Της Δέσποινας Ποικιλίδου
Όλα τα Μ.Μ.Ε τον τελευταίο καιρό βρίθουν από πληροφορίες για τους οικονομικούς παραδείσους και τις off shore εταιρίες που έχουν ιδρυθεί πέρα εκεί στην εσχατιά της γης ή αλλιώς «ση κρεμού τη μέσ’». Σε αυτά τα μακρινά (για εμάς) και εξωτικά (για τους τουρίστες) νησιά εγκαθίσταται το «παγκόσμιο» χρήμα.
Χρήμα αφορολόγητο, χρήμα φτιαγμένο από τον ιδρώτα των λαών, χρήμα που προέρχεται από ύποπτες συναλλαγές και μέσα από εξίσου ύποπτες διαδρομές γεμίζει το ταμείο κάθε «άφρονα» πλουσίου.
Κι εγώ επειδή έχω την κακή-καλή συνήθεια να «ερευνώ» τις γραφές, η σκέψη μου δεν ταξιδεύει στους φορολογικούς παράδεισους (όχι μόνο επειδή δεν έχω μία για τέτοιες «επενδύσεις» αλλά και γιατί αν είχα θα επένδυα εδώ στην ταλαίπωρη πατρίδα) αλλά στην αγία γραφή και στην παραβολή του πλουσίου «που ευτύχησαν τα χωράφια του και διελογίζετο εν εαυτώ, λέγων, Τι να κάμω; διότι δεν έχω που να συνάξω τους καρπούς μου. Και είπε, Τούτο θέλω κάμει. Θέλω χαλάσει τας αποθήκας μου και θέλω οικοδομήσει μεγαλυτέρας και συνάξει εκεί πάντα τα αγαθά μου. Και θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποταμιευμένα δι’ έτη πολλά. Αναπαύσου, φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχή απαιτούσιν από σου. Όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι; Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν και δεν πλουτεί εις τον Θεόν» (Λουκάς ιβ’ 16-21 αλλά προτείνω να διαβαστεί όλο το συναρπαστικό αυτό κεφάλαιο)
Οι σύγχρονοι άφρονες όμως έκαναν κάτι πολύ χειρότερο από τον πλούσιο της παραβολής. Αυτός απλώς μεγάλωσε φανερά τις αποθήκες του στον τόπο του, ενώ αυτοί έκρυψαν τον πλούτο τους και τον μετέφεραν σε μέρη μακρινά που μόνο με την «προηγμένη» σύγχρονη τεχνολογία θα μπορούσε να εντοπιστεί.
«Κεφαλαιούχοι» απ’ όλα τα μέρη της γης, άνθρωποι που δεν ίδρωσαν για να αποκτήσουν τα αμύθητα πλούτη τους, αστοί και βασιλιάδες, κάθε πολιτικής απόχρωσης, στερώντας το δικαίωμα στην τροφή των «πεινασμένων» της γης «επένδυσαν», νόμιμα μεν ανήθικα δε, σε χρυσοφόρα και αφορολόγητα χρηματοοικονομικά «προϊόντα». Ιδιαίτερα μάλιστα όταν στους «επενδυτές» περιλαμβάνονται πολιτικοί «σωτήρες» που έχουν συσσωρεύσει πλούτη παράνομα και καταχρηστικά, τότε προκαλείται ακόμη περισσότερο το δημόσιο αίσθημα.
Ακόμη και η «πατριώτισσα», αιωνόβια βασίλισσα και ο επίσης αιωνόβιος πρίγκιπας γιός της επένδυσαν τα «χωρίς πατρίδα» πλούτη τους σε φορολογικούς παράδεισους. Αχόρταγοι και άπληστοι, σε λίγο θα φύγουν απ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο γυμνοί όπως ήρθαν. Και τότε τι; Τι θα έχουν στα χέρια τους; Τίποτε. Μα καλά, δεν βλέπουν το ελληνικό παράδειγμα; Θα μπορούσαν τουλάχιστον να τα μοιράσουν σαν «κοινωνικό φτωχομέρισμα» στους «φτωχούς» υπηκόους τους.
Και απευθυνόμενη στους «συνέλληνες» κεφαλαιούχους (που τους έχω και θάρρος) λέω τα εξής: Δεν θα ήταν πιο νόμιμο, ηθικό και σωτήριο να επενδύσετε στην πατρίδα που «εκλιπαρεί» για κεφάλαια που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και δημόσια έσοδα για να ορθοποδήσει; Αλλά και στους παγκόσμιους «άφρονες» πλουσίους απευθυνόμενη ζητώ, αν δεν έρθουν εδώ να επενδύσουν, τουλάχιστον ας επιστρέψουν ένα μέρος από τον πλούτο τους σε όσους ανά τον κόσμο τον έχουν ανάγκη.
Και απευθυνόμενη στους ντόπιους κυβερνήτες μας λέω τα εξής: Μειώστε τους φόρους, απλοποιείστε τις επενδυτικές διαδικασίες, κάντε την Ελλάδα δίκαιη και ελκυστική χώρα τόσο για τους ξένους όσο και για τους κατοίκους της. Μετατρέψτε την σε έναν επίγειο παράδεισο για όλους και όχι μόνο για τους πλούσιους. Με τις «φιλανθρωπίες» μόνο, δίκαιη και ευημερούσα κοινωνία δεν γίνεται. Μέχρι τότε θα μετράμε τις πληγές μας και θα κηρύσσουμε «εθνικά πένθη» χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε παρατεταμένο «κοινωνικό πένθος» εδώ και χρόνια.
Δέσποινα Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης