Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας τελευταία είναι εξωφρενικό. Ιδιωτικοί στρατοί επιτίθενται σε εκπροσώπους του κράτους και της δικαιοσύνης στα Εξάρχεια. Πρόσφυγες και μετανάστες υπακούοντας ποιος ξέρεις ποιον, συγκεντρώνονται στα σύνορα που θα άνοιγαν! Φυλακισμένοι διοικούν τις φυλακές και μπαινοβγαίνουν όποτε τους καπνίσει. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά οι πολιτικοί μας τσακώνονται σαν τα κοκόρια για το αν ο κ. Πετσίτης ήταν φίλος του κ. Παππά ή του ίδιου του κ. Τσίπρα λες και πρόκειται για πρωτοφανές φαινόμενο και όχι πιο παλιό και από την πολιτική. Αν αυτό είναι το νέο που θα έφερνε ο Σύριζα τι θα ήταν το παλιό; Η απαλλοτρίωση του παλιού Πα.σο.κ που κατηγορούσε;
Η αναρχία που βασιλεύει έχει ένα όνομα κι αυτό λέγεται: πολιτική αβουλία για να μην πούμε προστασία. Έχουν πλάτες σε κάποια εξουσία όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι. Αν υπήρχε πολιτική βούληση τα Εξάρχεια θα είχαν απελευθερωθεί από τη σκλαβιά των μπαχαλάκηδων, των δήθεν αντεξουσιαστών και των εμπόρων του αργού θανάτου. Αλλά η ψήφος δεν μυρίζει ούτε αίμα ούτε κοκαΐνη.
Τώρα, τί χώρα είναι αυτή που ο καθένας βάζει μια κουκούλα χωρίς κανείς να τον ρωτήσει τι σκοπεύει να κάνει: να ληστέψει; Να σκοτώσει; Να τρομοκρατήσει; Γιατί το να πάει στο καφενείο με κουκούλα να παίξει πρέφα δεν το βλέπουμε πολύ πιθανό.
Αν κανείς τολμήσει να προτείνει να χαρακτηριστεί αδίκημα και μόνο η χρήση της κουκούλας ή οτιδήποτε άλλο κρύβει τα χαρακτηριστικά του προσώπου, άσχετα με την πρόθεση του κουκουλοφόρου, οι ίδιοι οι πολιτικοί θα αρχίσουν να ωρύονται ότι καταπιέζονται οι ελευθερίες του … λαού! Λες και πάμε στη λαϊκή φορώντας κουκούλες ή οι κουκουλοφόροι τις φορούν από βίτσιο.
Λέγαμε παλιά σε κάποιον που έκανε τον ακτιβιστή ξηλώνοντας κάμερες ότι πάει κόντρα στο ρέμα. Ο ίδιος τις προάλλες ζητούσε από καταστήματα με κάμερες στοιχεία για κάποιον που χτύπησε αλύπητα τον γιό του. Στον δημόσιο χώρο δεν έχεις να κρύψεις τίποτε και γι’ αυτό λέγεται δημόσιος. Αν θες να κυκλοφορεί με κουκούλα κάνε ένα σύλλογο και βάλε στο καταστατικό υποχρεωτική την κουκούλα ή την αδαμιαία περιβολή. Θυμόμαστε σε μια ταινία του Κιούμπρικ (μάτια ερμητικά κλειστά) όπου η καλή κοινωνία είχε ιδιωτικούς χώρους ακολασίας όπου όλοι είχαν μάσκες. Ανήθικο μεν αλλά δεν είχε αντίκτυπο σε τρίτους. Γιατί αυτό είναι που μετρά: να μην έχουν οι πολίτες συνέπειες από την ασυδοσία μερικών και την ανικανότητα του κράτους.
Κώστας Δαλακιουρίδης