Ετάφη πλησίον της συζύγου του Κυριακής Κρανίδου-Γιαννακίδου, του Θεοδώρου και της Παρθένας, η οποία αναπαύθηκε πριν μόλις 23 μήνες. Με βαθιά πίστη στο Θεό, ήταν άνθρωποι κοινωνικοί και δοτικοί που εργάστηκαν σκληρά και υπηρέτησαν με αφοσίωση και ανιδιοτέλεια την οικογένειά και τους συμπολίτες τους. Η ζεστασιά, το χιούμορ τους και η αγνή τους πρόθεση άγγιξαν τις ψυχές πολλών ανθρώπων. Κλείνοντας τον επί γής κύκλο, αφήνουν πίσω τους ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Ο Δήμητριος Γιαννακίδης γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1932 στη Συκορράχη του νομού Έβρου από γονείς πρόσφυγες από τη Σκόπελο της Ανατολικής Θράκης. Το επίθετο Γιαννακίδης κρατά από τον Γιαννάκη τον Κατή, πρόγονο του πατέρα που ήταν μέγας δικαστής στην περιοχή της Αδριανούπολης. Η οικογένεια του Δημητρίου μετοίκησε στον Κορινό Πιερίας το 1943 προκειμένου να αποφύγουν τη σκληρότητα της Βουλγαρικής κατοχής στη Θράκη. Έκτοτε, ο πατέρας κρατούσε τη Συκορράχη βαθιά στην καρδιά του και αγάπησε τον Κορινό και την Κατερίνη ως νέα του πατρίδα προσφέροντας τις υπηρεσίες του με ακεραιότητα και απλόχερα ως προϊστάμενος του Νομαρχιακού Ταμείου Πιερίας. Ασχολήθηκε με τα κοινά και την εκκλησία— και πάντα συνέτρεχε όσους χρειάζονταν τη βοήθειά του. Περήφανος για τη Θρακική του καταγωγή, διετέλεσε ιδρυτικό στέλεχος του Συνδέσμου Θρακών Πιερίας (νυν Θρακικής Εστίας). Πάντα με χιούμορ και ευγένεια, στωικός και πρόσχαρος, παρέμεινε προσηλωμένος στην οικογένεια και στους κοινωνικούς του ρόλους και έπαιρνε από αυτό μεγάλη ικανοποίηση.
Ενυμφεύφθη την Κυριακή Κρανίδου το ετος 1963, προσφυγοπούλα από τον Σοβιετικό Πόντο, όπου είχε διαφύγει η οικογένειά της κατά τη διάρκεια των διωγμών. Η Κυριακή γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1933, και υπηρέτησε ως διδασκάλισσα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης διδάσκοντας τα Ελληνικά γράμματα στους μαθητές της. Αφησε εποχή η μητέρα και ως δασκάλα ωδικής, και για τις γυμναστικές επιδείξεις που είχε οργανώσει. Φύση εκφραστική, με ευγλωττία και ένα εγκάρδιο χαμόγελο, η κυρία Κίτσα (όπως την αποκαλούσαν) αγαπήθηκε πολύ από τους μαθητές και τις οικογένειές τους οι οποίοι για πολύ καιρό την θυμούνται.
Βαθιά καλλιεργημένοι άνθρωποι και οι δύο, επέλεξαν να ζήσουν μια ζωή απλή και ταπεινή, και απλά και ταπεινά επίσης έφυγαν. Εκαναν ταξίδια στη Βόρεια Ευρωπη, ΗΠΑ και Κύπρο όπου επισκέφτονταν την Αναστασία σε κάθε βήμα της ακαδημαϊκής της σταδιοδρομίας. Εγιναν αγαπητοί στην Ολλανδία και στο Σικάγο όπου έκαναν φιλίες βαθιές, και στην Κύπρο ο πατέρας ανέπτυξε φιλία με τον Γλαύκο Κληρίδη η οποία κράτησε χρόνια. Πάνω απ’όλα, υπήρξαν γονείς και παπούδες ανιδιοτελείς και λατρεμένοι που μας προίκισαν με ό,τι καλύτερο υπάρχει: την επιδίωξη ορθής κρίσης, αγάπη για τη μάθηση, φιλοπονία, επιμονή και υπομονή, καθώς επίσης και την αξία της πίστης, της φιλίας και της αλληλεγγύης. Αυτές είναι οι διαχρονικές αρχές που οδηγούν στην ευδαιμονία των ανθρώπων και των κοινωνιών, και αυτές ελπίζουμε να μεταφέρουμε, με τη σειρά μας, στα παιδιά μας, τους μαθητές και τους φοιτητές μας.
Ευχαριστούμε ολόψυχα τους καλούς ανθρώπους που μας βοήθησαν με τη φροντίδα των γονέων τα τελευταία χρόνια, καθώς επίσης και όλους όσουν τους τιμούν με την ενθύμησή τους.
Αιωνία σας η μνήμη αξιομακάριστοι και αείμνηστοι πατέρα και μητέρα! Ήσασταν υπέροχοι άνθρωποι και αξιολάτρευτοι γονείς και παππούδες. Να είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει!
Οι θυγατέρες,
Αναστασία και Θεοδώρα Γιαννακίδου
