Του Γιάννη Κορομήλη
ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΟΥ ΜΗΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΟΝΤΩΝ
Το ανέκδοτο είναι γνωστό σε πολλούς. Κυκλοφορεί μάλιστα σε δυο ενδεχόμενα. Μια με Χότζα και μια χωρίς. Ας το επαναλάβουμε γι΄ αυτούς έστω που έτυχε να μην το γνωρίζουν. Ή και να το ξέχασαν.
Κάποιος λοιπόν, ενώ περπατούσε, αφηρημένος μάλλον σε πεζόδρομο δίπλα από θάλασσα έπεσε σ΄΄ αυτή. Θάταν ίσως όπως στην παραλιακή στην Θεσ/νικη, (Ε.Σ, Πλατεία Αριστοτέλους, Λευκός Πύργος κ.λ.π.) όπου εκεί που σμίγουν στεριά και θάλασσα το βάθος είναι αρκετό. Ο δυστυχής αφηρημένος δεν ήξερε κολύμπι. Άμεσος ο κίνδυνος πνιγμού. Πέφτουν αρκετοί να τον σώσουν που του φώναξαν: «δώσε μου το χέρι σου», « άπλωσε το χέρι σου σε μένα να σε πιάσω και να σε σώσω»!. Παραδόξως πως ο μελλοθάνατος δεν απλώνει το χέρι του! Λες και θέλει ν΄ αυτοκτονήσει. Αρνείται ακόμα και το πόδι του ν΄ απλώσει ή να επιτρέψει να τον πιάσουν.
Για καλή του τύχη, ανάμεσα στους προσφερθέντες να το σώσουν ήταν και ο Ν. Χότζας (κατ΄άλλους κάποιος έξυπνος άνθρωπος της πιάτσας). Πλησιάζει τον μελλοθάνατο και του φωνάζει απλώνοντας το δικό του χέρι:
«Πάρε το χέρι μου, πιάσε το χέρι μου». Γεμάτος εμπιστοσύνη ο αποκαμωμένος ημιθανής φώναζε «δώστο μου γρήγορα δεν αντέχω». Ο Χότζας (αν ήταν αυτός) τον πλησιάζει περισσότερο κι εκείνος, αρπάζει με τα δυο χέρια το προτεταμένο χέρι του και… τον βγάζουν ζωντανό στη στεριά.
Γεμάτοι περιέργεια οι υπόλοιπο εθελοντές διασώστες ρωτούν το Χότζα: Καλά, γιατί εσένα άρπαξε αστραπιαία το χέρι σου, με τα δυο μάλιστα, κι εμάς αρνιόταν πεισματικά, με κίνδυνο της ζωής ρου μάλιστα, να το κάνει;
Πώς εξηγείς αυτή την αντιφατική συμπεριφορά;
Κι ο Χότζας: «Είναι απλό. Το μυστικό κρύβεται στα λέξεις. Εσείς του λέγατε να σας δώσει το χέρι του και δεν σας το έδινε με τίποτα. Εγώ του είπα: «Πάρε το χέρι μου, πιάσε το χέρι μου». Και το έκανε πολύ ευχαρίστως.
Ήταν βλέπεις άνθρωπος του «πάρε» όχι του «δώσε». Σήμερα βλέπετε όλοι μας λέμε: δεν έχω «πάρε- δώσε» μ΄αυτό τον άνθρωπο. (προηγείται το πάρε, ύστερα το δώσε). Απ΄ό,τι ξέρω οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν το ίδιο ανάποδα: «δούναι και λαβείν», να δώσω και να πάρω. Καταφανώς εκείνοι είχαν δίκιο. Αλλά σήμερα ποιος νοιάζεται για το δίκιο;
Σοφός ο Χότζας. Μεγάλη ή αλήθεια που είπε. Σήμερα όλοι σκεφτόμαστε πρώτα το ίδιον όφελος. Όλοι μας; Ασφαλώς όχι όλοι. Αλλά οι περισσότεροι. Κατά κανόνα, όπως λέμε. Πάντα υπάρχουν – ευτυχώς – και εξαιρέσεις.
Όσο για τον κανόνα δείτε τον κόσμο μας, τις κοινωνίες μας. Δείτε καλύτερα τους γείτονες μας. Έστω τους πιο κοντινούς: Τούρκους, Βούλγαρους, Σκοπιανούς, Αλβανούς.
Οι Τούρκοι αποτελούν τη χαρακτηριστικότερη απόδειξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του «πάρε», να παίρνουν συνέχεια. Από τότε που θυμάμαι, αλλά κι από νωρίτερα (όπως διάβασα) από πάντα- αφότου εμφανίστηκαν στην περιοχή μας- όλο ζητούν περισσότερα. Πέρα απ τη τουρκοκρατία και τη Γενοκτονία του Ποντιακού και Μικρασιάτικου Ελληνισμού, από την κατάκτηση και κατοχή της μισής ελληνικής Κύπρου, από το 1974 μέχρι σήμερα (και Κύριος οίδε μέχρι πότε) τα τούρκικα στρατεύματα παραμένουν στην κατεχόμενη Κύπρο. Που είναι (δεν πα΄νάναι) και κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης(!), του «σκληρού πυρήνα» μάλιστα, όπως και Ελλάδα.
Εδώ και αρκετά χρόνια ανακάλυψαν τις «γκρίζες ζώνες» όπως τις ονομάζουν, στο Αιγαίο. Και διεκδικούν 17 συν 2-3 ακόμα νησίδες και νησάκια της Ελλάδος. Γράφοντας στα παλιά τούρκικα υποδήματα τους τη Συνθήκη της Λωζάννης και το Διεθνές Δίκαιο. Άσε δε της παραβάσεις και τις παραβιάσεις καθημερινά του F.I.R Αθηνών κι όχι μόνο, και τόσα άλλα. Γνωστά όσο και απαράδεκτα. Του «πάρε» είπαμε.
Η ιστορία με τους Βούλγαρους γνωστή από αιώνες. Κι αυτοί, όπως κι άλλοι έχουν ανέκαθεν το μάτι τους στη θάλασσα, το Αιγαίο. Γνωστά όλα τούτα όσο κι το από αιώνων όραμα του πανσλαβισμού, ας μην τα επαναλαμβάνουμε.
Συνεχίζεται