Του Γιάννη Β. Ευσταθιάδη
Στις 1 του τρέχοντος μήνα έγραφα στην προσωπική μου ιστοσελίδα, μεταξύ των άλλων, τα εξής: “Bielefelnd Γερμανίας 1998. Καθώς πήγαινα, πεζοπορώντας, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης -ήταν κοντά-, προκειμένου να πάρω το τρένο της γραμμής, για να πάω στη δουλειά μου, περνούσα από ένα σημείο του δρόμου όπου η άσφαλτος παρουσίαζε, μέρες πριν, κάποιες ρωγμές μεγέθους όσο ένας κύκλος ακτίνας του ενός περίπου μέτρου.
Γυρίζοντας στο σπίτι με το αμάξι μου, στις 2.30΄ περίπου μετά τα μεσάνυχτα, από πολιτιστική εκδήλωση ενός Συλλόγου και, φτάνοντας στο ίδιο σημείο, είδα φώτα να αναβοσβήνουν (alarm), προστατευτικά οδοφράγματα, αυτοκίνητο του Δήμου και ένα συνεργείο από 4 εργάτες να έχει ξηλώσει τη ραγισμένη άσφαλτο και στη θέση της να έχει στρώσει κιόλας άλλη, καινούργια. Έκαμα το σταυρό μου, ψελλίζοντας τα λόγια: “Είναι δυνατόν! Τέτοια ώρα να δουλεύουν άνθρωποι”! Και σιγά το πρόβλημα. Για ραγισμένη άσφαλτο επρόκειτο. Και όμως ήταν δυνατόν. Δούλευαν άνθρωποι. Δούλευε συνεργείο του Δήμου. Αμέσως κιόλας το σχετικό κομμάτι δόθηκε στην κυκλοφορία.
Τι είναι αυτό με μας, εδώ και τρία χρόνια τώρα, δεν βουλώνουν πέντε λάκκους στους δρόμους της γειτονιάς μου και στους άλλους πιο πέρα; Μήπως πρέπει να πάθει κακό – Θεός φυλάξοι – κανένα παιδί με μηχανάκι, πατώντας με τη ρόδα σε κανέναν από αυτούς και ύστερα να τρέχουμε και να μην προλαβαίνουμε, προκειμένου να κρύψουμε τις ενοχές μας, τις ντροπές μας και, ενδεχομένως, τον ωχαδελφισμό μας; Πέντε καρότσια άσφαλτος χρειάζονται όλα κι όλα. Τόσο πια δύσκολο είναι; Και το σκανδαλώδες: Για την πόλη υπάρχουν για τα προάστια δεν υπάρχουν, για τα χωριουδάκια……. Γιατί επί τριάντα χρόνια ξυπνάω το πρωί και βλέπω απέναντι στο δρόμο μου μισοφτιαγμένα πεζοδρόμια, χαλίκια, χώματα, αγριόχορτα, ξερόκλαδα και κάθε λογής σκουπίδια; Γιατί, για να’βρει κάποιος το σπίτι μου, πρέπει να κάνει γύρους σ’ όλον τον οικισμό, ρωτώντας τον έναν και τον άλλον; Και σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου, που, ενδεχομένως, θα μετράει και το λεπτό της ώρας το ίδιο θα γίνεται; Θέλει πολύ να περαστούν 10-20 πινακίδες με την ονοματολογία των δρόμων…; ”
Ο λόγος για τη Γανόχωρα. Παραβλέπω τα άλλα και περιορίζω το σχόλιό μου στο ζήτημα των δρόμων με τους εδώ κι εκεί λάκκους. Σήμερα, λοιπόν,18 μέρες μετά, συνεργείο του Δήμου έπιασε για τα καλά δουλειά και δίνει λύση στο πρόβλημα. Κλείνουν οι λάκκοι και, μάλιστα, με τις τεχνικές προδιαγραφές που αρμόζουν. Να διάβασαν άραγε και να επηρεάστηκαν οι ιθύνοντες από το δημοσίευμα; Είχαν το έργο προγραμματισμένο; Ίσως, μπορεί, σίγουρα. Όπως κι αν έχει το ζήτημα, η θετική ανταπόκρισή τους στο πάγιο αυτό αίτημα ικανοποιεί τον κάθε τοπικό δημότη, έναν δημότη που ξέρει να κριτικάρει καλοπροαίρετα τα όποια κοινά αρνητικά και να διεκδικεί τα αυτονόητα, δημότη που, παράλληλα, αναγνωρίζει το καλό, το χαίρεται και το εκφράζει δημόσια, όταν του δίνεται, δημότη Θρακιώτη – και όχι μόνο – της Γανόχωρας. Με την ευκαιρία, ταιριάζει να αναφερθώ και σ’ ένα άλλο χρονίζον πρόβλημα ιδιαίτερης σημασίας.
Πρόκειται για τον τρόπο διακίνησης της τοπικής αλληλογραφίας. Θεωρώ ότι, στη σύγχρονη εποχή, δεν είναι κόσμιο και διόλου πολιτισμένο να αφήνονται τα γράμματα και οι όποιοι λοιποί ταχυδρομικοί φάκελλοι του καθενός κατοίκου έτσι στα απλά και χαλαρά εδώ κι εκεί στις επιφάνειες των τραπεζιών ενός καφενείου και από κει και πέρα στο έλεος του Θεού, όσο και αν ο ιδιοκτήτης του χώρου φροντίζει για το καλύτερο. Το ουσιώδες είναι ότι η προσωπική αλληλογραφία δεν σκορπίζεται και προπαντός δεν προσφέρεται σε κοινή θέα, πολύ δε περισσότερο προς τον κάθε περίεργο ή και, ενδεχομένως, κακόβουλο του είδους, που θέλει να βλέπει και να μαθαίνει, μέσα και από την ιδιάζουσα αυτή λειτουργία των ΕΛΤΑ ,πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις. Στη σοβαρότερη των περιπτώσεων, αναμφισβήτητα, η προσωπική αλληλογραφία έχει να κάνει και με το ζήτημα των προσωπικών δεδομένων.
Έτσι έχοντας τα πράγματα, είναι καιρός, λοιπόν, να δοθεί η πρέπουσα λύση και στο ζήτημα αυτό. Υπάρχουν τρόποι και χωρίς ιδιαίτερες δαπάνες. Θα το ξαναπώ: Άχνα περιβαλλοντικής ευαισθησίας χρειάζεται, σπιθίσματα αισθητικής παιδείας, ψήγματα πολιτισμικής αντίληψης και ενεργός προγραμματισμός, γνωρίσματα που δεν τα αμφισβητώ στα πρόσωπα πολλών εκ των υπευθύνων και προπάντων στον υπέρτατο υπεύθυνο των υπευθύνων.
(Για την περιβαλλοντική αναβάθμιση της Γανόχωρας υπάρχουν και άλλα ζητήματα που απαιτούν λύσεις. Κατά καιρούς θα αναφερόμαστε σ’αυτά πάντοτε καλοπροαίρετα και επικοδομητικά).
Του Γιάννη Β. Ευσταθιάδη
