Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Δεν πέρασε πολύς καιρός αφότου έπεσε στα χέρια μας ένα βιβλίο της Κάρολ Ντουέκ μιας καθηγήτριας ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Στάνφορντ με θέμα τη νοοτροπία των ανθρώπων. Για την ακρίβεια μας το δάνεισε ο Γιάννης ο Κορομήλης ο οποίος είχε μια τρομερή διαίσθηση στο να βρίσκει ενδιαφέροντα βιβλία.
Στο βιβλίο αυτό η ψυχολόγος αυτή αναλύει πως η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή εξαρτάται από τη νοοτροπία μας. Διακρίνει δύο ειδών νοοτροπίες. Τη στατική νοοτροπία και την νοοτροπία ανάπτυξης (δυναμική).
Αυτός με στατική νοοτροπία όσο πάν καλά τα πράγματα, είναι μια χαρά. Πιστεύει ότι έχει μια κάποια εξυπνάδα με την οποία μπορεί να τα βγάλει πέρα. Όταν όμως αρχίζουν οι αναποδιές καταρρέει. Αρχίζει να κρίνει άσχημα τον εαυτό του («είμαι ένα τίποτε», «δεν αξίζω δεκάρα», «κάποιος εκεί επάνω [στον ουρανό] με κυνηγάει») και άλλα τέτοια αποθαρρυντικά. Δεν κάθεται ψύχραιμα να δει τι έφταιξε και πως το πάθημα θα του γίνει μάθημα. Έτσι δεν έχει ψυχικές δυνάμεις να το παλέψει.
Όταν μάλιστα έχει την διαβεβαίωση από φίλους και συγγενείς ότι διαθέτει κάποιο ταλέντο και ικανότητες η πτώση του είναι αυτοκαταστροφική.
Αντίθετα όποιος έχει (ή αποκτήσει) νοοτροπία ανάπτυξης αντιμετωπίζει τα πράγματα διαφορετικά. Η δυσκολία είναι πρόκληση. Η αποτυχία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Όμως αυτή δεν αποτελεί καταστροφή αλλά ευκαιρία για νέα μάθηση, νέα εκπαίδευση, νέο προγραμματισμό ώστε την άλλη φορά τα πράγματα να πάνε καλύτερα. Το βιβλίο είναι γεμάτο παραδείγματα ανθρώπων με νοοτροπία ανάπτυξης που μεγαλούργησαν. Έτσι φέρνει για παράδειγμα στον αθλητισμό τον πυγμάχο Μοχάμεντ Άλι και τον μπασκετμπολίστα Μάικλ Τζόρνταν. Και για τους δύο οι «ειδικοί» αποφάνθηκαν ότι δεν είχαν ταλέντο και την κατάλληλη σωματοδομή για να γίνουν μεγάλοι.
Το ότι είχαν όρεξη για δουλειά και αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας δεν το λογάριαζαν και ιδίως ότι όταν έπεφταν δεν τα παρατούσαν.
Αυτά ήρθαν στη μνήμη μας όταν κάποια στην παρέα παρατήρησε ότι ο πρωθυπουργός μας έχει ένα παράξενο ύφος. Στην έκφρασή του είναι ζωγραφισμένη μια κούραση μια απογοήτευση, μια απορία. Το περιβάλλον του τον είχε πείσει ότι είναι ταλέντο, ότι είναι διαφορετικός από τους άλλους κι ότι δεν θα γνωρίσει αποτυχίες. Έτσι βρέθηκε απροετοίμαστος να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και φάνηκε ότι η αποτυχία δεν τον δίδαξε. Με τέτοια στατική νοοτροπία δεν είναι παράξενο ότι η χώρα έμεινε σε στασιμότητα.
Τον κ. Μητσοτάκη δεν τον ξέρουμε. Απλά ο κ. Κορομήλης πριν τις εσωκομματικές της Ν.Δ μας έλεγε ότι είναι η τελευταία ελπίδα της Ν.Δ για κάτι καλό και μέχρι σήμερα δεν διαψεύστηκε. Θα δούμε τι θα δείξει το μέλλον.
Άλλωστε «αρχή τον άνδρα δείκνυσι».
Κώστας Δαλακιουρίδης