Σφήνες του Αφεντούλη
Ήταν Κυριακή του Θωμά, αναγνώστες μου, όταν, επ’ ευκαιρία φόρουμ με θέμα τους αρχαίους πολιτισμούς. ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, υποδεχόμενος τον εκ Πεκίνου ομόλογο, Γουάνγκ Γι, πήγε τις σχέσεις των δύο χωρών πολλά βήματα παρακάτω, επισημαίνοντας ότι εκτός από τα γνωστά πεδία συνεργασίας,
Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια
και τέλη μεταφορικά
τώρα που ‘χουμε τα ζόρια
να βγάζουμε τα δανεικά,
που φορτώσανε στον τόπο
γόνοι της διαπλοκής
συριζαίοι να ψάχνουν τρόπο,
ω, Ελλάς ν’ αναπτυχθείς,
διευκρινίζουμε, αποτολμώντας, παρασυρμένοι από τα βήματα, το δικό μας «άλμα» προς το ζεϊμπέκικο θούριο τού Διονύση Σαββόπουλου, μπας κι αφυπνιστούμε όλοι όσοι αποδεχόμενοι τη μοίρα μας δεν προφταίνουμε να μετράμε θυσίες – υπάρχει και η πολιτισμική διασύνδεση, το θυμάστε;
Αν όχι, δεν χάσατε δα και πολλά, αφού ακολουθούν:
Καλωσορίσματα, δεινών προμηνύματα.
Κακά τα ψέματα, κοσμοπολίτες μου. Τα ανωτέρω ούτε της προσοχής του χαμηλοσυνταξιούχου, «Μήτσου», που η πένα του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, προορίζει να ενδυναμώσει την ελληνοκινεζική φιλία κατωτέρω, έτυχαν καταρχάς, αφού σιγά μην πιστεύαμε υποσχέσεις μέρα τού άπιστου.
Όμως, λογαριάσαμε χωρίς τη σύζυγο, κυρία «Μήτσαινα», που διερωτώμενη: «Ξημέρωσε Αϊ-Γιώργης, μην παραλείψεις τα “χρόνια πολλά” στον “αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” “Γκιόρκος”, ρυμουλκά “να βγάλουν το κάρο απ’ τη λάσπη” υπάρχουν;» τροποποίησε τα δεδομένα.
Ναι, για(!), μην πιάσει το στόμα μας όσα σοσιαλιστικά πρεσβεύουμε τις υπέρ δημοσιονομικών προσαρμογών λυπητερές να μην προφταίνουμε και γίνει του… Καστελλόριζου!
Εντάξει, ακρίτες μου. Με το συμπάθιο κιόλας για την ύβρη, αλλά χάθηκε να πετάξετε ένα «persona non grata» στον διαμηνύοντα το «well come» κατά ΔουΝουΤου μεριά από το υπήνεμο λιμανάκι σας, προ επταετίας, για να μην αναρωτιόμαστε εμείς σήμερα:
Πού πέταξε το φαγητό;…
Αφότου, εγγυητής της αλήθειας ανέλαβε ο Τροπαιοφόρος, αναγνώστες μου, μάλιστα.
Μια πλάτη για να έλθουν πιο κοντά οι Κινέζοι με τους Έλληνες και τανάπαλιν οφείλαμε να τη βάλουμε κι έτσι ξεκίνησε ο διάλογος:
– Μανδάμ, ξέρεις από πάπια πορτοκάλι να εντρυφήσω στα κινέζικα.
– Αμέ, ό,τι θέλει ο καλοφαγάς μου, ορίστε το πορτοκάλι, ζουμερό αν και περίσσευμα απ’ τον χριστουγεννιάτικο «μπουναμά» του Αλέξη, μπράβο αντοχή το εσπεριδοειδές! Διότι, ακόμα να φέρεις καλαμπόκι οπότε η νήσσα διερεύνησης των απόκρυφων της ασιατικής κουζίνας αγανάκτησε θεονήστικη στην αυλή και, «πι-πι», την έκανε, το παπί!
– Πού πέταξε το φαγητό,
πού πήγε, πού μ’ αφήνει,
χωρίς παπάκι μάθημα
αδύνατον να γίνει.
Ωτοασπίδες έβαλες,
να μην ακούς που κλαίω
και δε σαλεύεις, δε γροικάς,
τα τραγικά που λέω;
«Μήτσαινα», χρυσοχέρα μου,
γιάτρισσα συ της πείνας,
μια πάπια, περιστέρα μου,
να μάθω τα της Κίνας.
– Μαγειρεύεται κινέζικα το πτηνό, σε παράφραση Ρίτσου και μουσική Μίκη, αλλά τέλος πάντων. Αν επιστρέψει, κάτι θα κάνουμε.
– Την παλιννόστηση την κόβεις στα κοντά; Επειγόμεθα!..
– Τότε, κάλλιο να ρωτήσεις τον Αλέξη, καθόσον λόγω του πρόσφατου ταξιδιού στην Κίνα όπου όλοι τρώνε πάπια εκτός από τις πάπιες που τρων ξεπουπούλιασμα όλο και θα έφερε δείγμα εκπόνησης συνταγών ανάπτυξης.
– Μαξίμου, εκεί; Περισσεύει κανένα παπί ή θα επιμείνουμε φασολάδα για εσωστρεφή Ελλάδα (;),
άντε και καλή μας όρεξη, αναγνώστες μου. Καλή όρεξη, κι όσο για το επιδόρπιο;
Προσμένωμεν τίποτα επενδύσεις εναγωνίως!…
-Ω-