Εις ώτα μη ακουόντων
Επί τέλους. Να μια έκφραση αντάξια ενός διανοούμενου της ριζοσπαστικής νεοαριστεράς. Πολύ φοβόμαστε όμως ότι δεν σηκώνει ανάλυση. Παρεκτός κι αν προσφύγουμε στα φώτα μιας αυθεντίας όπως ο κ. Πολάκης.
Δυστυχώς έχουν χάσει την ψυχραιμία τους κι αυτό είναι πολύ κακό γιατί επί τέλους κυβερνούν ή υποτίθεται πως κυβερνούν το τόπο. Σ’ αυτές τι περιπτώσεις ο πολιτικός πρέπει να έχει υπ’ όψη του τι διακυβεύεται πέρα από την πολιτική του επιβίωση.
Αρχικά και για καθαρά ιδεολογικούς όρους είμαστε κάθετα αντίθετοι σε τέτοιες επιχειρήσεις. Δείχνει την μωρία του ανθρώπινου γένους να κόβει ολόκληρα βουνά και να ρυπαίνει το περιβάλλον για να βγάλει χρυσάφι που αν δεν γίνει κοσμήματα ξαναμπαίνει πάλι βαθιά μέσα στη γη στα σύγχρονα θησαυροφυλάκια. Στο μεταξύ μαίνεται ο πόλεμος των αποθεμάτων χρυσού αφού κάθε χώρα (με κάποια οικονομία βέβαια) προσπαθεί να τα μεγαλώσει γιατί κανείς δεν ξέρει τι μέρα θα ξημερώσει και το δολάριο δεν εμπνέει πια εμπιστοσύνη. Διότι στον κόσμο τον σημερινό, αυτό το ξέρουν όλοι η δύναμη στον άνθρωπο είναι στο πορτοφόλι. Και ο χρυσός είναι το ύστατο καταφύγιο για να κόψει μια χώρα νόμισμα.
Όμως το θέμα είναι πως θα διαχειριστούμε ένα θέμα που έγινε τόσο περίπλοκο. Στην αρχή είχε χωριστεί η τοπική κοινωνία στα δύο και αφού δεν λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή δεν έλειπε και το νυν κυβερνών κόμμα από τις διαδηλώσεις. Μάλιστα σε μια στιγμή εθνικής έξαρσης ο κ. Καμμένος για να μην μείνει πίσω από τον Σύριζα αντί να άδει έστω και φάλτσα τον εθνικό μας ύμνο ζήτησε αν δεν μας γελάει η μνήμη μας να λυντσάρουν τον Δήμαρχο. Φαίνεται ότι ο πατριωτισμός προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει νέες εκφράσεις. Όμως εδώ τα πράγματα ζεματίζουν.
Το πρώτο και κυριότερο πρόβλημα είναι τι θα γίνουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι. Επειδή όμως είναι του ιδιωτικού τομέα δεν μας απασχολεί. Τόσες εκατοντάδες χιλιάδες είναι άνεργοι σε δύο ή τρεις χιλιάδες θα κολλήσουμε; Στο κάτω-κάτω θα ξαναδιχάσουμε πάλι την περιοχή.
Το άλλο πρόβλημα είναι ότι μια επιχείρηση ποτέ δεν ζημιώνει όταν υπάρχουν ρήτρες. Γνωρίζουμε άραγε πόσα εκατομμύρια μας πήραν ανέξοδα οι εργολάβοι γιατί δεν ανταποκριθήκαμε σαν κράτος στις υποχρεώσεις; Τους λέγαμε να κάνουν δρόμο πριν γίνου οι απαλλοτριώσεις. Βέβαια το συνηθέστερο ήταν ότι δεν είχαμε λεφτά κι έτσι τα μηχανήματα καθόταν από δικό μας λάθος οπότε πλήρωνε κορόιδο Ρωμιέ.
Τώρα αν τελικά δεν γίνει κάποια από τις διαπραγματεύσεις όπου η κυβέρνηση θριαμβεύει κι εμείς πληρώνουμε η αποζημίωση μέσω δικαστηρίων θα είναι θηριώδης. Κι αυτή δεν θα την πληρώσει ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε ο κ. Καρανίκας.
Όμως τα άσχημα νέα δεν έχουν σταματημό ανάθεμα σ’ αυτόν που μας έκανε ποδαρικό. Με την αδυναμία των πολιτών να πληρώσουν φόρους υπάρχει κίνδυνος να μην πιάσουμε τους στόχους οπότε τι μας περιμένει; ‘Όχι δεν το βρήκατε δεν είναι τα αντίμετρα. Είναι ο αυτόματος κόφτης. Εν ολίγοις όσα προγραμματίζονταν για αργότερα θα έρθουν άμεσα. Η χαρά που θα πάρουν οι φορολογούμενοι δεν λέγεται. Όμως εδώ έχουμε μια απορία. Ποιοι θα πληρώσουν στη θέση των θιασωτών του συστήματος δεν πληρώνω- δεν πληρώνω αδιάφορο αν γίνεται σκόπιμα ή ακούσια; Μα δεν υπάρχουν άλλοι εκτός από τους συνήθεις μακάκες. Όμως αν πάει έτσι το πράγμα στο τέλος θα χρωστάμε όλοι και το δημόσιο θα έχει να παίρνει κάποιες εκατοντάδες δις, τελείως θεωρητικά βέβαια.
Το επόμενο βήμα θα είναι να πάρει όλες τις ιδιοκτησίες για να γίνουμε και τύποις μια κομουνιστική κοινωνία και θα μας κοιτούν με ζήλια οι άλλοι Ευρωπαίοι. Γιατί θα μπούμε στην χορεία των προηγμένων χωρών όπως η Βενεζουέλα και η Βόρειος Κορέα. Και τότε αντίο μνημόνια και καλημέρα δελτία τροφίμων.
Κώστας Δαλακιουρίδης