Του Κώστα Δαλακιουρίδη
O άνθρωπος είναι περίεργο ζούζουλο. Γεννιέται μεγαλώνει και πεθαίνει κι αυτή τη διαδικασία τη θεωρεί δεδομένη και χρονικά προσδιορισμένη. Όλοι υποθέτουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει κατά τας γραφάς 120 χρόνια
γιατί παλιότερα λένε ότι βαριόταν να ζει. Βέβαια η πραγματικότητα είναι ότι τώρα τελευταία ανέβηκε ο μέσος όρος ζωής αλλά μας συμφέρει να ακολουθούμε τις γραφές.
Κι όμως ακόμα και σήμερα η ανυπαρξία είναι ένα βήμα από την ύπαρξη. Κυριολεκτικά ζούμε στην κόψη του ξυραφιού κι ας θεωρούμε το δικαίωμα της ζωής δεδομένο. Τώρα τελευταία εκτός από τις γνωστές αρρώστιες
θερίζει η ανακοπή καρδιάς. Άνθρωποι κατά τεκμήριο υγιείς (όχι απόλυτα) φεύγουν στα καλά καθούμενα. Εκεί που κάθονται γέρνουν στην καρέκλα κι αποχαιρετούν τον μάταιο τούτο κόσμο. Έτσι ανεπαίσθητα γλιστρούν
από τη χαραμάδα που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο και χάνονται στην ανυπαρξία.
Όποιος έζησε τέτοιες καταστάσεις μένει με την απορία: καλά τι στο καλό είμαστε;
Ο μεγάλος νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος το θέτει σε άλλη βάση. Οι πραγματικές υποστάσεις είναι τρεις: Το ένα (Θεός), ο Νους και οι ψυχές. Ύλη, φύση και φαινόμενα είναι φαντάσματα. Έρχονται και παρέρχονται κι
όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή θεάτρου όπου ο καθένας θα παίξει τον ρόλο του. Η ύλη δεν έχει πραγματική υπόσταση κι εδώ οι κβαντομηχανικοί χαμογελούν αμήχανα.
Όμως όταν σου φεύγει ένας σύντροφος από ανακοπή μένεις αμήχανος. Δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις ούτε και να το αποδεχθείς. Δεν δέχεσαι ότι η μοναδική σου ύπαρξη είναι η σωματική. Είναι άδικο για τα
ανθρώπινα μέτρα κι εκεί ανακαλύπτεις τον Θεό! Ότι φαίνεται παράλογο εκλογικεύεται από την παρουσία του. Ίσως να είναι ένα παρηγορητικό κατασκεύασμα του νου. Κανείς δεν ξέρει. Όμως όταν βιώνεις ορισμένες
καταστάσεις αρχίζεις και αναθεωρείς ορισμένα πράγματα.
Είχαμε την ατυχία πριν ένα χρόνο να χάσουμε με αυτό τον τρόπο, ένα σπάνιο διαμάντι, τη σύντροφο της ζωής μας. Έφυγε γιατί καθώς έλεγε έπρεπε να βρει την κόρη μας και αυτή η απόφασή της ήταν τόσο βαθιά
ριζωμένη ώστε δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν τρεις γιατροί που ήταν παρόντες στο συμβάν. Δεν ΗΘΕΛΕ να γυρίσει. Βέβαια μέχρι να έλθει το ασθενοφόρο με τον απινιδωτή για να βάλουν σε λειτουργία την καρδιά
πέρασε ένα τέταρτο και κανονικά χωρίς εγκεφαλική λειτουργία τόση ώρα, αν επιζήσεις είσαι φυτό. Εδώ η ιατρική πρέπει να αναθεωρήσει μερικές απόψεις της.
Κι όμως αυτή η μη ύπαρξη (αφού χωρίς εγκέφαλο παύει να υπάρχει υποκειμενικά ο κόσμος) την τρίτη μέρα από την ανακοπή έβγαλε στην επιφάνεια μια υπερκόσμια ομορφιά. Ποτέ δεν ξέραμε ότι είχαμε τόσο όμορφη
σύντροφο! Πώς να το εξηγήσουμε; Ίσως κάποια απομεινάδια εγκεφαλικής λειτουργία βρήκαν κάποιο μύθο για να φύγει ευτυχισμένη. Για μας απλά ίσως σε κάποια άλλη διάσταση να βρήκε την κόρη μας. Κι αυτό θέλουμε
να πιστεύουμε ότι και να μας λένε οι υλιστές. Κι αυτό μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε γιατί όσοι την γνώρισαν θα συμφωνήσουν ότι ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος κι αυτό κάνει την απώλεια ακόμα πιο βαριά. Όμως η Γη
εξακολουθεί και γυρίζει κι εμείς γαντζωμένοι πάνω της νομίζουμε ότι ζούμε. Ποιος ξέρει; Ίσως κάπου αλλού να είναι η πραγματική ζωή.