Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Η ανθρώπινη απληστία δεν έχει όρια. Σε όλες τις εκφάνσεις την ζωής βλέπουμε τους αδηφάγους, του ακόρεστους για δύναμη, για εξουσία, για χρήμα, για πολυτέλεια για κατανάλωση. Τα πάντα για τον εαυτούλη μας. «Για μένα, δεν είναι τίποτε πάνω από μένα» που λένε και οι αντεξουσιαστές, τρομάρα τους.
Κι όμως την εποχή τοα ατομικισμού υπάρχουν άνθρωποι που τα δίνουν όλα για τους άλλους. Δεν είναι λίγοι. Σε πολλές οικογένειες θα δείτε τον ένα που κρατάει τους ώμους του όλους τους άλλους, Κάνει θυσίες, στερείται, και ακούει και παράπονα από πάνω. Αλλά κι έξω από την οικογένεια θα δείτε τους ανθρώπους της προσφοράς, που βάζουν τον εαυτό τους τελευταίο, που μπαίνουν σε περιπέτειες για να βοηθήσουν τον άλλο και το κυριότερο δεν προσβάλλονται από την αχαριστία γιατί γνωρίζουν ότι το να υπηρετείς ανθρώπους είναι το πιο δύσκολο. Είναι πολύ εύκολο να σε φοβούνται να σε υπολογίζουν και να σε σέβονται αρκεί να είσαι σκληρός κι ανάλγητος.
Εκεί δε νοείται αχαριστία, γιατί δεν μιλάει ο άνθρωπος, αλλά μιλάει το ζώο.
Το ερώτημα είναι πώς προέκυψαν αυτοί οι ανιδιοτελείς άνθρωποι, από που ήλθαν; Γιατί η θεωρία της εξέλιξης δεν μπορεί να εξηγήσει μια τέτοια συμπεριφορά όταν η επιβίωση απαιτεί την αντίθετη.
Στα πλαίσια του πρώιμου χριστιανισμού ένας πολυμαθέστατος θεολόγος ερευνώντας τις γραφές κατέληξε σε συμπεράσματα που οι μεταγενέστεροι χριστιανοί δεν τα δέχονται. Στην απεραντοσύνη του χρόνου δεν είμαστε παρά μια γραμμούλα με αμελητέο μήκος που κατά τις πράξεις της ανταμείβεται ή τιμωρείται για όλη την αιωνιότητα. Η ψυχή σαν αθάνατη δεν πιάνει ένα συννεφάκι και την αράζει παίζοντας άρπα. Εξελίσσεται. Ανεβαίνει ένα επίπεδο αποκτά πιο αιθέριο σώμα και ξαναζεί σε άλλο χώρο.
Μερικές δεν εξελίσσονται. Δεν μπορούν να πετάξουν γιατί φυλλορρόησαν τα φτερά τους. Μένουν στάσιμες. Κι εκεί οι προηγμένες με άνωθεν εντολή έρχονται σε βοήθεια. Ξαναζούν στη γη όχι για να κερδίσουν ή να απολαύσουν κάτι αλλά από καθήκον και κάτι πιο πάνω: από αγάπη γιατί αυτή είναι η δύναμη που σε ανεβάζει.
Όταν το είπαμε σε κάποιον, γνωστό για την καλή του την καρδιά, αναρρίγησε σαν να θυμήθηκε κάτι αν και οι μνήμες δουλεύουν μόνο για το εγώ σε κάθε επίπεδο. Και το εγώ δεν είναι αθάνατο. Δεν θα είμαι για πάντα ο Χρήστος με το τσιγκελωτό μουστάκι.
Από τότε ηρέμησε, δεν καταριέται τον εαυτό του που αγάπησε τους ανθρώπους κι ενώ είναι μαζί μας ανέβηκε άλλα δυο επίπεδα.
Φαντασίες θα πείτε. Μήπως έχετε καμιά καλύτερη εξήγηση που να δίνει ελπίδα;
Κώστας Δαλακιουρίδης.
Η στήλη θα απουσιάσει μέχρι τα Φώτα γιατί πρέπει να τελειώσει τη μετάφραση ενός πολύ ωραίου βιβλίου. Καλές γιορτές!