Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Όταν ο Σύριζα ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας μαζί με τον «μπούλη», τα συντρόφια του 3% το θεώρησαν σαν επιβράβευση των ιδεών τους. Όταν τον Αύγουστο του 2015 αποχώρησαν από το κόμμα 25 βουλευτές της αριστερής πλατφόρμας με επικεφαλής τον Λαφαζάνη η συντριπτική πλειοψηφία των παλιών στελεχών έμεινε με τον Αλέξη. Αυτονόητο, η εξουσία ενώνει. Ο ιδεολόγοι την πάτησαν σαν μικρά παιδιά και κατάντησαν γραφικοί. Αξιόλογα στελέχη που πήγαν μαζί τους έπεσαν στην αφάνεια. Ποιούς επιβράβευσαν οι ψηφοφόροι; Πάντως όχι τις ιδέες!
Τώρα και ενώ το κόμμα βρίσκεται σε κρίση δεν βάζουν νερό στο κρασί τους. Θέλουν καθαρότητα, λένε, αρνούνται κάθε μετακίνηση προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και κάνουν δύσκολη τη ζωή του Αλέξη.
Φυσικά ο Αλέξης δεν τα τρώει αυτά, παρατηρεί το κόμμα του να σπαράζεται και μετρά φίλους. Ξέρει ότι το κόμμα με αυτά τα βαρίδια δεν μπορεί να προχωρήσει. Ήδη από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση του 2015 δεν τον άφησαν να κάνει άνοιγμα προς το κέντρο πράγμα που έγινε ετεροχρονισμένα και με μπαγιάτικα υλικά. Οι νομαρχιακές πάτησαν πόδι. Ήθελαν βουλευτές μόνο από το 3%. Από την πλευρά τους είχαν δίκαιο γιατί δεν τραβούσαν κουπί στις δύσκολες ώρες για να γίνουν άλλοι αξιωματικοί. Όμως δεν διάβαζαν την κοινωνία.
Ο Αλέξης το συνειδητοποίησε στην Ευρώπη όπου ήρθε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα κι όχι με τις αυταπάτες των ρομαντικών επαναστατών.
Προσπάθησε να τους δώσει να καταλάβουν ότι αν δεν γίνουν κόμμα της προκοπής δεν πρόκειται να έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά αυτοί εννοούν να κάνουν μόνοι τους κουμάντο στο κόμμα.
Πάνω στη σύγχυση ήρθαν και οι κασέτες κι έγινε το έλα να δεις. Στελέχη που η αριστεροσύνη τους έσπαζε τα αριστερόμετρα αποδείχτηκαν χειρότερα κι από τους πιο εκμαυλισμένους αστούς. Ο καθένας κοιτάει τον άλλο φιλύποπτα.
Φυσικά αυτό είναι δικό τους θέμα αλλά το να μην έχει η χώρα μας μια αξιόλογη εναλλακτική λύση είναι φαινόμενο παρακμής. Αν γίνουν εκλογές με απλή αναλογική η χώρα θα βυθιστεί στο χάος.
Κι ενώ όλα αυτά ανησυχούν τους νουνεχείς, στο Κίνημα Αλλαγής επικρατεί μακαριότητα. Επιχαίρουν με το δράμα των συριζαίων αλλά κατά τα άλλα πέρα βρέχει.Όμως είναι η τελευταία τους ευκαιρία. Αν δεν βρουν αρχηγό νέο και άφθαρτο με πολιτικό λόγο προς το ενεργό τμήμα του πληθυσμού και όχι προς τα γεμάτα νοσταλγία γερόντια δεν τους βλέπω καλά. Οι καιροί δεν περιμένουν.
Κ. Δαλακιουρίδης