Γράφει η Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου
Πέρασε τόσος καιρός από τότε που μας επισκέφτηκε αυτός ο επικίνδυνος και ανεπιθύμητος ιός, και ο απόηχος του δεν λέει να καταλαγιάσει.
Τα διάφορα κράτη, ανοιγοκλείνουν τις πύλες τους, προκαλώντας ασφυξία στον τουρισμό, με ανυπολόγιστες οικονομικές επιπτώσεις και ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό.
Μαγαζιά κλείνουν, ξενοδοχεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Η ανεργία στο έπακρο.
Η καραντίνα εγκλώβισε τους ανθρώπους στα σπίτια τους, για δύο περίπου μήνες, και οι άνθρωποι με αρκετή υπομονή και πειθαρχία, αντέδρασαν βγαίνοντας έξω στα μπαλκόνια τους με βιολιά και κιθάρες, τραγουδώντας και χορεύοντας για να διασκεδάσουν την πλήξη τους.
Εγώ πάλι, φίλε μου, πέρασα δημιουργικά την καραντίνα, σκαλίζοντας και φυτεύοντας άνθη και λαχανικά στον κήπο μας. Το βρήκα σαν μια καλή ευκαιρία να φροντίσω τις γλάστρες και τα παρτέρια και αυτά σαν ανταπόδοση μου πρόσφεραν τα ολοπλούμιστα άνθη τους και τους βιολογικούς καρπούς τους.
Έτσι πέρασε ο καιρός, με όλη αυτή την ευχάριστη ενασχόλησή μου με τον κήπο, χωρίς να έρχομαι σε επαφή με κόσμο, ακόμα και με τα παιδιά μου, τα οποία φρόντιζαν να με προστατεύουν κρατώντας ανάλογες αποστάσεις.
Τον κορονοϊό λοιπόν τον πέρασε σχεδόν αβρόχοις ποσίν.
Εκείνο που φοβάμαι είναι η πείνα που θα επακολουθήσει του παγκόσμιου αυτού λοιμού. Βέβαια για εμάς τους πιστούς αυτό είναι αναμενόμενο. Διότι το είπε ο ίδιος ο Χριστός στο κδ' κεφάλαιο του Ματθαίου, όταν τον ρώτησαν οι μαθητές του «κατ' ιδίαν λέγοντες, τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε: «..θέλει εγερθεί έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν. Και θέλουσι γίνει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους (στον πληθυντικό). Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων».
Κάθε αρχή, φίλε μου, έχει και τέλος. Μετά λοιπόν από δύο χιλιάδες, plus, χρόνια δεν νομίζεις πως πλησιάζει η συντέλεια του κόσμου, με όσα προηγούνται και έπονται;
Και σε διαβεβαιώ πως αυτά που έπονται, θα είναι για πολύ σκληρά νεύρα!…
Η πείνα είναι μια απ' αυτά. Άλλωστε, ενός κακού μύρια έπονται..
Αν και μικρό κοριτσάκι τότε, έχω πικράν πείρα από τον προηγούμενο λοιμό. Άνθρωποι λιμοκτονούσαν και πέθαιναν γιατί δεν είχαν να φάνε, όπως τώρα πέρα εκεί στην Υεμένη, που οι άνθρωποι μοιάζουν με σκελετούς.
Εμείς εδώ θυμάμαι αντιθέτως πως τα αμπάρια μας τότε, ήταν γεμάτα με σιτάρι, γιατί ο πατέρας μου είχε αλωνιστική μηχανή και είχαμε και δεκαέξι στρέμματα σπαρμένο σιτάρι.
Θυμάμαι πως ερχόντουσαν άνθρωποι και ζητιάνευαν για λίγο σιτάρι να ταΐσουν τα παιδιά τους, και οι γονείς μου τους δίνανε με τον κουβά.
Τις προάλλες στο κανάλι της βουλής, είχε μια εκπομπή για τον μεγάλο, τον διάσημο Έλληνα αγιογράφο Κόντογλου του οποίου τα έργα είναι ανεπανάληπτα με δική του σχολή και πολλούς μαθητές.
Κάποια στιγμή ανέφεραν στην εκπομπή, πως αυτός ο περίφημος αγιογράφος, τον καιρό εκείνο της πείνας, αντάλλαξε το σπίτι του για ένα σακί αλεύρι.
Μην απορείς, φίλε μου, σύνηθες ήταν το φαινόμενο αυτό την εποχή εκείνη.
Ο άκρως επικίνδυνος αυτός ιός, εκτός από τις αποστάσεις που ανάγκασε τους ανθρώπους να κρατούν μεταξύ τους, τους υποχρέωσε να φορούν και μάσκες, και να μοιάζουν σαν τον … Ζορό.
Εξ άλλου οι μάσκες αυτές για να παραχθούν επειγόντως, στήθηκαν παγκοσμίως ολόκληρες βιομηχανίες από την Κίνα, την αρχή του κακού, μέχρι τη μικρή και γαλάζια πατρίδα μας.
Ακόμα και μ' αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο πολλοί έβαλαν, εν μέσω κρίσης, όχι λίγα λεφτά στα ταμεία τους.
Αυτοί είναι επιχειρηματίες παντός καιρού. Από τη μύγα βγάζουν ξύγκι.
Θυμάσαι, φίλε μου αναγνώστη, την παραβολή του άφρονα πλουσίου, Λουκά, ιβ΄16, που περιγράφεται ως εξής: « Είπε δε προς αυτοίς παραβολήν λέγων. Ανθρώπου τινός πλουσίου ευτύχησαν τα χωράφια και διελογίζετο εν εαυτώ, λέγων, Τι να κάμω; Διότι δεν έχω που να συνάξω τους καρπούς μου. Και είπε. Τούτο θέλω κάμει. Θέλω χαλάσει τις αποθήκες μου, και θέλω οικοδομήσει μεγαλυτέρας, και συνάξει εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου. Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποτεταμιευμένα δι' έτη πολλά. Αναπαύου, φάει, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρων εαυτήν την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου. όσα δε ητοίμασας τίνος θέλουσιν είσθαι;»
Αυτό είναι ένα αδυσώπητο ερώτημα, που απευθύνεται στον καθένα μας. Τι θα απαντήσουμε;
Οι λοιμοί, αι πείναι και οι σεισμοί είναι οι συμπληγάδες, μέσα από τις οποίες πρέπει να διαβούμε σώοι και αβλαβείς.
Όμως εμείς, ανθρωπίνως είμαστε ανήμποροι, και ζητούμε εξ ύψους έλεος και βοήθεια για τα επερχόμενα δεινά…
Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης