Του Κώστα Δαλακιουρίδη
«Όλα τα είχε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε.» Φροντίσαμε λοιπόν να φορέσουμε τον φερετζέ τουτέστιν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το μακρύ χέρι των Αμερικανών και συνέταιρο της Διεθνούς Τράπεζας στην καταλήστευση των λαών. Όπου κι αν πήγε, είπαν «αμάν» μέχρι που να το διώξουν.
Στην Ευρώπη το έφερε αυτός που προηγουμένως το εξόρκιζε, ο Γεώργιος ο φεσοφόρος. Ήταν να μη πατήσει εδώ το πόδι του. «Έπιασα ένα λύκο, τον αφήνω, δεν μ’ αφήνει» λέει μια παροιμία. Έτσι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες δεν λέει να ξεκουμπιστεί.
Συμπλέει σε αγαστή συνεργασία με τον κ. Σόιμπλε στο να μη μας αφήσουν να σηκώσουμε κεφάλι. Τα βρίσκουμε με το ταμείο; Τα χαλάμε με τον κ. Σόιμπλε. Κοντεύουμε να συνεννοηθούμε με τους Γερμανούς; Στυλώνει τα πόδια σαν μουλάρι το ταμείο. Ούτε συνεννοημένοι να ήτανε.
Τώρα το έχουν παρακάνει. Για να σας δώσουμε ελάφρυνση στο χρέος θέλουμε πρωτογενές πλεόνασμα 3.5% για αρκετά (;) χρόνια λένε οι πιστωτές (λέγε με Σόιμπλε). Αυτό το πλεόνασμα δεν βγαίνει με τίποτε λέει το ταμείο και για να δεχθεί να παραμείνει (ποιος το θέλει;) απαιτεί πρόσθετα μέτρα κάπου 4.2 δις. Καλά για μαρούλια μιλάμε;
«Δυό γαϊδάροι μάλωναν σε ξένη αχυρώνα» λέει μια άλλη παροιμία κι όπου μαλώνουν δυό γάιδαροι η αχυρώνα στο τέλος πέφτει.
Δυστυχώς ο νοικοκύρης μόνος του δεν μπορεί να τους διώξει. Το πολύ – πολύ να τον ταράξουν στις κλωτσιές. Πρέπει λοιπόν να φωνάξει την υπόλοιπη οικογένεια με τα παλούκια ίσως και μας αδειάσουν τη γωνιά. Όμως όλοι οι νοικοκυραίοι είναι εγωιστές ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο και δεν μας το λεν; Ίσως γιατί μας θεωρούν πολύ μικρούς για να μάθουμε όλη την αλήθεια.
Το θέμα είναι ότι στη διαπραγμάτευση πρέπει οι δανειστές απέναντι να έχουν ένα λαό και όχι ένα κόμμα. Είναι τόσο αναιδείς ώστε λεν κατάμουτρα στο συνομιλητή τους «αν δεν σ’ αρέσει παραιτήσου να έλθει ο επόμενος!» Αυτές δεν είναι σοβαρές κουβέντες και δείχνουν ότι δε μας παίρνουν σοβαρά. «Φέρτε μου κάποιον ενήλικο να συνομιλήσουμε» μας είπε κατάμουτρα η κ. Λαγκάρντ. Φαίνεται ότι είχε διαβάσει την ιστορία μας:« Έλληνες αεί παίδες», είπε ένας Αιγύπτιος ιερέας στο Σόλωνα (Τίμαιος 22b).
Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν ενήλικοι έλληνες να συζητήσουν, μας κάνουν στην πάντα, αποφασίζουν μόνοι τους και μας ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους. Αν δεν τις δέχεστε , λένε, «ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα». Μέχρι που να φύγουμε δηλαδή, γιατί μετά θα τα αμολήσουν κι όποιον πάρει ο χάρος.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι πρέπει να σοβαρευτούμε. Λαός και ηγεσία. Γιατί οσονούπω θα χρειαστεί να κάνουμε κι άλλες θυσίες για την άμυνά μας. Η εικόνα της βουλής καθόλου ελπιδοφόρα. «Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν», τουτέστιν άδεια τα έδρανα γιατί «δει δη ψήφων ώ ,άνδρες Αθηναίοι». Μόνο όταν μιλούν οι αρχηγοί σκοτώνονται ποιος θα χειροκροτήσει πιο δυνατά.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων μένει να σοβαρευτούμε εμείς κι αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Κώστας Δαλακιουρίδης