Του Δημητρίου Δημηνά – Δικηγόρου
Η αρχαία φράση «επί ξυρού ακμής», που σημαίνει «στην κόψη του ξυραφιού», χρησιμοποιείται, ως γνωστό, για να υποδηλώσει την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος, σχοινοβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου.
Στην τραγική αυτή κατάσταση έχει βρεθεί η χώρα μας πολλές φορές κατά την διάρκεια της νεώτερης ιστορίας της, αλλά την τελευταία στιγμή κατόρθωνε, ως εκ θαύματος, να διασωθεί και να συνεχίσει την πορεία της. Στους δύο αιώνες από της συστάσεως του Ελληνικού κράτους η χώρα μας έχει εμπλακεί σε αιματηρούς παγκόσμιους και εμφύλιους πολέμους, έχει υποστεί σοβαρές πολιτικές αναταραχές με δικτατορίες, επαναστατικά κινήματα ,απανωτές πτωχεύσεις , προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα, εθνοκτόνους διχασμούς και άλλα δεινά «ων ουκ έστι αριθμός».
Μετά την μεταπολίτευση [1974] ακολούθησε μια περίοδος επίπλαστης ευμάρειας με τον γνωστό ασύδοτα και εγκληματικό υπερδανεισμό της χώρας από ανεύθυνους και ανάξιους ηγέτες, που οδήγησαν τον λαό στην τρυφηλότητα του απερίσκεπτου καταναλωτισμού ,για να φθάσουμε στα πρόσφατα χρόνια των μνημονίων, της πτώχειας και της εξαθλίωσης, ηθικής και οικονομικής, του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Η χώρα διέρχεται την τραγικότερη ίσως περίοδο της νεώτερης ιστορίας της ,αφού βρίσκεται σε πλήρη αποδιοργάνωση με την αύξηση της εγκληματικότητας, την αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού, της ανεργίας ,της παιδείας, της υγείας και της ασφάλειας του κράτους ,την στιγμή που οι εχθρικά διακείμενοι γείτονες μας με πρωταγωνιστή τον υπερόπτη « Σουλτάνο» απειλούν με τις προκλητικές ενέργειές τους την ακεραιότητα του κράτους.
Περιδεείς και ανέκφραστοι αγωνιούν οι απαξιωμένοι διεθνώς πολίτες της άλλοτε περήφανης Ελλάδας για το « τι τέξεται η επιούσα», αφού πλέον δεν βλέπουν φως στο σκοτεινό τούνελ που τους έχουν οδηγήσει οι απάτριδες «εθνοπατέρες» τους. Ατυχώς το τιμόνι του Έθνους το εμπιστευόμαστε κάθε φορά σε ανθρώπους αποτυχημένους στο στίβο της ζωής, συμφεροντολόγους, αμετροεπείς, καυχησιολόγους, ανερμάτιστους και εξουσιολάγνους , τους οποίους κανένας σοβαρός επιχειρηματίας ή εταιρία δεν θα προσλάμβανε ως υπαλλήλους στην επιχείρησή τους. Πως λοιπόν θα ξεπερασθεί η βαθειά κρίση , που καθημερινά καθίσταται βαθύτερη, όταν οι ηγέτες είναι ανίκανοι να βοηθήσουν την χώρα να ανασάνει και να ανορθωθεί ;
Το βάρος πέφτει και πάλι στις πλάτες του δύσμοιρου ελληνικού λαού. Μόνο αν ομονοήσουμε και αναδείξουμε με την ψήφο μας, μακριά από μικροκομματικά συμφέροντα και φανατισμούς, άφθαρτους, ανιδιοτελείς και φιλοπάτριδες ηγέτες ,που θα αναλάβουν με φρόνηση και αυτοθυσία να ενώσουν τον κομματικά διχασμένο λαό και να αναστήσουν τον τόπο από τη διαφθορά και την ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ,υπάρχει κάποια ελπίδα να γλιτώσουμε από τα χειρότερα και να επιβιώσουμε ως Έθνος. Διαφορετικά η πτώση από το σχοινί στο οποίο ακροβατούμε θα είναι αναπόφευκτη και
