του Κώστα Δαλακιουρίδη
ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
του Κώστα Δαλακιουρίδη
Κατάχρηση εξουσίας
Μέχρι τώρα φυλαγόμασταν από εκείνους που είχαν θέσεις ευθύνης και συνεπώς εξουσίας στον δημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό τα κανόνιζε η «αγορά». Και όπως λέει και το όνομα η αγορά θεωρεί τα πάντα προϊόντα άρα με κάποια τιμή. Από εκεί και πέρα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Είναι γνωστό το ανέκδοτο:
-Αν σας έδινα ένα εκατομμύριο θα κοιμόσασταν μαζί μου ένα βράδυ;
-Ω! Κύριε. Με κάνετε και κοκκινίζω…
-Τότε τι θα λέγατε για ένα πεντακοσάρικο;
-Μα για ποια με περάσατε;
-Αυτό το είδαμε. Τώρα κανονίζουμε την τιμή!
Όμως μια τέτοια σκηνή θα άρμοζε σε ευαγή ιδρύματα σε σχέση με αυτά που γίνονται σε αθλητισμό όπου μεγαλοπαράγοντες και προπονητές έχουν να κάνουν με κοριτσάκια σαν τα κρύα τα νερά. Η μόνη διαπραγμάτευση είναι: «το θέλω και το παίρνω γιατί αλλιώς θα φας τα μούτρα σου».
Δεν μπορούμε να πούμε ότι πέσαμε από τα σύννεφα γιατί με τα κρίματα που κουβαλάμε σαν κοινωνία δεν μας κρατάνε ούτε γερανοί. Άλλωστε αυτά συμβαίνουν και εις Παρισίους. Εκείνο που ρωτούν οι δήθεν αδαείς είναι: «καλά τώρα θυμήθηκε;»
Αλλά ενόσω είναι κανείς στη εξουσία του παράγοντα ή του προπονητή δεν μπορεί καν να διανοηθεί μια καταγγελία. Μετά αν ο παράγων εξακολουθεί να μένει στη θέση του με τις διασυνδέσεις που έχει, αυτός ο κάποιος θα βρει τον μπελά του. Και δυστυχώς οι παράγοντες μένουν ισοβίως παράγοντες.
Μπορεί να πέφτουν οι κυβερνήσεις αλλά οι παράγοντες μπάστακες, ακλόνητοι κι ανέγγιχτοι. Έχουν ερείσματα σε όλες τις καταστάσεις και έχουν σίγουρους ψηφοφόρους αφού ψηφίζονται αναμεταξύ τους. Που να παραπονεθείς; «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Και βέβαια οι καταστάσεις τους δίνουν λαβύρινθους για να υποδέχονται τα θύματά τους
Μετά ήταν και η περιρρέουσα κοινωνική κατάσταση. Το έλεγε και το άσμα: «παρ’ το απόφαση πως δεν σου πέφτει λόγος. Η γυναίκα πρέπει να ’ναι πάντα υπό…» Και μπορεί να μιλάμε θεωρητικά για ισότητα των δύο φύλλων αλλά μένουμε ακόμα στην θεωρία.
Επί πλέον εδώ έχουμε να κάνουμε και με ανήλικα όπου όχι μόνο δεν πρέπει να διανοείται να απλώσει κανείς το χέρι του αλλά ούτε να τολμήσει να το σκεφτεί. Όμως η αγορά είπαμε…Και μετά είναι η αποκατάσταση και άλλα τέτοια που κάνουν την καταγγελία όνειρο θερινής νυχτός.
Κι όμως εδώ έχουνε να κάνουμε με εγκλήματα και μάλιστα ειδεχθή. Γιατί αν υποκύπτει κάποια στη θέληση άλλου από φόβο στον ίδιο αλλά και στο τι θα πει η κοινωνία, τότε είμαστε για το ανάθεμα. Άλλωστε είμαστε εθισμένοι στη βία… Στο μεταξύ το θύμα δεν μπορεί να ηρεμήσει αν δεν δοθεί δικαιοσύνη.
Είναι κάτι που δεν σβήνει ο χρόνος. Και όταν σου στραπατσάρουν τα ιδανικά και στις πλάτες σου πανηγυρίζουν και συντηρούνται στις καρέκλες για νέα θύματα τι να πει κανείς. Ζητείται Θησέας να σκοτώσει τον Μινώταυρο που δυστυχώς δεν είναι μόνο ένας.