– Για πες μου, εσύ δεν ανησυχείς;
– Να ανησυχήσω; Για ποιο από όλα;
– Που στις ΜΕΘ η πλειονότητα των ασθενών, μέγιστη θα έλεγα, βρίσκονται ανεμβολίαστοι!
– Και ναι, δυστυχώς!
– Και από αυτούς είναι αρκετοί που δεν δέχονται νοσηλεία, αλλά χτυπιούνται και οδύρονται για να πάνε σπίτι τους!
– Και τι θα κάνουν σπίτι τους;
– Μη με ρωτάς εμένα, αυτούς ρώτα!
– Τι να ρωτήσω, δεν ξέρω την απάντησή τους;
– Μα βαλ’ τα κάτω, δες τι γίνεται, δες ποιοι υποφέρουν!
– Αυτά είναι ψιλά γράμματα για αυτούς!
– Εγώ ξέρω περίπτωση που ασθενής τελευταία στιγμή έστειλε μήνυμα στο γιό του, τρέξε να εμβολιαστείς, όχι τώρα, χτες εμβολιάσου!
– Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως λειτουργεί το μυαλό ενός ανθρώπου, τι είναι αυτό που σκέφτεται διαφορετικά ο άλλος και δεν βλέπει ποιο είναι το σωστό.
– Κοίτα να σου πω, δεν είναι λογικό να έχουμε όλοι την ίδια σκέψη, δεν θα οδηγήσει πουθενά! Δεν μπορεί εγώ να λέω το ίδιο, εσύ το ίδιο, ο άλλος το ίδιο, πρέπει να υπάρχει μια ποικιλία, μια αντίδραση για να υπάρξει δράση.
– Δηλαδή όλο αυτό που γίνεται, τι είναι; Αντίδραση για να επέλθει η δράση;
– Δεν είναι το ίδιο, δεν ισχύει αυτό, σε αυτήν την περίπτωση, είναι άλλο πράγμα, δεν είμαι εγώ που θα έχω διαφορετικά γνώμη από την επιστήμη, και όχι μόνο αυτό, αφού βλέπω και τα αποτελέσματα. Δεν μπορώ να αντιδράσω στην άποψη της επιστήμης, δεν έχω τις γνώσεις, δεν μπορεί να έχω γνώμη, δεν μπορεί, πώς να στο πω, όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού αρκετές φορές, σε άλλες περιπτώσεις από την ημιμάθεια που είναι ό,τι χειρότερο, διότι η ημιμάθεια στα χέρια ενός, άσε μην πω, γίνεται πλήρη γνώση και άντε να βγάλεις άκρη! Επικίνδυνο, πολύ επικίνδυνο!
– Μα δεν τους έχεις δει πως κάνουν όταν μαθαίνουν ότι εμβολιάστηκες; Με ένα χυδαίο βλέμμα που σου ρίχνουν, σε υποτιμούν διότι αυτοί είναι πιο έξυπνοι και κάνουν το σωστό.
– Ενώ εσύ είσαι ένα ηλίθιο ανθρωπάκι που δεν έχεις στον ήλιο μοίρα και σε κάνα δυο χρόνια θα έχεις πεθάνει!
– Δεν μου λες, τα δυο χρόνια τα μετράμε από την πρώτη δόση ή την δεύτερη;
– Από την τρίτη!