Σκληρά πολύ σκληρά τα μέτρα που ψηφίστηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο. Όπως και το πριν από αυτό. Επιπλέον ψηφίστηκαν διατάξεις που υποβαθμίζουν την εθνική μας ανεξαρτησία, εγγίζοντας τα όρια της αντισυνταγματικότητας. Όπως π.χ αυτή για το Υπερταμείο Δημόσιας Περιουσίας που θα το υφιστάμεθα για …
Σκληρά πολύ σκληρά τα μέτρα που ψηφίστηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο. Όπως και το πριν από αυτό. Επιπλέον ψηφίστηκαν διατάξεις που υποβαθμίζουν την εθνική μας ανεξαρτησία, εγγίζοντας τα όρια της αντισυνταγματικότητας. Όπως π.χ αυτή για το Υπερταμείο Δημόσιας Περιουσίας που θα το υφιστάμεθα για … 100 χρόνια, μέχρι το 2115 συγκεκριμένα.
Η διοίκηση αυτού του ταμείου θα απαρτίζεται από Έλληνες εκπροσώπους και εκπροσώπους των δανειστών σε ίσο αριθμό. Για τη λήψη των αποφάσεων απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία των τεσσάρων πέμπτων. Που σημαίνει τίποτα δεν θα γίνεται χωρίς, την έγκριση των δανειστών. Συνεπώς η σημερινή πλειοψηφία της Βουλής (με 152 υπέρ – η παραιτηθείσα Βασιλική Κατριβάνου ψήφισε όχι για το Ταμείο όπως και για τον «κόφτη») έδεσε τη χώρα πισθάγκωνα για 100 χρόνια!!!
Όποια παράταξη και να κυβερνάει τον τόπο. Το πόσο νόμιμο είναι μια κυβέρνηση που ψηφίστηκε για τέσσερα χρόνια μπορεί να δεσμεύει όλες τις κυβερνήσεις των επόμενων 100 χρόνων είναι πολύ συζητήσιμο.
Εδώ όμως προκύπτει και ένα άλλο μείζον πρόβλημα. Οι σούπερ αντιμνημονιακοί Τσίπρας της Αριστεράς και Καμμένος της Δεξιάς έγιναν μνημονιακοί με πατέντα το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο που υπόγραψαν και εφαρμόζουν με συνέπεια (ως τώρα τουλάχιστον) το κομματικό φάσμα της χώρας καλύπτεται σχεδόν στο σύνολό του από μνημονιακούς. Το σχεδόν αναφέρεται στο ΚΚΕ ( που πάντα ήταν κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, τη ΛΑΕ και συναφείς οργανώσεις χωρίς κοινοβουλευτική παρουσία και την Χρυσή Αυγή.
Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού υπόφερε και υποφέρει τα πάνδεινα από τα μνημόνια. Η δυσαρμονία λοιπόν λαϊκής βούλησης και κυβέρνησης είναι προφανής. Το δείχνουν εξάλλου και όλες οι δημοσκοπήσεις. Κανείς όμως δεν μπορεί να άρει αυτή την σοβαρή αντίφαση. Που αποτελεί καραμπινάτη απόδειξη διάστασης απόψεων μεταξύ σύνθεσης της Βουλής και εκλογικού σώματος.
Πριν το 1986 το Σύνταγμα προέβλεπε ότι σε τέτοια περίπτωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με απόφαση του διέλυε τη Βουλή και προκήρυσσε εκλογές ώστε να αποκατασταθεί η τρωθείσα δημοκρατική νομιμοποίηση. Ανδρέας Παπανδρέου και Ευ. Βενιζέλος όμως, πρωτομάστορες του Συντάγματος του 1986, αφαίρεσαν την προνομία αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως και όλες τις άλλες. Έτσι το πολίτευμα μας, από Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, έγινε Πρωθυπουργοκεντρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ο μόνος που μπορεί να προκηρύξει εκλογές στην ουσία είναι ο πρωθυπουργός. Είτε επικαλούμενος την αντιμετώπιση κάποιου εθνικού θέματος είτε παραιτούμενος για διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων και η απώλεια της «δεδηλωμένης». Αλλά η εξουσία είναι γλυκιά. Για τους εξουσιομανείς μάλιστα είναι το οξυγόνο που αναπνέουν. Οι βουλευτές δε των κυβερνώντων κομμάτων βλέποντας τον δημοσκοπικό κατήφορό τους, φοβούνται ότι δεν θα επανεκλεγούν. Άρα αδιέξοδο. Κι ας λεν πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Πάντως τα χρόνια της κρίσης έδειξαν καθαρά – και ίσως το κατάλαβε κι ο πολύς κόσμος – ότι το κομματικό σύστημα, στο σύνολο του είναι αποτυχημένο και ανίκανο να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Τα «μνημονιακά» κόμματα το απέδειξαν με τα έργα τους. Τα αντιμνημονιακά στερούνται της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Το να ελπίζει κανείς ότι θα γίνει σταλινικός κομμουνισμός στην Ελλάδα είναι ανεδαφικό.
Το ίδιο κι αν περιμένει τη σωτηρία από το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Αλλά να έτσι έχουν τα πράγματα – και νομίζω πως έτσι ακριβώς έχουν – τι απομένει να κάνουμε οι Έλληνες ώστε να θέσουμε τέρμα στον εφιάλτη που ζούμε; Προφανώς κάτι νέο και εντελώς διαφορετικό. Αλλά ποιο είναι αυτό;
Συνεχίζεται