Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης
Παλιά στη χώρα μας είχαμε δύο γλώσσες, την “καθαρεύουσα”, που τη μιλούσαν οι λίγοι, και τη “δημοτική” (ή “μαλλιαρή”), που μιλούσε και καταλάβαινε ο πολύς ο κόσμος, ο λαός.
Σήμερα οι πολιτικοί μας στην πλειοψηφία τους χρησιμοποιούν μια γλώσσα τη λεγόμενη “ξύλινη”, δηλαδή σαν τον ήχο που ακούγεται όταν χτυπά ένα μάνταλο ή ένα ξύλο, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα.
Παράδειγμα:
“Είναι ο πυλώνας μας, έχουμε συγκροτημένο σχέδιο, δίνουμε προτεραιότητα, άξονας με θετικό πρόσημο, η πρόκληση των καιρών, τεκμήριο συμψηφιστικής προσαρμογής, διαρθρωτικές διορθώσεις, συγκρατημένη αξιοκρατική προσέγγιση, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, υπό την προϋπόθεση, εφ’ όσον όμως, αειφόρος ανάπτυξη, πράσινη παραγωγικότητα, το θεσμικό πλαίσιο που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις, οι νέες συνιστώσες και συντεταγμένες, ποιοτική χαλάρωση, σηματοδοτεί την μετεξέλιξη, αποφασιστικές διεργασίες, οι δομές τεκμηρίωσης, ανταποδοτική σταθεροποίηση, η βάση της προοδευτικής σταθερότητας, δυναμικές συνθήκες, αξιοκρατία, ένα γενικό σύστημα πλατιάς συμμετοχής, ευέλικτη ρύθμιση, ευνοϊκές συνθήκες ολοκληρωμένης αντίστροφης εξομοίωσης, πάταξη της φοροδιαφυγής, θα χυθεί άπλετο φως, πλήρης διαφάνεια, θα σχίσουμε, θα καταργήσουμε τη γραφειοκρατία, ελάφρυνση βαρών ανά τεκμήριο με αντικειμενική αξιολόγηση, έξοδος από το τούνελ, έξοδος στις αγορές, οι προοδευτικές δυνάμεις, το δημοκρατικό τόξο, εγγυημένη ανταποδοτικότητα, νέα σελίδα, ένα καινούργιο μοντέλο ανάπτυξης, μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, όλοι μαζί θα πάμε μπροστά”… κλπ. κλπ.
Και γεννιέται το ερώτημα:
Οι ίδιοι τους, καταλαβαίνουν τι λένε;
Έχουν επαφή με την πραγματικότητα;
Τα πιστεύουν, ή μας δουλεύουν κανονικά;
Γράφει, ο Θόδωρος Δημητριάδης