Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Άντε τώρα να βγάλεις άκρη!
– Τς! Δε βγαίνει!
– Και πως να βγει;
– Οι μεν και οι δε! Οι μεν είναι λίγο πριν τον θρίαμβο, λίγο πριν τον γενικό ξεσηκωμό για το τέλος του χάους και οι δε οδύρονται για την καταστροφή που έρχεται.
– Άντε μετά να βγάλεις άκρη! Μπερδεμένο το κουβάρι!
– Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, λοιπόν!
– Πότε;
– Καλά, δεν θυμάσαι; Όταν οι μεν ήταν δε και όταν οι δε ήταν μεν! Ίδιο έργο, διαφορετική παραγωγή και διαφορετικούς ηθοποιούς! Κάτι σαν ριμέικ ένα πράγμα δηλαδή!
– Δεν ήταν καλή η παραγωγή;
– Να σου πω την αλήθεια…, αν σου πω ότι δεν θυμάμαι λεπτομέρειες τι θα μου πεις;
– Απολύτως τίποτα! Τόσα που είδαμε, τόσα που ζήσαμε, τι να θυμάσαι και τι να ξεχνάς! Όλα αχταρμάς στο μυαλό! Που θέση για λεπτομέρειες!
– Μια παραγωγή δεν μπορεί να αρέσει σε όλους! Μπορεί να μην είναι τραβηχτικοί οι ηθοποιοί, μπορεί το μοντάζ να πήγε χάλια, η σκηνοθεσία να ήταν άνευρη, μπορεί… χίλια δυο μπορεί να είναι… Που πας και τη μουσική; Άμα δεν ταιριάζει και η μουσική; Μια παραγωγή αποτελείται από κομμάτια, που άμα δεν τα βάλεις σωστά το ένα δίπλα στο άλλο το αποτέλεσμα θα είναι φρικιό! Και από την άλλη, ένα μπάχαλο μπορεί να είναι καλό για κάποιον και άστα να πάνε για κάποιον άλλο! Διότι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλον τον κόσμο!
– Ναι, ναι! Όλα είναι κύκλος που τρέχει γύρω γύρω και όποιος ακολουθεί ακολουθεί, διότι είναι και η παραζάλη που δεν την αντέχεις, οπότε ξεπετάγεσαι από τον ρυθμό και τινάζεσαι πέρα, και ακόμη πιο πέρα και πέφτεις και γκρεμοτσακίζεσαι! Κατάλαβες; Διαφορετικές ανάσες, διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές απόψεις και βλέμματα…
– Σα να διακρίνω ένα ρατσισμό στα λόγια σου!
– Δεν το είχα σκεφτεί έτσι… Τώρα που το λες… Ρε μπας… Ρε μπας κι έχεις δίκιο;
