– Συνεχίζεις το απλανές σου βλέμμα!
– Ναι, ρε μέχρι το άπειρο.
– Έχεις τέτοια δυνατότητα; Να φτάσει το βλέμμα σου μέχρι το άπειρο;
– Εδώ έχουν γίνει άλλα κι άλλα, το βλέμμα μου δεν θα φτάσει στο άπειρο; Να βγει στο διάστημα, να φτάσει μέχρι το τέλος του σύμπαντος, από κει να πάει σε άλλο σύμπαν και μετά να χαθεί ακόμη πιο βαθιά!
– Το σύμπαν… έχει τέλος;
– Αλήθεια ε; Το σκέφτηκες αυτό καμιά φορά;
– Τι να σκεφτώ;
– Ότι κοιτώντας εκεί πάνω ψηλά δεν υπάρχει τέλος, συνεχίζει και συνεχίσει και συνεχίζει…
– Είναι δυνατόν; Κάπου δεν θα υπάρχει κάποιο τέλος;
– Και εγώ σου λέω ότι υπάρχει τέλος. Και ερωτώ. Και μετά το τέλος; Πως τελειώνει αυτό το τέλος;
– Τέλος είναι.
– Ναι, αλλά μετά το τέλος κάτι άλλο δεν πρέπει να υπάρχει;
– Δεν είναι δυνατόν να το ξεδιαλύνω αυτό. Δεν το χωράει ο ανθρώπινος μυαλός!
– Τι ανθρώπινος μυαλός ρε;
– Ναι, όπως το άκουσες! Ανθρώπινος μυαλός!
– Συγγνώμη αλλά εγώ πρώτη φορά ακούω τέτοια φράση! Ποτέ μα ποτέ!
– Για όλα υπάρχει μια αρχή! Θες δεν θες, πιστεύεις, δεν πιστεύεις! Διότι ο ανθρώπινος μυαλός είναι ένας ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, μεγαλώνει, δημιουργεί, μεγαλουργεί και κάποια στιγμή πάπαλα!
– Άρα εδώ έχουμε τέλος!
– Στα πάντα έρχεται κάποιο τέλος! Όταν πλέον έχει δουλέψει, έχει κουραστεί, έχει απογοητευτεί! Όταν νιώσει τα πάντα με λίγα λόγια, και δεν υπάρχει άλλο! Κατάλαβες;
– Εσύ για να μιλάς έτσι κάτι έχεις δει πάλι!
– Τι να δω πάλι; Αυτά που βλέπεις εσύ, αυτός, εκείνος, όλοι μας! Και είμαστε όλοι καμένοι ρε! Πάμε κατά σύμπαν μεριά! Να χαθούμε στο άπειρο, να μην υπάρχει τίποτα!
– Πολύ μηδενιστή σε βλέπω, απογοητευμένο και άκεφο!
– Δεν έχουμε χαΐρι και προκοπή ρε, δεν…,δεν…, δεν στέκει ο λογισμός σωστά, κάπου βρήκε ποντικότρυπα και ξεχύθηκε, έπεσε στο χώμα το ρούφηξε βαθιά το χώμα και πάπαλα!
– Πάλι πάπαλα;
– Ναι, ρε πάλι! Πάλι και πάντα! Δεν έχει φως από πουθενά, μας ξέχασε κι ο Θεός, με τους Έλληνες θα ασχολούμαι; Όταν βάλουν μυαλό εδώ είμαστε και βλέπουμε τι θα γίνει. Εμ, το άλλο η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει; Και ούτε από κάποιο ιό και κάποια πανδημία!
– Από τι τότε;