Σφήνες του Αφεντούλη
«Ας πατήσει το πόδι του σε ελληνικό νησί, να δούμε πώς θα φύγει» ήταν η απάντηση (σ.σ. ελεύθερη απόδοση) τού προέδρου των «ΑΝ.ΕΛ.» και υπουργού Εθνικής Άμυνας, Πάνου Καμμένου, στις φραστικές απειλές του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας, Μελβούτ Τσαβούσογλου, να περιδιαβεί τα Ίμια, το θυμάστε ανήσυχοι περί του πώς αντιλαμβάνεται το Αιγαίο, ο «σουλτάνος» των εξ ανατολών γειτόνων, Ταγίπ Ερντογάν, αναγνώστες μου;
Αν όχι, με τον ημέτερο υπουργό Άμυνας να επισημαίνει, ανήμερα της Τυροφάγου, από εκπομπής Γιώργου Αυτιά τού «ΣΚΑΪ», ότι η ασφάλεια της χώρας δεν βρίσκεται στα χέρια τού Κώστα Σημίτη και Θόδωρου Πάγκαλου, πρώην Πρωθυπουργού και υπουργού Εξωτερικών, αντίστοιχα, μάλλον υπονοώντας ότι διαχειρίστηκαν την επί των ημερών τους κρίση των Ιμίων, δι’ ευχαριστηρίων – «thanks America» – ή σχολίων για «σημαίες που παίρνει ο αέρας», χωρίς να είμαστε βέβαιοι επ’ αυτών, επαναλαμβάνουμε, μοιραία ο φυτοφάγος, γλίσχρου μηνιάτικου ένεκεν, χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», ανέτρεξε στο παρελθόν, ευλόγως διερωτώμενος: «Προς τι η παράλειψη από την κουβέντα του αείμνηστου προκατόχου επί Θεμάτων Άμυνας, Γεράσιμου Αρσένη;».
Έλα μου, ντε(!),τι να πούμε εμείς επ’ αυτού, αναγνώστες μου, όταν ουδείς πλην του ασκούντος την από τηλεοράσεως κριτική γνωρίζει τη σωστή απάντηση αλλά τέλος πάντων.
Επειδή, τα διπλωματικά δύσκολα γίνονται κατανοητά, ως γνωστόν, σπεύσαμε να πάρουμε τη βοήθεια της κυρίας «Μήτσαινας», που ανταποκρίθηκε, θέτοντας το διαχρονικό ερώτημα:
Εθνική εξωτερική πολιτική υπάρχει;
Εντάξει, αναγνώστες μου, κι άλλοι τομείς της δημόσιας διοίκησης, Υγεία, Παιδεία κ.λπ. θα λειτουργούσαν καλύτερα, αν είχαν υπερκομματική εποπτεία, με την τοποθέτηση μόνιμων υφυπουργών εκ προσωπικοτήτων, επί παραδείγματι, θα πείτε.
Όμως, με τα εθνικά ζητήματα να απασχολούν την πένα μας και την ερωτηθείσα να αποφαίνεται: «Ο τεθνεώς δεδικαίωται» προς μεγάλη απορία του καχύποπτου, αναφωνούντος: «Γι’ αυτό, κατά την κήδευση του μακαρίτη, οι νυν συγκυβερνώντες προσέτρεξαν να συμπαρασταθούν στην τεθλιμμένη σύζυγο, κ. Λούκα Κατσέλη;», τι θέλετε, δηλαδή;
Να περιλάβουμε τα προσφιλή μας άλματα από θέματος σε θέμα και να χαθούμε στον κυκεώνα της επικαιρότητας που να μη μας βρίσκει ούτε η Αγγελική Νικολούλη;
Δεν ελπίζω(!), να μας εύχεστε παρόμοιο επίλογο, κι ως εκ τούτου ξαναπιάνουμε το ψητό, παραθέτοντας:
Μαθήματα αντιμετώπισης δυσκολιών άνευ μεγαλοστομιών.
Ναι, για! Βλέπετε, αρκετά αφήσαμε τους ιθύνοντες να πολιτεύονται, υπό τη ρήση του Τίτου Λουκρήτιου Κάρου, «Quod aliis cibus est aliis fuat acre venerum – Ό,τι θεωρεί τροφή κάποιος, νομίζει δηλητήριο άλλος (σ.σ. μετάφραση παντελώς ελεύθερη, ενημερώνουμε!)», αδιαφορώντας αν εχθροί ή άσπονδοι φίλοι τρίβουν τα χέρια με κάτι τέτοια.
Έτσι, τώρα που κατόπιν τόσων ποδιών και χεριών αποσαφηνίστηκε κομματάκι ο τίτλος, τι γράφω ο άνθρωπος(!), ο φυτοφάγος δράττεται της ευκαιρίας να διδάξει εξωτερική πολιτική, απαγγέλλοντας το α λα Μποστ θούριο:
Παιδιά, όχι κραυγές υστερικές, οι σύμμαχοι ακούν,
μετά αναδιπλώνονται κι ακάθεκτοι εφορμούν.
Για τους ακραίους γείτονες που κι ιταμοί τυγχάνουν,
υπάρχει τρόπος εθνικός να μην το παρακάνουν,
αν «Θερμοπύλες», οι Έλληνες, φυλάμε ενωμένοι,
κοιτώντας οι επίδοξοι να λεν απελπισμένοι:
«Αμάν! Τι έγινε κι εντός αυτών Λεωνίδας κατοικεί,
τη βάψαμε αν ανθιστούν πως θέλουμε νησί»
και τότε αφού ωσάν εμάς του ΝΑΤΟ είναι μέλη,
θα φεύγουν οι παρείσακτοι με την ουρά στα σκέλη,
κυβερνώντες μου, λάβατε το μήνυμα; Όβερ!…
-Ω-