Του Κων/νου Τζέκη
Πέρασαν αρκετά χρόνια, από τότε, που ο σύμβουλος των Προέδρων της Αμερικής Χάντινγκτον, με το βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών», προφήτευε ότι στο μέλλον οι μόνες αιτίες συγκρούσεων και πολέμων θα έχουν σαν βάση την πολιτισμική και θρησκευτική διαφορά.
Ουσιαστικά απέκλειε πολέμους μεταξύ ομόθρησκων λαών και μάλιστα χώρισε τη γη σε ζώνες θρησκευτικής επιρροής, λέγοντας ότι στο κέντρο αυτών των ζωνών δεν θα υπήρχαν ποτέ συγκρούσεις και αυτές θα εμφανίζονταν μόνο στις παρυφές των πολιτισμών και εκεί που τα συμφέροντα των θρησκειών θα δημιουργούσαν σοβαρές αιτίες και αφορμές πολέμου.
Ουσιαστικά απαντούσε στον διεθνολόγο Φουκουγιάμα που με την πραγματεία του « Το τέλος της Ιστορίας» προφήτευε ότι οι πόλεμοι θα ήταν παρελθόν αφού οι λαοί και οι ηγέτες τους είχαν κατανοήσει τα μηνύματα για ειρήνη και συμβίωση χωρίς διεκδικήσεις και εχθρότητες.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία διέψευσε αμφότερους τους σοφούς με παγκόσμια ακτινοβολία.
Ο πόλεμος έγινε στο κέντρο του θρησκευτικού ορθόδοξου πολιτισμού και μάλιστα επειδή τα έθνη είναι συγγενικά έχει τα χαρακτηριστικά του εμφύλιου, πολέμου που την αγριότητά του έζησε η χώρα μας μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα προσπαθήσει να μελετήσει και να βγάλει συμπεράσματα για τις αιτίες και την αφορμή αυτού του ακατανόητου για τους ανίδεους πολέμου.
Φταίνε, λένε οι Ρώσοι, οι δυτικοί που ξεσήκωσαν το μυαλό ενός ερασιτέχνη πολιτικού που θεώρησε ότι το θέατρο της πολιτικής είναι σαν τη σκηνή του θεάτρου που τον έκανε διάσημο.
Φταίνε, λέει ο Πούτιν, οι Ουκρανοί που ακολούθησαν τις διθυραμβικές ιαχές του αρχηγού τους για αποφάσεις χωρίς κηδεμονία, χωρίς αφεντικά και προστάτες.
Φταίνε οι Ρώσοι που από καιρό είχαν διαπιστώσει ότι μετά την κατάποση της Οσετίας, της Συρίας και της Κριμαίας χωρίς κόστος, ήταν ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερη πίττα, έχοντας απέναντί τους μια δύση που είναι αγκαλιασμένη στην καλοπέραση και ευνουχισμένη και μαστουρωμένη δεν μπορεί να αντισταθεί.
Φταίνε οι Ουκρανοί που στρίμωξαν τους Ρωσόφωνους της επικράτειάς τους και με μια απόφαση κατάργησαν το δικαίωμα να διδάσκονται τα παιδιά τους Ρωσικά.
Φταίνε όλοι μαζί; Μάλλον ένας φταίει ο επιτιθέμενος που δεν κοκκινίζει προ των δεινών που επιφέρει επί αθώων ανθρώπων που το μόνο που θέλησαν ήταν να αποφασίσουν για τις τύχες τους χωρίς αφεντικά.
Μπορεί να φταίνε όλοι αλλά σε τίποτα δεν φταίει ο λαός. Δεν φταίνε τα μικρά παιδιά, οι υπερήλικες, οι ασθενείς και γενικά όσοι είχαν ανάγκη προστασίας.
Μπορεί ο πόλεμος όταν τελειώσω αυτές τις αράδες να έχει λήξει, όμως θα υπάρξει ένα τεράστιο κενό και ένα γιατί που κανείς δεν θα μπορέσει να εξηγήσει όσα επιχειρήματα και αν παραθέσει.
Για όλα οι πολιτισμένοι συζητούν και βρίσκουν λύσεις, όταν όμως εμφανίζονται συμφέροντα τότε οι λόγοι και οι παραινέσεις δεν φτάνουν στα αυτιά των άπληστων, αφού απλούστατα δεν ακούει τη λογική ο άρπαγας. Ακούει μόνο τη φωνή της ακόρεστης δίψας για χρήμα και δόξα από τους άμυαλους και άξεστους οπαδούς του. Κρίμα.
Πάνε δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Θουκυδίδης έγραψε ότι ο ισχυρότερος ρυθμίζει το δίκαιο των λαών. Από τότε ούτε η μόρφωση, ούτε η πολιτιστική ανάπτυξη, ούτε ο Χριστιανισμός καταλάγιασε το πάθος για αλόγιστο συμφέρον πατώντας πάνω σε πτώματα αθώων που τυχαίως βρέθηκαν στον βηματισμό του. Μάλιστα η έλλειψη ενός διεθνούς «χωροφύλακα» κάνει τον αχόρταγο περισσότερο άπληστο
Ντροπή και άλγος του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ντροπή και αποτροπιασμός για την Ρωσική εκκλησία που δεν τόλμησε να αρθρώσει ούτε μια συγνώμη για τα αθώα θύματα, θυμωμένη και τυφλή από την απόσχιση της Ουκρανικής εκκλησίας. Ντροπή για έναν δήθεν ηγέτη που τον θαύμαζαν εκατομμύρια πολιτών σε όλο τον κόσμο και μάλλον θα βρεθεί γραμμένος στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας ως αιμοσταγής σαν τον Ταμερλάνο.
Ντροπή του και ντροπή μιας χώρας μεγάλης και υπερήφανης που τον ανέχεται
Ακολουθήστε το 
