Ο Νίκος Καζαντζάκης, έγραψε: «Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Και όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες…»
Λόγια που συνταιριάζουν στην εκπαιδευτική διαδρομή του δάσκαλου του Ηλία Βεργιώτη. Και αυτό γιατί ο κύριος Ηλίας δικαίως γεύεται σήμερα τους καρπούς του έργου του στην πρωτοβάθμια παιδεία, απολαμβάνοντας και εισπράττοντας την αγάπη και την αναγνώριση των μαθητών του. Μια απόρροια των πολλών γεφυρών που δημιούργησε για να περάσουν οι μαθητές του στην απέναντι όχθη, στην όχθη της προκοπής της ζωής τους.
Πρωτοδιορίζεται το έτος 1956 και παράλληλα αναδεικνύεται σε όλες τις βαθμίδες της πρωτοβάθμιας, μάλιστα επί σειρά ετών ως αιρετός. Χαρακτηριστικά τη διετία 1956-1958 ως δάσκαλος στον Παλαιό Παντελεήμονα Πιερίας, κάθε δευτέρα μετακινούμενος από την Κατερίνη και με το λεωφορείο της γραμμής να σταματά στην Σκοτίνα, αναγκαζόταν να περπατά περίπου σαράντα πέντε λεπτά με τα πόδια το υπόλοιπο της διαδρομής, από Σκοτίνα έως στο παλιό χωριό του Παντελεήμονα. Άλλα χρόνια.
Ευσυγκίνητος και με δάκρυα στα μάτια αναφέρει ένα σχετικά πρόσφατο γεγονός με μια παλιά μαθήτρια του: «Σε προγραμματισμένη εκδρομή σχολείου της περιφέρειας, οικονομικά αδύναμη μαθήτρια μου δήλωσε ότι δεν θα ακολουθήσει, γιατί η οικογένεια της ήταν φτωχή. Το ελάχιστο που έπρεπε να κάνω ήταν να καταβάλω το αντίτιμο της συμμετοχής της. Έτσι ο παιδί ήταν μαζί με τα άλλα. Μετά από χρόνια που την συνάντησα μου το επανέφερε στη μνήμη μου και πως αυτό σημάδεψε τη ζωή της. Αλήθεια υπάρχει ωραιότερο δώρο από την αγάπη των μαθητών σου.»
Ο Ηλίας Βεργιώτης. Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ, με κεφαλαία γράμματα.
Ακολουθήστε το Ολύμπιο Βήμα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις με καθημερινή ενημέρωση
