Του Κώστα Δαλακιουρίδη
– Όχι κύριε. Δεν είμαι Θεοχαρόπουλος εγώ. Δεν με αγοράζεις εμένα.
-Τι φωνάζεις πάλι. Με ποιον τα έβαλες;
– Με ποιον άλλον; Με τον δικό σου..
– Ποιόν δικό μου;
-Ασ’ τα αυτά. Όλοι ξέρουμε πως είσαι κρυπτοσυριζαίος.
– Καλό κι αυτό αλλά δεν μου εξήγησες.
– Τι να σου εξηγήσω που o δικός σου παριστάνει τον μαγιάτικο Αγιοβασίλη και μοιράζει δώρα σαν να ήταν δικά του και όχι δικά μας.
– Για σταμάτα! Αυτό είναι προεκλογικό έθιμο. Όλοι μοιράζανε.
– Ναι αλλά σε κατάλληλο καιρό. Σιγά –σιγά θα μας περιμένει έξω από το εκλογικό τμήμα με ένα λούτρινο αρκουδάκι. Σιγά το χουβαρνταλίκι…
– Δηλαδή αν ήταν πιο γαλαντόμος θα σου άρεσε; Αν σου έδινε κάποιο υπουργείο…
– Τώρα το θέτεις σε άλλη βάση.
– Σου άρεσε έ; Αμ τότε τι μου τσαμπουνάς ότι δεν είσαι Θεοχαρόπουλος;
– Όχι κύριε. Φυσικά όλα είναι θέματα συναλλαγής αλλά πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Σου δίνω και μου δίνεις. Κάνω κάτι για σένα και κάνεις κάτι για μένα. Κι όπως έλεγαν οι Ρωμαίοι «Do ut des» δηλαδή «Σου δίνω μου δίνεις».
– Ε, τι μου λες μετά δεν αγοράζεσαι. Πες, «πουλιέμαι ακριβά»!
– Πως εκχυδαΐζεις τα πράγματα; Σου εξηγώ: Σου δίνω άμεσους και έμμεσους φόρους και μου δίνεις υπηρεσίες που να είναι περίπου ίσες σε αξία με αυτά που σου δίνω. Αν δεν μου τις δώσεις γιατί μου παίρνεις τους φόρους;
– Εδώ καλά τα λες.
– Πρόσεξε και το άλλο τώρα. ¨Όταν μου επιστρέφεις μέρος από ότι σου δίνω, ομολογείς ότι δεν μπορείς να μου προσφέρεις αυτά που πρέπει άρα είσαι ανίκανος ή ομολογείς ότι τόσο καιρό με έκλεβες!
– Για κοίτα που το πάει…
– Δεν το πάω μόνο του πάει. Εκτός κι αν δίνει από τα δικά του τα λεφτά οπότε να τον ανακηρύξουμε σαν όσιο Αλέξιο τον σκορποχέρη.
-Δηλαδή εσύ τι θα ήθελες;
– Ή να χαμηλώσει τους φόρους και τις εισφορές ή να μου δίνει υπηρεσίες ανάλογα με αυτά που μου παίρνει. Δηλαδή ύπηρεσίες σε υγεία, εκπαίδευση, ασφάλεια, γρήγορη δικαιοσύνη, κοινωνικές παροχές, με λίγα λόγια ποιότητα ζωής. Τώρα δεν τολμώ ούτε να αρρωστήσω γιατί θα με φάνε τα θυμαράκια.
– Μα αγαπητέ μου αυτά συνέβαιναν ανέκαθεν στο Ελλαδιστάν, γιατί τα έβαλες με τον Αλέξη;
-Γιατί με περνάει για χαζό. Να γιατί…
Κώστας Δαλακιουρίδης