– Αυτή η ζωή πρέπει να έχει παράπλευρες παρενέργειες!
– Τι θες να πεις;
– Όσο ζεις, όσο περνάει ο καιρός νιώθεις ότι έχεις περάσει σε ένα άλλο σύμπαν και…
– Τι μου λες τώρα;
– Αυτή η ζωή πρέπει να έχει παράπλευρες παρενέργειες!
– Τι θες να πεις;
– Όσο ζεις, όσο περνάει ο καιρός νιώθεις ότι έχεις περάσει σε ένα άλλο σύμπαν και…
– Τι μου λες τώρα;
– Δεν νιώθεις ότι πατάς, μεν, στη γη, αλλά συγχρόνως περιφέρεσαι και στον αέρα;
– Όχι! Γιατί εσύ έτσι νιώθεις; Ότι πετάς δηλαδή; Πως γίνεται, ρε φίλε αυτό; Δεν στέκει;
– Και γιατί να μην στέκει; Όλα γίνονται σήμερα, μα όλα! Γιατί να μην γίνεται αυτό; Θες να αρχίσω; Όχι δεν θες! Γιατί σε βλέπω μετά να εκσφενδονίζεσαι και να μας χαιρετάς από άλλο γαλαξία! Όλα σέρνονται κι όλα πετούν!
– Για εξηγήσου!
– Θα σου πω για τα τελευταία. Ξαναχτύπησε η Ζωή και αστράφτει και βροντάει!
– Κάτι σαν Δίας ένα πράγμα;
– Πες το κι έτσι! Και ρωτάω εγώ τώρα! Που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα; Ποιος δουλεύει ποιον; Σου λέει από το ’14 ήταν συμφωνημένο να υπογραφεί το μνημόνιο! Και μετά τι; Αυτός που το ξέρει αλλά δεν αντιδρά; Αυτός που το ξέρει και το υποστηρίζει και δεν το υποστηρίζει; Αυτός που χάνεται και παραλοϊσμένος τριγυρνά, διακτινισμένος στο υπερπέραν μέχρι να γκρεμοτσακιστεί φαρδύς πλατύς πάνω στην υδρόγειο μεταλλασσόμενος σε αστρική σκόνη;
– Το πας αλλού το θέμα κι εγώ με τα διαστημικά δεν τα πάω καλά! Άσε που έχω και μια υψοφοβία και αντραλίζομαι, όταν βλέπω τη γη από ψηλά!
– Τελικά ποιος μας προσγειώνει και ποιος μας απογειώνει; Να πάρουμε μια απόφαση; Έστω να την πάρουμε μόνοι μας. Διότι τα ψυχοφάρμακα έχουν εκτιναχθεί στα ύψη και τρίβουν τα χέρια τους οι φαρμακοβιομήχανοι!
– Μια και το ανέφερες, πάντα ήθελα να γίνω φαρμακοβιομήχανος! Αλλά ας όψονται…
– Ρε, γύφτο, χωρίς βρακί… μου ονειρεύεσαι και φαρμακοβιομηχανίες…
– Γιατί; Είναι και αυτό μια καλή προσπάθεια προσέγγισης της σκέψης σου… Διότι αυτός ο αχταρμάς φέρνει μια αντράλα, μια σκοτοδίνη, το ύψος αρχίζει να με φτιάχνει…
– Έλα, έλα κι εσύ ψηλά … Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι!