Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Μου πήρε δέκα μέρες να το συνειδητοποιήσω. Είναι κάτι που δεν το αποδέχεσαι εύκολα. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν φεύγει. Κι αν φύγει σωματικά, πάλι εδώ θα είναι σαν προσωπικότητα.
Πάνε σαράντα και πάνω χρόνια που τον γνώρισα. Αμέσως με τράβηξε η καλή του διάθεση, ο φιλοσοφημένος και κατασταλαγμένος χαρακτήρας αλλά πάνω από όλα το σπινθηροβόλο πνεύμα του και μια απαστράπτουσα ευφυΐα. δηλαδή πράγματα που μου έλειπαν. Βρεθήκαμε και κοντοχωριανοί κι από τότε τον συνόδεψα στην εκδοτική του προσπάθεια.
Ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς με τι στερήσει σπούδασε αυτό το παιδί. Τότε στα χωριά η οικογένεια σπούδαζε ένα παιδί και τα άλλα έμεναν στο χωριό να βοηθήσουν. Του Γιάννη δεν ήταν η σειρά. Πρώτη επανάσταση ενάντια στην πατρική εξουσία να πάει στο Γυμνάσιο. Δεύτερη να πάει στο πανεπιστήμιο. Μετά ο γέρο Κορομήλης είδε το πείσμα και τη φλόγα της μάθησης που έκαιγε τον μικρό Γιάννη και υποχώρησε. Αυτό όμως δεν βοήθησε οικονομικά τον φοιτητή μας που δούλευε σε οικοδομές και σε φροντιστήρια για να τελειώσει το μαθηματικό τμήμα. Όμως πέρα από μια τετράγωνη λογική είχε και ένα σπάνιο μαθηματικό μυαλό που τον βοήθησε να τελειώσει τη σχολή χωρίς ιδιαίτερη μελέτη αφού ήταν σαΐνι στο να λύνει τα προβλήματα.
Η ζωή του χάρισε μια λαμπρή οικογένεια με παιδιά διαμάντια και μια εκπληκτική σύζυγο που είναι πραγματικό στήριγμα. Μια προσωπικότητα με πολλαπλά χαρίσματα. Όμως η μοίρα τον φθόνησε. Δεν μπορείς φίλε να τα έχεις όλα. Η ζωή είναι αγώνας. Πρώτο το χτύπημα με την επάρατο. Το δεύτερο και φαρμακερό η απώλεια του Δημήτρη. Όμως στις συμφορές φαίνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Με τι εγκαρτέρηση τα δέχτηκε δεν περιγράφεται. Βέβαια στα χωριά μας έλεγαν «και τα καλά δεχούμενα, και τα κακά δεχούμενα». Όμως άλλα το να το λες και άλλο να το νιώθεις. Όμως ο Γιάννης ήταν πολύ φιλοσοφημένος όχι μόνο από τα βιβλία αλλά και από τη λαϊκή σοφία. Αυτός μου σύστησε το εγχειρίδιο του Επίκτητου. Τι λέει; Όχι! Δεν έχασες το παιδί· το επέστρεψες. Πώς όμως να πείσεις ένα υποσυνείδητο που σπαράζει; Κι ακόμα μια έλλειψη που δεν γιατρεύεται;.
Φυσικά τον βοήθησε μια βαθιά και ειλικρινής πίστη. Πίστη όμως όχι τυφλή, άλογη. Πίστη με γνώση ένα είδος που σπανίζει. Ατέλειωτες οι συζητήσεις. Ένα φαινόμενο λογικής όπως ο Γιάννης, δεν αποδίδει τα πάντα σε μια τυφλή άλογη αρχή. Υπάρχει ένας πνεύμα, ένας Νους κάτι που δεν γνωρίζουμε αλλά το νιώθουμε κι αυτό που συγγενεύει με τον Νου, είναι η νόησή μας που γυρνά στην πατρίδα της στον Ουρανό.
-Πώς τον φαντάζεσαι Γιάννη τον Παράδεισο;
– Όπως τον βλέπω στα όνειρά μου: καταπράσινο, ολάνθιστο με ζωντανά χρώματα και τον φίλο μου τον Παύλο να προσπαθεί να τελειώσει το σπίτι!
– Καλά γίνονται τέτοια πράγματα εκεί επάνω;
– Ο νους όλα τα κάνει. Εξαρτάται πως θέλει κανείς να τα δει.
– Εκεί Γιάννη να δώσει ο Θεός να ξανανταμώσουμε. Στα περβόλια με τους ανθισμένους κήπους…
Κώστας Δαλακιουρίδης