– Σαν φύγω η Ακρόπολη θα μου λείψει περισσότερο!
– Τι λόγια!
– Μη σκας! Δεν είναι δικά μου!
– Ποιος το είπε αυτό τότε;
– Ποιος το είπε! Θα σου πω! Πρώτα όμως να σταθούμε στα λόγια! Να σκεφτούμε το βάθος της σκέψης, τι θέλει να πει ο ποιητής, τι νιώθει και λέει σαν φύγω η Ακρόπολη θα μου λείψει περισσότερο!
– Μου βάζεις δύσκολα ρε φίλε! Δεν τα πάω και τόσο καλά με την ποίηση, την φιλοσοφία…
– Εντάξει, αλλά τι νιώθεις όταν ακούς αυτά τα λόγια; Σου γεννούν κάποια συναισθήματα, κάποιες σκέψεις, σου προκαλούν κάποια συγκίνηση, ένα ρίγος διαπερνά το κορμί σου;
– Με έχεις κάνει με τα μανταλάκια τώρα…
– Δηλαδή τίποτα, ένα απόλυτο κενό…
– Όχι ρε φίλε, αλλά ίσως δεν μπορώ να εκφραστώ, δεν ξέρω ίσως να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, μη με υποτιμάς τόσο.
– Δε σε υποτιμά κανείς, αλλά ελευθερώσου λίγο, νιώσε την ψυχή σου, μπορεί να έχει να σου πει πολλά!
– Πες μου ντε ποιος το είπε αυτό;
– Καλά θα σου πω.! Ο μεγάλος Μίκης!
– Όι όι, με πέταξες στα βαθιά τώρα, τι να πω για τον Μίκη!
– Ένας μύθος, μια ιστορία, η ίδια η Ελλάδα, τι να πω, τι να πρωτοπώ, τι να θυμηθώ, τι να τραγουδήσω… ένας λαός ολόκληρος, μια χώρα ελαιώνες, μια θάλασσα ένας ωκεανός, μια λεβεντιά ολόρθη, ένας ήχος που ελαφρά χαϊδεύει την ακοή μας, τη γαληνεύει από την μια και την κάνει ορμητική από την άλλη, ένας γαλάζιος ουρανός που σκεπάζει ελληνικές ψυχές, μια αδάμαστη ορμή που ξεχύνεται και μας παρακινεί να τον ακολουθήσουμε… κι ας σπάσουμε τα κορμιά μας πάνω στα βράχια από τα υπέροχα κύματα μιας ευγενικής σιωπής!
– Ναι, μια σιωπή μάς πρέπει!
– Ναι, μια σιωπή τού πρέπει για το τελευταίο του ταξίδι!
