– Μετά θα περιμένουμε να περάσουν τα χρόνια…
– Αυτή η πανδημία θα σέρνεται μαζί μας για πολλά πολλά χρόνια ακόμη! Δεν εννοώ ότι θα έχουμε πανδημία για τόσα, αλλά θα την έχουμε νιώσει στο πετσί μας που θα μας κάνει να σκεφτόμαστε διαφορετικά, μπορεί θετικά μπορεί αρνητικά, ό,τι θέλει ο καθένας, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!
– Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε, πώς να περάσουμε το στενό χωρίς να συνθλιβούμε, χωρίς απώλειες τεράστιες, χωρίς αυτό το …σε κοιτώ με μισό μάτι…
– Αυτό το μισό μάτι είναι όλα τα λεφτά! Ο εμβολιασμένος κοιτάει τον ανεμβολίαστο ύποπτα, ο ανεμβολίαστος κοιτάει τον εμβολιασμένο πάλι ύποπτα.
– Αυτή η υποψία θα μας φάει!
– Θα μας φάει , μας έφαγε, όλα αυτά που γίνονται τι θέλουν να αποδείξουν; Τι θέλουν να πουν;
– Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν υπολογίζει!
– Μέγας κουρνιαχτός, οι μεν υποπτεύονται τους δε, άκρα του τάφου σιωπή!
– Και πάλι αυτή η σιωπή δεν μας λέει τίποτα; Δεν χτυπάει καμπανάκια; Η υποτίμηση του ενός και του άλλου, το μέγα αυτό όνειρο που αχνοφέγγει , καίει και κατακαίει, νιώθεις μόνος την ντροπή που την κρύβεις επιμελώς για να μην διαρρεύσει, να μην ξυπνήσει και δεν μείνει μόνο στα λόγια και αρχίσει να τρέχει επιθετικά καταπάνω μας, καταπάνω σας!
– Κάπου εκεί τριγύρω είμαστε!
– Κάποια στιγμή είναι να σκάσει, να βγει και να γίνει, ό,τι είναι να γίνει, ό,τι είναι να ταράξει και να αποσώσει.
– Και μετά;
– Μετά θα περιμένουμε να περάσουν τα χρόνια, να φτάσουμε στα εκατό, να φύγουμε έτσι κι αλλιώς και οι άλλοι να μας διαβάζουν και να αναρωτιούνται, πότε θα αλλάξει η ιστορία μας, πότε θα βγει έστω ένα μικρό φως, ένα δρόμο να φωτίσει, να πάρει σβάρνα φωτιές και κραυγές και μετά να ησυχάσει, αν μπορεί, αν αντέξει!
– Σε καταλαβαίνω, αλλά δεν πρόκειται να βγει κανένας δρόμος, κανένα έστω μονοπάτι, κλειστά και άραχνα και σκόρπια κομμάτια από το μέσα μας.
– Όχι, ποτέ, είμαι σίγουρος, αυτή η στιγμή δεν πρόκειται να ‘ρθει, μακάρι να μπορούσε, μακάρι να την προλάβουμε…