Γράφει η Μαριάννα Τριανταφύλλου
-
Γιατί δεν πας για περπάτημα;
-
Έ…. Έχουμε covid.
-
Γιατί έχεις πεσμένη διάθεση;
-
Μάλλον επηρεάζομαι από τον covid.
-
Πώς πηγαίνει η διατροφή που ξεκίνησες να κάνεις;
-
Πώς να πηγαίνει… έχουμε covid, δεν μπορώ να την κρατήσω.
Συναναστρεφόμενη με ανθρώπους που αυτήν την περίοδο του καθολικού lockdown εργάζονται δια ζώσης, εργάζονται διαδικτυακά ή έχει ανασταλεί η εργασία τους παρατηρώ έναν κοινό παρονομαστή που ομολογουμένως έναν χρόνο πριν σίγουρα δεν υπήρχε. Δε θα την πω «δικαιολογία» για να μη γίνω σκληρή ή απόλυτη, θα πω όμως πως ακούω συχνά πυκνά την ίδια απάντηση από τον περισσότερο κόσμο για τα προβλήματά του. Και ναι, υπάρχουν προβλήματα. Αν με ρωτάτε, πρόβλημα για εμένα κάποιες φορές είναι η αναποφασιστικότητά μου, η οποία με δυσκολεύει τόσο πολύ… κι όμως, τούτη την περίοδο θα μπορούσα εύκολα να πω πως κάποιες ημέρες είμαι αναποφάσιστη επειδή υπάρχει εκεί έξω ο covid, με αποτέλεσμα να νιώθω μπερδεμένη.
Γιατί όμως να λέμε πως εκεί έξω επικρατεί ένας κακός, φονικός ιός και δε λέμε ότι ήρθε ο covid κι εμείς μπορούμε να συνυπάρξουμε μαζί του; Δεν ορίζει μία πανδημία το πώς αισθανόμαστε και τι μπορούμε να καταφέρουμε. Σίγουρα μπορεί να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα, σίγουρα δεν επιταχύνει διαδικασίες που θα μπορούσαν να είχαν ήδη πραγματοποιηθεί, σίγουρα ένας ολικός εγκλεισμός δε βοηθά να δραστηριοποιηθούμε όλοι με τον τρόπο που θα θέλαμε. Δε σημαίνει όμως ότι μας καθορίζει. Δε σημαίνει ότι λόγω μιας παγκόσμιας πανδημίας στόχους, όνειρα, επιτυχία θα τα βάλουμε σε αναμονή, καθώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε αναμονή έχουν μπει ήδη.
Ξυπνώντας λοιπόν σήμερα το πρωί και καθώς πίνω τον αγαπημένο μου καφέ αυτό σκέφτηκα να μεταφέρω. Χθες είχα ένα περίεργο απόγευμα. Αφού έκανα όλες τις δουλειές μου και ήθελα να διαβάσω και να γράψω, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τίποτα. Είχα τόσο πολύ βυθιστεί σε ένα καταθλιπτικό mood του lockdown που ένιωθα έναν περιορισμό να με κατακλύζει. Αλλά να με κατακλύζει σε όλα. Σα να μου φταίει ο εγκλεισμός που ζητώ από τη ζωή μου συγκεκριμένα πράγματα τα οποία αναβάλλονται… Σήμερα συνειδητοποιώ πόσο λάθος κατεύθυνση είχαν πάρει οι σκέψεις μου. Δεν είναι ο εγκλεισμός που με περιορίζει, είμαι εγώ, είμαι εγώ και το μυαλό μου, είμαι εγώ και τα τρελά μου σενάρια. Κι ευτυχώς σήμερα ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα και επαναπροσδιόρισα το τι θέλω, όρισα τον δρόμο που νομίζω ότι χρειάζεται να ακολουθήσω και ξεκίνησα τα κυριακάτικα βήματα.
Η αυταπάτη ότι ορίζεται ο καθένας από μία κατάσταση, από κάτι που έφερε η μοίρα στη ζωή μας μπορεί να μας απενοχοποιεί καθώς μας αποσπά περίτεχνα από το να βλέπουμε τα δικά μας ατοπήματα, λάθη ή παραπατήματα. Αν σκεφτούμε όμως ότι «οκ, έτσι ήρθαν τα πράγματα, για να δω πως θα αξιοποιήσω όσα έχω» πιθανόν να αποτελεί ένα υγιές και λειτουργικό τρόπο για να συνεχίζουμε να βαδίζουμε στο μονοπάτι που έχουμε χαράξει. Αν πω «μην αφήσετε την κατάσταση να σας πάρει από κάτω» θα είναι ένα μεγάλο ψέμα που θα μοιραζόμουν μαζί σας, καθώς κι εγώ για τον εαυτό μου δεν το τηρώ. Θα πω όμως με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη «τις στιγμές που σας παίρνει από κάτω, σκεφτείτε τον λόγο που αισθάνεστε έτσι, θυμηθείτε τι επιθυμίες έχετε, ζήστε λίγο μέσα στην γκρίνια και στην ανυπαρξία (χρειάζεται κι αυτό που και που) κι αφού αναπολήσετε, κλάψετε, έχετε απομονωθεί, ξυπνήστε και συνεχίστε. Ο ανθρώπινος οργανισμός εξάλλου έχει φτιαχτεί για να αντέχει και να συνεχίζει. Κάθε δυσκολία ξεπερνιέται και γίνεται ανάμνηση.
Μαριάννα Τριανταφύλλου
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή θεραπεύτρια
marianna.triadafyllou@gmail.com