Το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στον ήχο και στο νόημα είναι η ποίηση, έλεγε ο Βαλερί.
Σ’ αυτό το διάστημα στοιχίζονται οι λέξεις και με ρυθμό περιγράφουν τις εμπειρίες, αλλά και την αναζήτηση του εαυτού μας, μια διαδικασία με συνειρμούς, με εκπλήξεις και αναδρομές στο χρόνο, με εκ των υστέρων ερμηνείες και πειστικές κατασκευές γεγονότων.
«ΑΝΕΜΟΣ ΕΙΜΑΙ
Αρρωστημένος ο ρεμβασμός του,
με παντελώς ασήμαντα ποιήματα
να διατρέχουν τη μνήμη μου.
Η στάση μου, μορφή θυσίας στη μοναξιά μου,
Που δε χωρά σε μια και μόνο ζωή.
Ο χειμώνας οδηγούσε από παλιά σε αδιέξοδα…
Ενώ αλώβητη η αναίδεια
δίνει χοροεσπερίδες,
εγώ βυθίζομαι σύψυχος
από τη σφοδρή νηνεμία γύρω μου.
Μα δε ζηλοφθονώ…
Τυχερός που δεν έχω τίποτα, σκέφτομαι.
Ευτυχώς υπάρχει η στάχτη και το χώμα.
Πνεύμα και άνεμος είμαι κατά βάθος,
όμοια περιπλανώμενος και πένης.
Με το ποίημα αυτό αρχίζει η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Νέστωρα, η τρίτη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκη» και έχει τον τίτλο «Άνεμος είμαι».
Τα ποιήματα σήμερα συγκινούν λιγότερο από ότι παλιά, στο χρυσοχάλκινο όμως αυτό μικρό βιβλίο κρύβονται θησαυροί.
Κρύβεται κυρίως μια εσωτερική αναζήτηση που η εποχή μας, εποχή της πανδημίας σχεδόν επέβαλε. Μέσα από τα 42 ποιήματα της συλλογής που προχωρώντας τις σελίδες γίνονται πιο λυρικά σκιαγραφείται αυτό που καταγράφεται στην ψυχή μιας ολόκληρης εποχής, της δικής μας εποχής.
Άλλοτε πικρά, άλλοτε ρομαντικά, άλλοτε με νοσταλγία μα πάντα με προβληματισμό…. «Το προνόμιο μου να αντιλαμβάνομαι/μ’ έχει βουλιάξει σε τέλμα ιδεολογικό./Αναρωτιέμαι, μεταξύ περισυλλογής και δράσης/αν θα μπορούσα να ξεμπερδέψω το κουβάρι », λέει ο ποιητής Νίκος Νέστωρας και περιγράφει το μετέωρο της εποχής μας.
Αυτή την περίοδο της αναζήτησης του τι πραγματικά αξίζει να κρατήσουμε στη ζωή, με την απειλή του θανάτου και τους περιορισμούς των ελευθέρων κινήσεων, αισθήσεων και επαφών, μοιάζουν προφητικά τα λόγια του ποιητή …
Όταν βαθαίνει το χάσμα της πραγματικότητας,/ ανάμεσα σ’ ιδανικά και βλέψεις/δεν είναι η κατάλληλη για όνειρα περίοδος./
Άριστος γνώστης της γλώσσας , ιδανικοποιεί τις λέξεις, που μετατρέπουν τα συναισθήματά του σε εικόνες κατανοητές σε όλους.
Δεν είναι ποτέ παρηγορητικός , είναι απονενοημένα ρεαλιστής όταν μας λέει:
Τι κι αν απότομα πλάκωσαν χειμώνες, Αυτός ο τόπος «ο μικρός ο μέγας»,/είχε νόημα μόνο όταν υστερούσε./Εκεί που πάμε να χαθούμε, /έρχονται ευτυχώς οι εχθροί/ και μας συντηρούν με το μίσος τους.
Ο λόγος του δεν είναι καταιγιστικός, είναι τρυφερός και βαθυστόχαστος, πολλές φορές στυφός αλλά αυτό που μένει από την ανάγνωσή του είναι η παραδοχή. Ναι λέει αλήθειες που μας αγγίζουν και γι αυτό αξίζει να διαβαστεί.
Δεν γνωρίζουμε αν το εννοεί, αλλά σε πολλές αναστροφές του γίνεται απόκοσμος, όταν λέει:
Ξέρω πλέον τι θα πει ευτυχία…
Επιτέλους, έχω αυτό που πάντα επιθυμούσα,
τη μοναξιά που μου ταιριάζει.
Ο Κατερινιώτης Νίκος Νέστωρας, ο φιλόλογος, ο ποιητής δίνει στους αναγνώστες του και με αυτή την ποιητική του συλλογή ενδιάμεσους χώρους, χρόνους προθεσμίας, ξέφωτα ασφάλειας γεμάτα συναίσθημα, νόημα και ευχαρίστηση. Ας μη σταματήσει να γράφει…
Μ.Κ.