Η ανταλλαγή πυρών συνεχίστηκε με την ίδια ένταση αλλά ο Μυριδάκης καταλαβαίνει ότι οι αντάρτες του δεν προωθούνταν, ήταν δηλαδή ένας στατικός αγώνας και αυτό τον ανησυχεί. Εκείνες τις στιγμές ακούγεται ο κρότος της ανατινάξεως της σιδηροδρομικής γραμμής στα νότια, από την ομάδα του Κουκ. Ο Μυριδάκης για να ανατρέψει την στατική μορφή της μάχης σηκώνεται και τρέχοντας φωνάζει: «Αέρα…! Εμπρός Παιδιά…»!
Αντώνη Ι. Ζαρκανέλα
π. Γενικού Διευθυντή Ανάπτυξης
της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης
Η ανταλλαγή πυρών συνεχίστηκε με την ίδια ένταση αλλά ο Μυριδάκης καταλαβαίνει ότι οι αντάρτες του δεν προωθούνταν, ήταν δηλαδή ένας στατικός αγώνας και αυτό τον ανησυχεί. Εκείνες τις στιγμές ακούγεται ο κρότος της ανατινάξεως της σιδηροδρομικής γραμμής στα νότια, από την ομάδα του Κουκ. Ο Μυριδάκης για να ανατρέψει την στατική μορφή της μάχης σηκώνεται και τρέχοντας φωνάζει: «Αέρα…! Εμπρός Παιδιά…»!
Εμψυχώνονται και οι άλλοι αντάρτες και σε λίγα λεπτά καταλαμβάνονται όλα τα φυλάκια των Ιταλών στο νότιο βάθρο. Η φωνή του λοχαγού Μιχάλη, «που εμψύχωνε τους αντάρτες» ακούστηκε μέχρι τον Μάγιερς (σελ. 76). Η κατάληψη της νότιας πλαγιάς πήρε περίπου τριάντα λεπτά για να παγιωθεί. Όμως επειδή συνεχιζόταν με ένταση τα πυρά στο βόρειο βάθρο ο Μυριδάκης δεν μπορούσε να εκτοξεύσει την λευκή φωτοβολίδα που θα σήμαινε την έναρξη της υπονόμευσης της γέφυρα από τους βρετανούς σαμποτέρ.
Στην βόρεια πλαγιά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως αναμενόταν. Η ομάδα Παπαχρήστου μετά την εκδήλωση της επίθεσης βρέθηκε «..προ υπέρτερης δυνάμεως και προ μονίμου οχυρού την ύπαρξη του οποίου δεν γνωρίζαμε» (ΜΑΡΙΝΟΣ, 1994; σελ. 116). Την πληροφορία για ενίσχυση της ιταλικής άμυνας του βόρειου βάθρου την εγνώριζε ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ από τότε, όπως φαίνεται από την συνέντευξη του καπετάν Περικλή, κατά κόσμον Χουλιάρα Γεωργίου, στην εφημερίδα «Το ΒΗΜΑ» στις 03-12-1978, όπου δήλωσε μεταξύ άλλων:
«..Η τοπική οργάνωσή μας είχε την πληροφορία ότι οι Ιταλοί άνοιγαν στο βόρειο τμήμα της γέφυρας ορύγματα και τοποθετούσαν συρματοπλέγματα…» που όμως δεν την μετέδωσε ο ΕΛΑΣ στον Ζέρβα και στον Εντυ, , ώστε να ετοιμαστούν. Βέβαια, όταν καθυστερούσε η κατάληψη του στόχου αυτού, όπως ήδη αναφέραμε, στάλθηκε ο Πυρομάγλου με δύναμη του ΕΔΕΣ, οπότε μαζί με τους άλλους που ήταν ήδη εκεί κατάφεραν να εξουδετερώσουν το Ιταλικό πυροβολείο και να καταληφθεί και ο στόχος αυτός σε περίπου μία ώρα μετά την έναρξη της επίθεσης. Να σημειωθεί εδώ ότι ο Μυριδάκης δεν μπορούσε να παρέμβει αν και είχε διαθέσιμες τις δυνάμεις του, γιατί δεν μπορούσε να διαβεί το ορμητικό ποτάμι.
Η άποψη που εκ των υστέρων, μετά από χρόνια, διατυπώθηκε από τους καπεταναίους του ΕΛΑΣ Περικλή, Θάνο και Πελοπίδα, ότι προσέτρεξαν σε βοήθεια των μαχητών του ΕΔΕΣ του βόρειου βάθρου, πέραν του ότι δεν αναφέρεται σε κανένα από τα γραπτά των πρωταγωνιστών του εγχειρήματος, ελέγχεται και ως ψευδής γιατί οι πρώτοι ως πολιτικοί επίτροποι ήταν πάντα κοντά στον Άρη, ο δε Πελοπίδας (Π. Λιάσκος) ήταν στην ομάδα που είχε πάει για την γέφυρα του Σπερχειού (Φραντζή). (ΜΥΡΙΔΑΚΗΣ, 1984; Σελ.34).
Μετά την κατάληψη και του βόρειου βάθρου ο Μυριδάκης, όπως έλεγε το σχέδιο, θα έριχνε την Άσπρη χειροβομβίδα ως απόδειξη ότι εκπληρώθηκε η αποστολή κατάληψης των δύο βάθρων δίνοντας και το έναυσμα της έναρξης της τοποθέτησης των εκρηκτικών. Ήταν όμως χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα αυτή η κίνηση, γιατί σχεδόν αμέσως μετά την κατάληψη του νότιου βάθρου από τον Μυριδάκη είχε αρχίσει η τοποθέτηση των εκρηκτικών, πράγμα όμως το οποίο ο Μυριδάκης αγνοούσε..
Έναρξη Υπονόμευσης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ανατίναξη.
Έτσι η τοποθέτηση των εκρηκτικών είχε ήδη αρχίσει με παρέμβαση προσωπική του ίδιου του Μάγιερς, προς τον οποίο ο Ζέρβας μετέφερε την ανησυχία του για επερχόμενη έλλειψη πυρομαχικών λόγω της συνεχιζόμενης ανταλλαγής πυρών αλλά και από τον φόβους ότι είχαν προδοθεί. Ο Μάγιερς βλέποντας ότι ενώ στο νότιο βάθρο επικρατούσε ηρεμία -απόδειξη ότι η επιχείρηση εκεί είχε λήξει επιτυχώς- στο βόρειο βάθρο συνεχίζονταν η ανταλλαγή πυρών παρά την αποστολή του Πυρομάγλου προς ενίσχυση των εκεί δυνάμεων του ΕΔΕΣ, γι αυτό και αποφασίζει να δράσει. Κατεβαίνει, λοιπόν, όσο πλησιέστερα ήταν δυνατόν προς στο ποτάμι και ανάβοντας τον φακό του προς το νότιο βάθρο φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε: «Προχώρα Τομ! Η νότια άκρη της γέφυρας είναι στα χέρια μας. Προχώρα! Θα ‘ρθω κοντά σου μόλις μπορέσω.». «Οκέυ», απάντησε ο Τομ. (MYERS, E. 1975; σελ. 77). Στη συνέχεια, επέστρεψε στον Ζέρβα και στον Άρη.
(Συνεχίζεται)