Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Δεν ξέρουμε αν το έχουν καταλάβει οι Ρουβίκωνες αλλά βαδίζουν στα ίχνη της Χρυσής Αυγής με μόνη τη διαφορά στο χρώμα: κόκκινο αντί μαύρο. Εκείνη κυνηγούσε τους μετανάστες τούτοι εδώ τους εργοδότες και φυσικά κρίνουν και αποφασίζουν χωρίς δίκη αφού αυτοί είναι υπεράνω των νόμων!
Στη δημοκρατία οι πολίτες παραχωρούν το μονοπώλιο της βίας στο κράτος, για να μην την εξασκούν μόνοι τους παράνομοι ή συμμορίες, και ας θυμηθούμε το Φαρ Ουέστ με τον νόμο του πιστολιού. Αν επιτέλους οι όψιμοι Ρομπέν των δασών θέλουν δικαιοσύνη ας κάνουν μια γερή νομική ομάδα και να εκβιάσουν το δίκαιο από το κράτος. Δηλαδή, να εκμεταλλευθούν τους νόμους του την ώρα που οι ίδιοι δεν έχουν.
Όσον αφορά τις μπογιές και τις βιτρίνες χτυπούν το σαμάρι για να πονέσει το γαϊδούρι. Τι τους φταίνε τοίχοι και τζαμαρίες; Από την άλλη πλευρά είναι αδιανόητη τουλάχιστον μέχρι τώρα η στάση του επίσημου κράτους καθώς και της δικαιοσύνης που δεν τους καταλογίζουν τις ζημιές.
Μας έλεγε κάποιος φίλος συνταξιούχος εκπαιδευτικός και νυν καλλιτέχνης (υπάρχουν και τέτοιοι συνταξιούχοι) τι έγινε σε μια ανάλογη περίπτωση σε βόρεια χώρα. Κάποιος μαθητής για να εκδικηθεί μια καθηγήτρια τη «στόλισε» σε ένα τοίχο. Αμέσως κλήθηκε ο γονιός να αποκαταστήσει τη ζημιά. Όχι απλά να βάψει το τμήμα του τοίχου αλλά ολόκληρο τον τοίχο για να μην φαίνεται μπάλωμα. Την άλλη φορά θα το σκεφτόταν διπλά.
Περιμένουμε καλύτερα αποτελέσματα με προσωπική εργασία. Ας μάθουν να κάνουν κάτι δημιουργικό στη ζωή τους. Θα χρεωθούμε την επίβλεψη ενός τεχνίτη αλλά θα αξίζει τον κόπο.
Όσον αφορά την ιδεολογία τους, απλά δεν υπάρχει. Σκυλοβαριούνται αφού φαίνεται ότι δεν έχουν βιοτικά προβλήματα και κάνουν φάρσες όπως στην ιταλική κωμωδία (σειρά) «οι εντιμότατοι φίλοι μου». Όμως εκείνοι τουλάχιστον είχαν χιούμορ. Η μόνη χοντράδα ήταν όταν πήγαιναν στις αναχωρήσεις των τρένων και χαστούκιζαν όσους έσκυβαν από τα παράθυρα. (Από τότε τα έκαναν να μην ανοίγουν!)
Τελικά ο μόνος αναρχισμός που έχει φιλοσοφικές ρίζες είναι ο μεταμοντέρνος που εκφράζεται από τη σύγκρουση με την εξουσία που όμως δεν είναι μια αφηρημένη συλλογική έννοια αλλά ένα σύνολο σχέσεων. Η εξουσία μπορεί να είναι η πατρική, μια γυναίκα που σε σέρνει από τη μύτη κι ένας στριμμένος προϊστάμενος ή εργοδότης. Το να βάλεις τους Ρουβίκωνες να «καθαρίσουν» για σένα θυμίζει μάλλον πληρωμένους δολοφόνους παρά συνηγορία. Αλλιώς γιατί να φορούν μάσκες; Υπάρχουν και άλλες κοινωνικές δράσεις χωρίς κουκούλες και ο νοών νοήτω…
Κώστας Δαλακιουρίδης.