Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Κάηκαν χιλιάδες στρέμματα πεύκα, κάηκαν και τα μελίσσια, μειωμένη θα είναι συνολικά η παραγωγή πευκόμελου, όχι μόνον φέτος, αλλά και τα επόμενα 10 χρόνια, μέχρι:
Να ψηφιστεί νέος νόμος που θα κρίνει αναδασωτέες τις καμένες εκτάσεις,
να αγοραστούν νέα φυντάνια πεύκων,
να συνέλθουν οι δήμοι και οι κοινότητες,
να αποφασίσουν πώς και πότε και ποιοι θα πάνε να σκάψουν λάκκους,
να φυτέψουν εκεί πού κάηκαν τα παλιά και να ποτίσουν,
να περάσουν τα χρόνια και να μεγαλώσουν τα νέα πευκόδεντρα
και να ξαναγίνουν δάσος
και όταν θα ανθίζουν να δίνουν νέκταρ τροφή στις μέλισσες που θα δημιουργηθούν με τα νέα μελίσσια μετά από 10 χρόνια.
Εμείς οι καταναλωτές μέχρι τότε θα μπορούμε να βρούμε μέλι, έστω και εισαγόμενο, έστω και αμφίβολης ποιότητας. Οι παραγωγοί όμως πώς θα τη βγάλουν μέχρι τότε επί 10 ολόκληρα χρόνια; Πώς θα επιβιώσουν και θα ζήσουν τις οικογένειες τους; Πού θα βρουν λεφτά , πολλές χιλιάδες ευρώ, να ξαναχτίσουν την επιχείρηση τους;
Οι φωτιές θα ξεχαστούν σύντομα. Θα ξεχαστεί και το δράμα των μελισσοκόμων που καταστράφηκαν.
Γι’ αυτό, όταν βλέπουμε γνήσιο ελληνικό μέλι, όπως για παράδειγμα το θυμαρίσιο της Λήμνου, ας μη τσιγκουνευόμαστε να πληρώσουμε 2 ευρώ παραπάνω για να το προτιμήσουμε.
Για να δώσουμε λίγο κουράγιο και ελπίδα στους παραγωγούς μας.
