Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Θέλαμε να πάμε σε ένα φίλο μας σ’ ένα χωριουδάκι ψηλά σε μια ράχη και σαν εραστές της περιπέτειας διαλέξαμε ένα χωματόδρομο που περνούσε από μια χαράδρα. Σαν προβλεπτικά άτομα κοιτάξαμε αν έχουμε βενζίνη και αν ισχύει η οδική βοήθεια. Ξεκινήσαμε και σε λίγη ώρα κατεβαίναμε στη χαράδρα. Πρώτο σύμπτωμα ήταν όταν σταμάτησαν να ακούγονται οι πιο πολλοί ραδιοσταθμοί. Συνηθισμένα πράγματα. Άλλωστε όταν πάμε εκτός έδρας αυτά συμβαίνουν. Και ξαφνικά στη μέση της χαράδρας πατάμε το γκάζι κι αυτό δεν ακούει.
Κάποιο σκουπιδάκι στο σωληνάκι σκεφτήκαμε και το πατήσαμε πιο δυνατά. «Η σιωπή μου προς απάντησή σου» μας είπε το άτιμο το μαραφέτι και η μηχανή σταμάτησε.
– Όχι δεν θα σου περάσει φωνάξαμε. Αμέσως γυρίσαμε τη μίζα. Γου-γου-γου έκανε αλλά όχι γρου-γρου-γρου. Αυτό σήμαινε ότι η μίζα δούλευε αλλά όχι και η μηχανή. Επειδή ήμασταν καλοί μαθητές καταλάβαμε ότι το «γρου» από το «γου» έχει ένα «ρ» παραπάνω που ως γνωστόν είναι υγρό σύμφωνο άρα δεν πήγαινε βενζίνη. Τι να κοιτάξουμε, την αντλία ή το σωληνάκι;
Κοιτάξαμε πάλι τον δείκτη κι ο άτιμος ήταν στο τέρμα. Αποφασίσαμε να ανοίξουμε το καπό. Το μόνο που καταλάβαμε από αυτό που βλέπαμε ήταν η τάπα του λαδιού, του νερού, άντε και των υγρών φρένων. Κατά τα άλλα «τέρα ινγκόγνιτα» τουτέστιν άγνωστη γη. Αχ βρε Ρενό πενταράκι που σε λύναμε και σε δέναμε όταν σταματούσες. Τώρα τα μισά είναι ηλεκτρονικά και κρυμμένα.
Κλείσαμε νικημένοι το καπό. Αλλά «το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Έτσι πήραμε στο κινητό την οδική βοήθεια. Δυστυχώς με τρόμο διαπιστώσαμε ότι δεν είχε σήμα. Τώρα; Οι λύσεις ήταν δύο Ή να ξεκινούσαμε με τα πόδια κάπου 7 χιλιόμετρα δρόμο ή να ανεβαίναμε σε κοντινή κορυφή ίσως κι έπιανε το κινητό. Τίποτε από αυτά δεν μας ενθουσίαζε. Έτσι καθίσαμε σε μια κοτρόνα και κλαίγαμε τη μοίρα μας ανάθεμα την τεχνολογία τους. Ευτυχώς κατέβαινε από το χωριό ένα αγροτικό και ειδοποίησε την οδική ασφάλεια. Όταν ήρθε ήμασταν όλο νεύρα:
– Τι έχει το ρημάδι ανάθεμα την τεχνολογία του;
– Θα το βρούμε… Κοιτάει από εδώ κοιτάει από εκεί και σε λίγο φωνάζει θριαμβευτικά:
– Το βρήκα!
– Τι έχει ανάθεμα την τεχνολογία του;
– Όχι τι έχει. Τι δεν έχει!
– Τι δεν έχει;
– Βενζίνη!
– Μα είναι γεμάτο. Κοίτα τον δείκτη.
– Δεν ξέρουμε τι δείχνει ο δείκτης αλλά το ρεζερβουάρ είναι άδειο.
Η άτιμη η τάπα είχε μια τρυπίτσα που έπαιρνε αέρα. Ε λοιπόν είχε σχεδόν κλείσει γιατί κανείς δεν την καθάριζε οπότε μάζεψε σκόνη από το χωματόδρομο και βούλωσε ανάθεμα την αφηρημάδα μας.
Τι είπαμε; Είναι δυνατόν Έλληνας και να φταίει; Ποτέ των ποτών! Αυτή η άτιμη η τεχνολογία φταίει που δεν μπορεί να κάνει βενζίνη από χώμα και αέρα. Μέχρι να μπορέσει να το κάνει, θα πάμε με άλογο και θα παίρνουμε καλού κακού μαζί μας και λίγο σανό!
Κώστας Δαλακιουρίδης