Στο «Ολύμπιο Βήμα» φιλοξενούμε τη συγγραφέα Ειρήνη Βαρδάκη, με αφορμή το νέο της ψυχολογικό θρίλερ «Να με ξεχνάς», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας
Μια ιστορία σκοτεινή, γεμάτη ανατροπές, που θρυμματίζει τις βεβαιότητες του αναγνώστη και τον οδηγεί σε μονοπάτια όπου η αγάπη δεν σώζει, αλλά καταστρέφει.
Συνέντευξη στη Νεκταρία Βαρσαμή–Πουλτσίδη
Στο «Να με ξεχνάς», ο έρωτας παρουσιάζεται ως μια δύναμη σχεδόν καταστροφική. Τι θέλατε να πείτε μέσα από αυτόν τον ολόμαυρο έρωτα, και γιατί θεωρείτε πως γοητεύει τόσο πολύ το αναγνωστικό κοινό;
Ε.Β.: Το ΝΑ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ είναι έργο σκοτεινής ομορφιάς. Το σκοτάδι στην τέχνη μπορεί να γίνει ακαταμάχητο. Είναι το σημείο μηδέν για να γεννηθεί το φως. Είναι το πεδίο εκείνο που μπορεί τελικά να λάμψει σαρωτικά και η πιο θαμπή αχτίδα.
Η Λίλυ ετοιμάζεται να παντρευτεί, ο Σαμ χτίζει μια νέα ζωή, αλλά μια απόπειρα δολοφονίας διαλύει τις ισορροπίες. Πόσο εύκολα πιστεύετε ότι το παρελθόν μπορεί να εισβάλει και να ανατρέψει ό,τι θεωρούμε δεδομένο;
Ε.Β.: Πολύ εύκολα. Ειδικότερα όταν αφηνόμαστε στην πλάνη των δεδομένων.
Οι χαρακτήρες σας μιλούν με μια φωνή λιτή, σχεδόν κοφτή, αλλά πίσω από τις λέξεις κρύβεται μια θάλασσα συναισθημάτων. Πώς καταφέρνετε να μεταφέρετε τόση ένταση με τόσο φειδωλά εκφραστικά μέσα;
Ε.Β.: Τίποτα δε δίδεται φειδωλά στα βιβλία μου. Οι ήρωες μου θα θύμωναν πολύ, με αυτή την «αδικία». Ξέρετε, η λογοτεχνία δεν είναι βαρύγδουπες λέξεις διάσπαρτες στο κείμενο, δεν είναι το επιτηδευμένο στυλ, ούτε και τα γλωσσικά πυροτεχνήματα. Η αληθινή τέχνη είναι κάτι άλλο. Είναι η μουσικότητα που παράγουν οι λέξεις μεταξύ τους, είναι το απροσδόκητο βάθος στο φαινομενικά επίπεδο, είναι αποπλάνηση. Μοναδικά όπλα σε όλο αυτό είναι το ταλέντο -αν υπάρχει- και φυσικά ένα εκπαιδευμένο κοινό για να το κατανοήσει και να το αγκαλιάσει.
Η εναλλαγή οπτικής γωνίας μεταξύ χαρακτήρων και η συνεχής μετάβαση από το παρόν στο παρελθόν δημιουργούν μια ιδιαίτερη αφήγηση. Ήταν αυτή η αρχική σας πρόθεση ή προέκυψε στην πορεία της συγγραφής;
Ε.Β.: Είναι αφηγηματικές τεχνικές που δουλεύω γενικότερα στα βιβλία μου.
Στο «Να με ξεχνάς», κανείς δεν είναι αθώος και κανείς δεν είναι ολοκληρωτικά ένοχος. Πιστεύετε ότι η ανθρώπινη φύση είναι πάντα τόσο αντιφατική ή είναι επιλογή σας να παρουσιάζετε τους ήρωες με αυτό το βάθος;
Ε.Β.: Τα crime μυθιστορήματα και ειδικότερα τα ψυχολογικά θρίλερ, δεν αγαπούν ιδιαίτερα το άσπρο και το μαύρο. Κινούνται σχεδόν ολοκληρωτικά στο χαοτικό φάσμα του γκρι.
Η μουσική, ειδικά το πιάνο, λειτουργεί ως καταλύτης. Αν μπορούσε η Λίλυ να παίξει μια τελευταία μελωδία για τον Σαμ, πώς θα την περιγράφατε με λέξεις;
Ε.Β.: Εσύ… ήσουν η μουσική μου.
Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία σκοπό έχει να προσφέρει λύτρωση στους ήρωες και στους αναγνώστες;
Ε.Β.: Για μένα ένα λογοτεχνικό έργο έχει πετύχει τον σκοπό του όταν καταφέρνει να μένει αξέχαστο.
