Δασμοί επαυξημένοι; Δεσμοί ατονημένοι.
Αναγνώστη μου, που κοιτάς προβληματισμένος τη συναλλακτική, «δούναι – λαβείν», συζυγία του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, καλά διάβασες, μιας και το καλαντάρι σήμερα δείχνει Τρίτη, 14 του Φλεβάρη, ήτοι του αγίου Βαλεντίνου που κατά το εξ εσπερίας εισαχθέν έθιμο γιορτάζουν οι ερωτευμένοι – οι ομορφάντρες να χαίρονται τις αγαπούλες και τανάπαλιν, ευχόμαστε, από «σφηνών».
Αμάν! «Ευχόσαστε, ευχόσαστε, τι ευχόσαστε, όταν με απειλές – θεσμοθετείτε “κόφτη” μακράς διαρκείας ή “σκίζετε γάτες” μακράν της εσπερίας – εσχάτως πορευόμαστε, έλα Χριστέ και μη χειρότερα» αναρωτήθηκε ο πενόμενος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», κρίνοντας απαράδεκτο το χαρμόσυνο μήνυμα, αναγνώστη μου.
Κι ένα δίκιο το έχει, όσο να πεις, αφού υπό την παραζάλη του έρωτα λίγο έλειψε να μας διαφύγει ότι περνάμε:
Κρίση συναναστροφών μετά πολλών περιστροφών.
Κουίζ για σφόδρα ερωτευμένα ζεύγη. Φέτος, όπως πέρυσι, προπέρυσι, κ.λπ., δηλαδή, συνεχίστε τις προθέσεις μέχρι το έτος που ο Γιώργος υποδέχτηκε την Τρόικα, από Καστελλορίζου, κι άνοιξαν τα σκόρδα των κηδεμονευομένων χρεοφειλετών, γιορτάζουν όλες κι όλοι το αίσθημά τους;
Ένα, δύο, τρία…. δέκα, τέλος χρόνου, τη γλώσσα κατάπιες, αναγνώστη μου, κι ακόμα να απαντήσεις, πομπωδώς, όπως συνήθιζες προ Μνημονίων, ανεμίζοντας ρόδα που αρέσουν στη σύζυγο ή ό,τι άλλο πρόσταζε η μόδα, αλλά βέβαια:
Τι να πεις κι εσύ, ο καλούμενος, μαζί με όλες κι όλους εμάς τους υπόλοιπους, επαυξάνουμε, για να μην αισθάνεσαι μόνος, να τοποθετηθεί επί του ακανθώδους διλήμματος: «Άνθος για τη μανδάμ ή άρτος κατιτίς να φαμ;».
Έλα μου, ντε! Όταν, περικομμένων μηνιάτικων κι εκτεταμένων χαρατσιών ένεκεν, οι τσέπες είναι «πανί με πανί», πώς να οδηγηθείς σε σωστή απόφαση προμηθευόμενος τα απαραίτητα αμφότερα;
Ωστόσο, σιγά μην ξοδέψουμε περισσότερη φαιά ουσία να σκέφτεσαι ή να σκεφτόμαστε κι αντιρρήσεις επ’ αυτού δεν δεχόμαστε, όταν κόβουμε τον «Μήτσο» πανέτοιμο να μας βγάλει από τα δύσκολα, αναφωνώντας: «Τον άρτο, τον άρτο ημών τον επιούσιο, να θεωρήσει η μανδάμ πως έχει ταίρι πλούσιο».
Ναι, για(!), και η κυρία «Μητσαινα», αντί να φωνασκεί: «Χάθηκε να κόψεις ένα πράσινο φύλλο από τον φράχτη των γειτόνων, βρε τζερεμέ!», παρακαλείται να δείξει μεγαλοψυχία, επανεκτιμώντας την όλη κατάσταση.
Διότι, ξεχνά τον φύλακα «Τζακ» που στην οσμή ανθρώπινης παρουσίας γαυγίζει μέχρι να βγει όλη η γειτονιά στον δρόμο, προκειμένου να κονομήσει κόκαλο ή άλλο τι φαγώσιμο, ο συμφεροντολόγος, γεγονός που σε συνδυασμό με τα άδικα επιτίμια προς το πρόσωπό μας – άκου τζερεμές! – μας αναγκάζει να υπερασπιστούμε εαυτούς, άδοντες σε παράφραση πεπαλαιωμένης επιτυχίας του Γιάννη Παπαϊωάννου:
Ερίζω και αντιμιλώ…
Αγέρωχος θα λοιδορώ
τη συμπεριφορά σου,
με πτώχευσαν και απορώ
με τη σκληρότητά σου.
Για έρωτες θα πάψω πια
τώρα να τυραννιέμαι,
μια φορά εμπιστεύτηκα
και δεν ξαναγελιέμαι.
Ό,τι μου πεις, δεν απαιτείς,
ασμένως, να ψηφίζω;
Το έπραξα και φωνασκείς
που άνθη δεν κομίζω(;),
«ψάλλαμε», το λοιπόν, οπότε ιδού μανδάμ να προτείνει συμφιλίωση, δηλώνοντας: «Ανακαλώ το ψεγάδι. Έλα να τρατάρω άρτο βουτηγμένο σε κρασί με λάδι», κι όσο για τα λοιπά συμβαίνοντα εν Ελλάδι, αναγνώστη μου;
Μια φορά εμπιστεύτηκα και δεν ξαναγελιέμαι. Το είπαμε, κι αν θέλεις να αποτελέσουν παρελθόν τα ανωτέρω διλήμματα, θυμήσου το στην κάλπη, αμήν!…
-Ω-