– Δεν τα έλεγα;
– Τα έλεγες, αλλά ποιος ακούει;
– Η τηλεόραση σίγουρα έχει μεγάλη δύναμη, έχει μια μαγική δύναμη που μπορεί να “προωθήσει” οτιδήποτε, να κάνει ήρωα κάποιον, ή και το αντίθετο, δεν υπάρχει αντίρρηση.
– Πως τα καταφέρνει όμως;
– Αφού υπάρχει σε όλα σχεδόν τα σπίτια, είναι μέσα στο σαλόνι μας, μαζί μας στο καναπέ, πιο κοντά μας δεν γίνεται, οπότε θέλει μεγάλη προσοχή, διότι από την μια σχολιάζουμε και κατηγορούμε κάποιον ότι έγινε γνωστός, από πού; Από την τηλεόραση. Και όλοι αυτοί που σχολιάζουν τώρα, δεν θυμούνται ότι είναι αυτοί οι ίδιοι που του έδωσαν το βήμα, οπότε έγιναν κι άλλα βήματα και οσονούπω βρέθηκε μπροστά. Και μετά να σου να λένε και να λένε γιατί και πως, και έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, αλλά η ζημιά έγινε. Άντε μετά κολλήσεις το σπασμένο γυαλί, δεν κολλάει, όσο κι αν προσπαθείς. Και τώρα, χτυπιέσαι και οδύρεσαι ότι εμείς φταίμε που έγινε όλο αυτό! Κροκοδείλια δάκρυα, μωρέ!
– Έτσι ακριβώς, κατάλαβα για ποιον μιλάς, τώρα άφησε για λίγο τις εμβολιαστικές αναζητήσεις του και ασχολήθηκε με το πένθος και την ματαίωση της παρέλασης και όλα τα σχετικά περί αφελληνισμού του ιθαγενούς πληθυσμού. Εγώ πάντως ακόμη νιώθω Έλλην!
– Χαχα! Καλά κάνεις! Αν κι εγώ είδα να έχουν γίνει παρελάσεις εκεί όπου έπρεπε και να σου πω; Καλύτερα που έγινε έτσι γιατί βγήκαμε και κερδισμένοι από όποια τυχόν αύξηση κρουσμάτων, διότι όσο και να πεις, ένα στριμωξίδι θα υπήρχε!
– Ναι, ρε! Δε βαριέσαι έτσι και πέρσι, να τα Χριστούγεννα, να το Πάσχα, θέλουν να μας τα διαγράψουν όλα, όλα για μας γίνονται, για μας τους Έλληνες να μας αφανίσουν από προσώπου γης.
– Εντάξει τώρα, ότι μας ζηλεύουν οι απέξω, μας ζηλεύουν, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι μας έχουν βάλει στόχο για πλήρη εξαφάνιση. Έτσι και αλλιώς δεν χρειάζεται, εμείς από μόνοι μας αυτοστοχευόμαστε !
– Τι είπες τώρα ρε; Τι λέξη ξεστόμισες; Πέτυχες διάνα!
– Αφού πετυχαίνω πάντα το στόχο μου!