Ακολουθήστε το Ολύμπιο Βήμα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις με καθημερινή ενημέρωσηΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
Διυλίζουμε τον κώνωπα
Και καταπίνουμε την κάμηλο έλεγε ο Ιησούς. Είναι στη φύση μας όσα μας συμφέρει να τα καταπίνουμε αμάσητα και όσα δεν μας αρέσουν να τα κοιτάμε με μικροσκόπιο. Έτσι ο φίλος μας ο Πελοπίδας ένιωθε κάτι ενοχλήσεις στο στομάχι και πήγε κατ’ ευθείαν στον φίλο του τον Αγησίλαο αφού προηγουμένως πέρασε από τον γιατρό του.
Ο Αγησίλαος ήταν δειγματολόγιο από αρρώστιες και είχε μεγάλη εμπειρία.
-Τα πράγματα είναι απλά Πελοπίδα. Το φάρμακο που σου σύστησε, εμένα με έκανε περδίκι σε δύο εβδομάδες.
Όμως τα πράγματα κάθε άλλο παρά απλά ήτανε. Γιατί το φάρμακο ήταν γεμάτο παρενέργειες που παραλίγο θα έστελναν τον Πελοπίδα κάπου όπου κοιτούνε τα ραδίκια ανάποδα. Γιατί ο Πελοπίδας δεν ήταν Αγησίλαος. Και δεν ήταν μόνο οι συνηθισμένες παρενέργειες (1:10) όπως ναυτία και κεφαλόπονος. Ήταν και οι επόμενες που επέμενε σαν στωικός φιλόσοφος.
Στις 1:100 του πρήστηκαν τα πόδια και έχασε όλη την ενέργεια. Το στόμα του στέγνωσε από ξηροστομία κι αν δεν είχε νερό μαζί του αλίμονό του. Με λίγα λόγια ήταν κινητό ερείπιο αλλά υπέμενε μπροστά στο δέλεαρ της θεραπείας.
Στις 1:1000 έπαθε κατάθλιψη, θάμπωσε η όραση και άρχισε να μεγαλώνει η φαλάκρα.
-Ως εδώ και μη παρέκει, είπε μέσα του ο Πελοπίδας. Έχουμε πέντε τρίχες κι αν τις χάσουμε κι αυτές, με τι κεφάλι θα κυκλοφορούμε στην πιάτσα. Αυτό το φάρμακο θα με ξεκάνει. Έτσι αποφάσισε να το κόψει. Τώρα παίρνει φάρμακα για να τον γλιτώσουν από τις παρενέργειες του προηγούμενου!
Ο ίδιος ο Πελοπίδας δεν έκανε εμβόλιο γιατί έχει σοβαρές παρενέργειες 1:1.000.000! Είναι τρελός; Όχι, απλά άνθρωπος. Στον άμεσο κίνδυνο συμβιβαζόμαστε και κάνουμε θυσίες να τον αποφύγουμε ενώ στον μελλοντικό και αβέβαιο διυλίζουμε τον κώνωπα.
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Γιατί ο μελλοντικός κίνδυνος δεν είναι ένας απλός στομαχόπονος. Όποιος δεν τον πέρασε δεν μπορεί να καταλάβει και το παίρνει αψήφιστα. Το να σου κοπεί η γεύση και η όσφρηση είναι βέβαια δυσάρεστο αλλά τουλάχιστον δεν πονάει. Όμως εκείνος ο πόνος στους τένοντες είναι ανυπόφορος. Γιατί δεν είναι μόνο όλο το σώμα που γίνεται όργανο βασανισμού είναι οι πόνοι στο στήθος κάθε φορά που ανασαίνουμε. Κάθε ανάσα είναι και ένας μικρός θάνατος και χωρίς διασωλήνωση δεν αντέχεται.
Αλλά πείτε ότι τελικά τη σκαπουλάρουμε και δεν πάμε εν τόπω χλοερό. Για να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας θέλει πολύμηνη εξάσκηση και μεγάλη υπομονή. Δεν είναι λοιπόν θέμα για παιγνίδια και για νάζια.
Και βέβαια οι νέοι όλα αυτά τα περνούν πολύ ελαφρά κι όμως σπεύδουν να εμβολιαστούν. Γιατί δεν είναι μόνο η ταλαιπωρία· είναι ότι αυτός ο άτιμος ο κορονοϊός σε περνάει από κόσκινο και όπου βρει αδυναμία σου αφήνει κουσούρι. Ξέρουν λοιπόν τι κάνουν.
Όμως μερικοί υπερήλικες παίζουν με τη ζωή τους ρώσικη ρουλέτα. Γιατί το να γυρίσει κανείς από έξω χωρίς να μολυνθεί είναι θέμα τύχης. Αλλά κάποτε η σφαίρα βρίσκεται στη μοιραία θέση. Τι να πούμε. «Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι»
Κώστας Δαλακιουρίδης
