Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Γράφαμε για συνθέτες που η μουσική τους γεννά συναισθήματα που σε ταξιδεύουν. Σε παίρνουν από τον πεζό τούτο κόσμο και σε πάνε σε ένα ακρογιάλι σε κάποιο γαλαξία ή σε κατεβάζουν στην αγορά το Αλ Χαλίλι. Αλλά ακόμα και πιο μακριά που όμως είναι απίθανα κοντά μας, μέσα μας, στο είναι μας, στην καρδιά μας. Ω, θέλει ηρεμία για να μπεις εκεί μέσα , θέλει απαλή μουσική, θρόισμα φύλλων ή φλοίσβο των κυμάτων. Κι όταν μπεις στα τρίσβαθα της ύπαρξής σου και κοιτάξεις θαρρετά θα δεις τι είναι αυτά που σε γεμίζουν και νοστιμίζουν τη ζωή σου.
Είναι τα συναισθήματα αυτά που μας γεμίζουν. Η ψυχρή λογική χρειάζεται στις ανθρώπινες σχέσεις όταν τα συναισθήματα γίνονται πάθη. Όταν παραπέσει το αλάτι και το φαγητό γίνεται λύσσα και σε φαρμακώνει. Τότε αυτό δεν σε τρέφει, σε καταστρέφει. Ο παμμέγιστος Αριστοτέλης το είδε πεντακάθαρα. Αρετή είναι η μεσότητα. Δεν είσαι παγόβουνο ούτε ερωτύλος. Είσαι αγαπημένος. Δεν είσαι παλικαράς ούτε κιοτής. Είσαι ανδρείος.
Η ζωή είναι μια σχοινοβασία. Περπατάς σε τεντωμένο σχοινί με το κοντάρι της λογικής που δεν σ’ αφήνει να γύρεις μήτε ζερβά μήτε δεξιά. Να κοιτάς μπροστά σου κι όχι κάτω στην άβυσσο. Να ναι η σκέψη σου ήρεμη. Ούτε να αψηφά τον κίνδυνο ούτε να τρέμει.
Δύσκολο να ζεις σαν άνθρωπος. Δεν σε αφήνουν. Δεν θέλουν να χαίρεσαι, να ερωτεύεσαι να διαβάζεις, να διασκεδάζεις. Σε θέλουν πολιτικό ον, δηλαδή ψηφοφόρο. Τα συναισθήματά σου δεν τους ενδιαφέρουν. Μόνο τα πάθη σου. Κι αυτά δεν τα ηρεμούν? τα οξύνουν να γίνονται καρφιά, να μη φιλιώνεις ούτε με τον εαυτό σου.
Οι αρχαίοι τραγικοί που είχαν εντρυφήσει στον ψυχισμό της φυλής μας το είδαν πεντακάθαρα. Το πάθος σε οδηγεί στην ύβρη που τελικά στρέφεται εναντίον σου. Σε συντρίβει κι επέρχεται κάθαρση. Σκάει το μπαλόνι του εγωισμού και βλέπεις αυτό που είσαι. κι αν σου έμεινε μυαλό θα καταλάβεις ποια είναι τα απλά πράγματα που σε γεμίζουν. Μια συμπάθεια, μια φιλία, ένας έρωτας, μια στοργή , απλές καθημερνές χαρές που δεν αφήνουν χάσματα.
Οι πιο ριψοκίνδυνοι παίζουν με τον κίνδυνο. Στο σύνορο που το συναίσθημα γίνεται πάθος. Εκεί στη κόψη του ξυραφιού λένε υπάρχει η πιο μεγάλη ηδονή. Αλλά πώς μπορείς να μπεις στο πάθος και να βγεις χωρίς να βρέξεις τα πόδια σου δηλαδή χωρίς να σε κυριεύσει; Ένα απλό παράδειγμα είναι το πιοτό. Καμιά φορά του δίνεις και καταλαβαίνει. Όμως η ευχαρίστηση στο πιοτό είναι η ευφορία και όχι η ζάλη. Η ευχάριστη διάθεση κι όχι το μεθύσι με τα επακόλουθα. Το πως μπορείς να παρασυρθείς ούτε που το καταλαβαίνεις…Πρώτα θα το καταλάβει το συκώτι σου και μετά εσύ. Αλλά τότε θα είναι αργά.
Κώστας Δαλακιουρίδης