Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Η Αλβανία και η Ελλάδα είναι οι μόνες χώρες της Ευρώπης, ίσως και όλου του κόσμου, που δεν ξεκίνησε ακόμα το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Για την ακρίβεια, είχε προγραμματιστεί να αρχίσει μέσα Αυγούστου, αλλά αναβλήθηκε πολλές φορές επειδή «δεν τα βρήκαν με τα τηλεοπτικά δικαιώματα» (Nova κλπ.). Γενικά, είμαστε μια χώρα κι ένας λαός που την αναβολή την έχουμε στο αίμα μας.
Αναβάλλουμε τα δικαστήρια (το 90% των πρώτων δικάσιμων λόγω απουσίας μάρτυρα, ασθένειας δικηγόρου, απεργίας, καιρικών συνθηκών κλπ.).
Αναβάλλουμε να συμπληρώσουμε τη φορολογική μας δήλωση, να πάμε στον οδοντογιατρό, να πληρώσουμε τη δόση του φόρου.
Αναβάλλονται οι γενικές συνελεύσεις λόγω έλλειψης απαρτίας.
Οι μάστορες που περιμένουμε για να επιδιορθώσουν τη βλάβη όλο θα έλθουν κι όλο το αναβάλλουν για την άλλη εβδομάδα.
Αναβάλλουμε να δώσουμε ψήφο στους συμπατριώτες μας ομογενείς, να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, να ανακηρύξουμε ΑΟΖ.
Αναβάλλουμε να ανοίξουμε αντιπυρικές ζώνες στα δάση.
Γενικά, είμαστε του «Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ, τσιγάρο πρέφα ρεφενέ, και δε βαριέσαι, δε βαριέσαι, αδελφέ».
Ακόμα και το γάμο μας τον αναβάλλουμε. Το λένε τα τραγούδια μας:
«Πέντε χρόνια συ με τυραννάς, δεν με στεφανώνεις, με γελάς…».
«Να το πάρεις το κορίτσι, να το πάρεις, μη το παιδεύεις και μη κάνεις σαν πεισματάρης, κι αν δεν ξέρεις το χορό του Ησαΐα, μη φοβάσαι θα στον μάθει ο παππάς…».