Του Γιάννη Κορομήλη
Ξαναζήσαμε (νοερά) και φέτος την περασμένη εβδομάδα το Εκούσιον Πάθος και την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Ήρθαν στο νου μας για πολλοστή φορά το Μεγαλείο του Ιησού Χριστού από τη μία και η μικρότητα ημών των ανθρώπων. Εκείνος ήρθε, όπως ο Ίδιος είπε: «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν»(Ιωαν.10,10), δηλ. εγώ ήλθα για να έχουν οι άνθρωποι πραγματική ζωή και με αφθονία τροφή πνευματική και κάθε αγαθό. Και, όπως απάντησε στον Πόντιο Πιλάτο: «… Εγώ εις τούτω γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω την αληθεία» (Ιωαν. 18,37). Δηλ. Εγώ γι αυτό γεννήθηκα και γι αυτό ήλθα στον κόσμο, για να αποκαλύψω και κηρύξω την αλήθεια.
Κι εμείς αντί να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη, αγάπη, δέος απέναντί Του, Τον λοιδορήσαμε, Τον βασανίσαμε, Τον σταυρώσαμε.
Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίοι Τον κατηγόρησαν και οι δικαστές Τον καταδίκασαν για … ειδωλολατρία, βλασφημία και δεισιδαιμονία! Αιώνες αργότερα οι Ινδιάνοι της Αμερικής και κυρίως οι αιρετικοί της Ευρώπης καταδικάστηκαν ακριβώς για τα ίδια εγκλήματα ! Αλλά αυτή, τη φορά στο όνομα… Του Ιησού Χριστού! Οι τιμωρίες που τους επιβλήθηκαν ήταν το μαστίγιο, η αγχόνη, η φωτιά! Γνωστά σε όλους τόσο η «Ιερά Εξέταση» της Καθολικής Εκκλησίας και τα εγκλήματα της όσο και η γενοκτονία των Ινδιάνων της Αμερικής, από Χριστιανούς επίσης και πάντα στο όνομα του Θεανθρώπου. Κι ας μην αναφερθούμε στις Σταυροφορίες και τα απάνθρωπα κατορθώματά τους.
Είχε αποδεδειγμένα δίκαιο ο Μαχάτμα Γκάντι όταν έλεγε: « Καμία θρησκεία δεν προδόθηκε τόσο από τους «πιστούς της όσο ο Χριστιανισμός από τους Χριστιανούς».
Στις μέρες μας και συγκεκριμένα τέτοιες μέρες το 2011, στην Ισπανία, σ’ ένα χωριό της Λα Ριόχα, πλήθος κόσμου ακολουθούσε σιωπηλά – κατά τη διάρκεια των λιτανειών της Μεγάλης Εβδομάδας – σε αναπαράσταση του θείου δράματος, «Ρωμαίους στρατιώτες» να χλευάζουν, να ειρωνεύονται και να μαστιγώνουν τον «Ιησού».
Μια φωνή ενός μικρού παιδιού, έσπασε τη σιωπή και έγινε παγκόσμια είδηση σε όλα τα ΜΜΕ. Ο δύο χρονών τεσσάρων μηνών και 20 ημερών Μάρκος Ραμπάσκο, σκαρφαλωμένος στους ώμους του πατέρα του και βλέποντας το «Χριστό» να υφίσταται καρτερικά την απαράδεκτη συμπεριφορά των μαστιγωτών του φώναξε:
«Υπερασπίσου τον εαυτό σου!» Εκφράζοντας έτσι την αγανάκτησή του, για τη συμπεριφορά των «σταυρωτών». Ήταν ένα δίχρονο αθώο παιδάκι… Δεν είχε προλάβει ακόμα να «κοινωνικοποιηθεί». Σήμερα θα είναι οχτώ περίπου χρόνων και φυσικά δεν ξέρουμε τι θα πιστεύει ως έφηβος ή όταν ενηλικιωθεί. Θα παρασυρθεί άραγε από τη μόδα των καιρών που θεωρεί την πίστη στο Χριστό και τη διδασκαλία του ως ,,, ξεπερασμένη και περιττή ή μήπως την κατανοήσει και θα την ενστερνιστεί; Άγνωστο.
Γνωστό πάντως σε όλους εμάς τους ενήλικες είναι το για τους περισσότερους οι άγιες μέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα δεν σημαίνουν και πολλά. Όσα θάπρεπε να σημαίνουν.
Αποτελούν μια συνήθεια. Μέρες αργίας και διασκέδασης. Ίσως και ευκαιρίας να δείξουμε ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί…
