οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Γι’ αυτό ήρθε και ο «φίλος» μας Ζαν Κλώντ Γιουνγκέρ τον οποίο τιμήσαμε δεόντως, τον ανακηρύξαμε επίτιμο καθηγητή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και του φορέσαμε και την τήβεννο. Κι εκείνος εξέφρασε τον θαυμασμό για τον υπέροχο ελληνικό λαό, προ παντός το φτωχό, δηλαδή το γνωστό υποζύγιο που φορτώθηκε το δυσβάσταχτο φορτίο των φόρων, της ανεργίας και της ατέλειωτης λιτότητας.
Κι έπειτα τι; Προς τι τα εύσημα;
Ο φτωχός λαός, είπε, πλήρωσε τα σπασμένα ενώ η ελίτ καλοπερνάει.
Αν ήσουν δίκαιος και σωστός «φίλε» Γιουνγκέρ, θα συμβούλευες το «φίλο» σου τον Αλέξη, τον οποίο με κάθε ευκαιρία αγκαλιάζεις ένθερμα και του χτυπάς με αγάπη την πλάτη, να τα παίρνει από την ελίτ και να έρχεσαι εσύ εδώ και να δίνεις σε εκείνους τα «εύσημα». Και να τον συμβουλέψεις να παίξει και καμιά φορά τον ζουρνά του και να σας κάνει όλους εκεί πέρα να χορέευτε και όχι να γίνεται οσφυοκάμπτης ώστε σε λίγο, αν και νέος, θα τον πονάει η μέση από την πολύ…κάμψη.
Τελικά όμως φταίμε και όλοι εμείς. Ψηφίζουμε ακατάλληλους ηγέτες οι οποίοι ψηφίζουν νόμους προς ίδιον όφελος. Εξαπατούν το λαό, τον κλέβουν ασύστολα, μοσχοπληρώνονται και στέλνουν τα εμβάσματά τους σε off shore εταιρίες, αφορολόγητα, ενώ ο φτωχός βρίσκεται σε απόγνωση από τους δυσβάσταχτους φόρους και τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Την ίδια στιγμή ημέτεροι διορίζονται χαριστικά, αχρείαστοι και υψηλόμισθοι. Και το χρέος όλων των κυβερνήσεων, μηδενός εξαιρουμένου, απλήρωτο και αυξανόμενο.
Άθελά μου ο νους μου πηγαίνει στον εθνικό σατυρικό ποιητή που έλεγε:
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Δυστυχία σου Ελλάς
με τα τέκνα που γεννάς.
Ω , Ελλάς ηρώων χώρα κ.λ.π κ.λ.π
Γραμμένο πριν από 120 χρόνια και επίκαιρο όσο ποτέ…
Εν κατακλείδι, μιλώντας με ένα αξιόπιστο πρόσωπο, μου εξέφρασε την άποψη ότι τελικά ένας… προτεστάντης θα μας σώσει. Στην αρχή εξεπλάγην αλλά αργότερα το είδα αλλιώς. Ο Σόϊμπλε μου είναι ιδιαίτερα αντιπαθής. Με το στυγνό του ύφος, το πείσμα και τον αδιάλλακτο χαρακτήρα που δεν καταλαβαίνει από παρακάλια ούτε από ζουρνάδες. Αυτός επιμένει να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Επιμένει στη λογική του δούναι και λαβείν ως συντηρητικός προτεστάντης. Κι έτσι μας φόρτωσαν τα μνημόνια ένα, δύο, τρία και πάει λέγοντας. Μας υποχρέωσαν παράλληλα να κόψουμε τις όποιες σπατάλες, τις απάτες και τη διαφθορά στο μέτρο του «δυνατού». Πάνω από έξι χρόνια λιτότητας, ανεργίας και ανέχειας. Βρισκόμαστε ήδη σε επιτροπεία και αν ποτέ τα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από αυτήν και σταθούμε στα πόδια μας θα είναι ευχής έργον.
Και ερωτώ: έπρεπε να περιμένουμε από όλους αυτούς να μας επιβάλλουν μια τάξη στα του οίκου μας; Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε μόνοι μας;
Εμείς, η Ελλάδα, η χώρα των ηρώων και του Καποδίστρια που επειδή αρνήθηκε εξωτερική δανειοδότηση αντιμετώπισε τα εχθρικά πυρά των πολιτών της εποχής του.
Ο συνετός Καποδίστριας, ο ευπατρίδης, ο σοφός. Φέρτε μου έναν Καποδίστρια και πάρτε όλους τους σύγχρονους απάτριδες, πατριδοκάπηλους πολιτικούς. Χάρισμά σας.
Δέσποινα Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης