Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Μια φορά σε μια υπαίθρια επίδειξη ένας μπρατσαράς έδινε μια παράσταση. Λυγούσε σίδερα, κατάπινε βίδες, έβγαζε φλόγες, τέτοια πράγματα. Σε μια στιγμή ανακοινώνει ότι θα δώσει σε κάποιο την ευκαιρία να κερδίσει χρήματα. Πιάνει λοιπόν ένα λεμόνι, το στίβει δυνατά μέχρι που δεν έβγαζε σταγόνα.
«Όποιος μπορέσει και βγάλει έστω μια σταγόνα από αυτό το λεμόνι του δίνω δέκα δραχμές». Για τους νεώτερους εκείνη την εποχή δέκα δραχμές ήταν μισό μεροκάματο! Βγήκαν μερικοί γεροδεμένοι αλλά δεν κατάφεραν τίποτε. Πλησιάζει κάποιος κύριος μεσόκοπος με ρεπούμπλικα πιάνει το λεμόνι και βγάζει ένα ποτηράκι χυμό! Εμβρόντητος ο μπρατσαράς ρωτάει:
– Συγγνώμη κύριε, τι δουλειά κάνετε;
– Εφοριακός!
Αυτή την ιστοριούλα τη θυμηθήκαμε όταν ακούσαμε τη κυβέρνηση να καυχιέται ότι τα έσοδα ήταν παραπάνω απ’ ότι τα προϋπολόγισε. Απ’ ότι γνωρίζουμε αυτά προέρχονται από την υπερφορολόγηση των φορολογουμένων. Με αυτά ελπίζει να γλιτώσουμε τον κόφτη. Όχι όμως και να το παρουσιάζει σαν επίτευγμα.
Σ’ ένα πρόσφατο ταξίδι στην Αθήνα συναντήσαμε ένα δημοσιογράφο παλιάς κοπής που έφαγε τα νιάτα του στα ρεπορτάζ. Τον ρωτήσαμε πόθεν αυτός ο πλούτος που υπάρχει, παρά την φτώχεια που δέρνει τον λαό. Μας έλεγε λοιπόν ότι το λεγόμενο σύστημα είχε κανονίσει έτσι τα πράγματα ώστε να πλουτίζουν οι αεριτζήδες! Χώρια οι διαπλεκόμενοι και οι παρατρεχάμενοι. Έ λοιπόν όλοι αυτοί ζουν και βασιλεύουν και μας κουνούν και το δάκτυλο γιατί δεν κάνουμε αρκετή οικονομία!
Όλοι συμφωνούν ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής προϋποθέτει πολιτική βούληση. Άντε λοιπόν παιδιά, για να δούμε δηλαδή πόσο επαναστάτες είστε και πόσο αριστεροί. Τι το ψιλοκοσκινάτε; Ποιοι δεν σας αφήνουν; Παρεκτός κι αν είχε δίκιο ο δημοσιογράφος που έλεγε ότι το 95% του πολιτικού συστήματος είναι παιδιά του συστήματος για να πιάνουν όλους τους πολιτικούς χώρους και να έχουν το έλεγχο. Γι’ αυτό άλλωστε οι λαοί ψηφίζουν αυτούς που νομίζουν ότι είναι αντισυστημικοί. Πάντως ο ίδιος δήλωνε ότι «ένα είναι το κόμμα». Όταν του είπαμε για την νομενκλατούρα κάτι μας απάντησε για «διοικητικά έξοδα»!
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. «Άσπρος λύκος , μαύρος λύκος, πρόβατα κόβει». Το να αλλάξουμε τους λύκους με αρκούδες δεν νομίζουμε ότι θα κερδίσουμε κάτι. Παρεκτός κι αν φαγωθούν μεταξύ τους. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με αναθεώρηση του συντάγματος για να μην υπάρχει μόνο ένα πόλος εξουσίας. Αλλά γι αυτό όλοι τηρούν αιδήμονα σιγή.
Κώστας Δαλακιουρίδης