Της Δέσποινας Ποικιλίδου
Οδός: Γειτονιά των αγγέλων
Αγαπημένε μου,
Πέρασαν δέκα και κάτι χρόνια από τότε που επέλεξες τη γειτονιά των αγγέλων. Το κενό που άφησες δυσαναπλήρωτο,ζεις όμως μέσα στις καρδιές μας,διότι «ανδρών επιφανών,πάσα γη τάφος»!! Άλλωστε αυτό ήταν το θέμα στις απολυτήριες εξετάσεις ,όπου αρίστευσε το γραπτό μου. Τι μου θύμησες τώρα…
Από καιρό ήθελα να σου γράψω -ρητορική η πρόθεση μου- και να σου περιγράψω τα τεκταινόμενα εδώ,στην πρόσκαιρη καθημερινότητα μας,αλλά δεν ήθελα να διαταράξω την ψυχική σου γαλήνη και ηρεμία,άγγελε μου. Όμως συγχώρεσε με που λύγισα κάτω από τον φόρτο των γεγονότων που τρέχουν με …..ταχύτητα φωτός.
Από τότε που έφυγες,η ζωή μας έγινε φτωχότερη,ενώ εκεί ο Κύριος σε έκανε φύλακα άγγελο να μας προσέχεις και να μας στέλνεις τη … θετική σου ενέργεια,να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας διότι εδώ κάτω γίνεται «ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων».
Το πατριωτικό,σοσιαλιστικό και ανθρωπιστικό κόμμα που εσύ ονειρεύτηκες και υπηρέτησες με πάθος και συνέπεια,μετατράπηκε σε ρουσφετολογικό και καταχρηστικό κόμμα,και σε σύντομο χρόνο,διαλύθηκε εκ των ων συνετέθη. Αν ζούσες θα ήσουν πολύ απογοητευμένος,γιατί εσύ ήσουν ιδεολόγος,έντιμος ρομαντικός και υπεράνω μικροτήτων και δεν θα άντεχες να δεις τον ξεπεσμό του. Απλά τους είχες υπερεκτιμήσει,τους εμπιστεύτηκες και τους στήριξες με κάθε τρόπο,εσύ και το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού λαού. Και αντ’αυτού εκείνοι τι έκαναν; Σας πρόδωσαν. Εισπράττοντας μίζες,αμύθητα ποσά που ούτε μπορεί να βάλει ο νους σου.
Είπα μίζες και θυμήθηκα ένα περιστατικό από τη δική σου …διακονία,ως πρόεδρος στο Νοσοκομείο της Κατερίνης, τότε που έπρεπε να γίνουν κάποιες μεταθέσεις στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Εσύ, αφού είδες τα βιογραφικά τους,πρότεινες μια εργαζόμενη να μείνει εδώ διότι είχε οικογένεια με παιδιά και ήταν κρίμα να ταλαιπωρείται καθημερινά και να πηγαινοέρχεται στη Θεσσαλονίκη. Την εργαζόμενη αυτή ούτε που την ήξερες προσωπικά. Η γυναίκα εκείνη κάποια μέρα,έστειλε με τη μάνα της ένα δοχείο με τυρί,από ευγνωμοσύνη. Όταν χτύπησε την πόρτα και άνοιξα,μου είπε ότι έφερε το δοχείο που παρήγγειλε ο κύριος Ποικιλίδης και έφυγε.
Όταν ήρθες στο σπίτι,καλέ μου θυμάσαι; Σου ανέφερα το περιστατικό και μου είπες εγώ δεν παρήγγειλα κανένα δοχείο και αυτό πρέπει να πάει πίσω. Την άλλη μέρα πήγες το δοχείο στο σπίτι της,στην διεύθυνση που έγραφε και η γυναίκα κόντεψε να λιποθυμήσει από τη στεναχώρια της.
Διερωτώμαι ,ποιος άλλος σύντροφος (εκτός από κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις) θα έκανε το ίδιο.!
Τώρα πρέπει να αναφερθώ και σε ένα άλλο περιστατικό,και να πω το παράπονο μου. Όταν εσύ έφυγες αναπάντεχα,ένα τόσο έντιμο,και ενεργό μέλος του κόμματος,κανείς δεν μπήκε στον κόπο να στείλει ένα συλλυπητήριο τηλεγράφημα στον τόσο συνεπή εκλιπόντα σύντροφο. Γιατί; Δεν τους έλειψε η απουσία σου παρά μόνον ύστερα από αρκετό διάστημα,όταν διαπίστωσαν πως αμέλησες ή καθυστέρησες να τους στείλεις την εισφορά σου στο κόμμα,οπότε ήρθε ένα γράμμα που έγραφε: Κύριε Ποικιλίδη,σου στέλνουμε την κάρτα μέλους,υποθέτοντας πως προφανώς την έχασες….
Εγώ, μη γνωρίζοντας καν ότι ήσουν ένας από τους χρηματοδότες του κόμματος,θύμωσα και πέταξα το γράμμα χωρίς καμμία απάντηση.
Πέρασε ενάμιση χρόνος και το κόμμα δεν πήγαινε καθόλου καλά,άλλαξαν οι γραμματείς και…(οι Φαρισαίοι) στο κόμμα και θυμήθηκαν τότε να σου ξαναστείλουν δεύτερη επιστολή. Ο νέος γραμματέας ο Καχριμάκης σου έγραψε αυτή τη φορά,όχι κύριε Ποικιλίδη αλλά: αγαπητέ Χαράλαμπε (οποία οικειότητα),το ξέρω πως οι καιροί είναι δύσκολοι,αλλά για την πατρίδα,ρε ….λέω εγώ τώρα. Εγώ τότε έκανα ένα λάθος. Έπρεπε να του στείλω μιαν απάντηση εκ μέρους σου,και να του πω: Αγαπητέ κύριε Καχριμάκη,ήθελα να σου στείλω την εισφορά μου,αλλά εδώ στο ….υπερπέραν που βρίσκομαι τα ταχυδρομεία δεν λειτουργούν κανονικά….. ο νοών νοήτω.
Και τώρα καλέ μου,ψάχνω να βρω έναν τρόπο ήπιο και διακριτικό,να σου περιγράψω τα γεγονότα που τρέχουν εδώ στην προσωρινή επίγεια ζωή μας. Από τότε που έφυγες,το κόμμα,που τόσες ελπίδες στήριξε πάνω του ο πάντα προδομένος και οικτρά εξαπατημένος λαός,εγκαταλείφθηκε λόγω ατασθαλιών και σκανδάλων,από τη μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών του και αφομοιώθηκε από ένα μικρό κόμμα το οποίο από το 4% που κατείχε,έγινε…. αξιωματική αντιπολίτευση.
Ακολούθησε μια μεταβατική συγκυβέρνηση η οποία μόλις ανέλαβε έκανε μια κίνηση ματ,για να γεμίσει τα άδεια ταμεία του κράτους. Έβαλε έναν οριζόντιο φόρο,το χαράτσι. Το έβαλε,λέει,προσωρινά και τώρα του άλλαξαν το όνομα και τον ονόμασαν ΕΝΦΙΑ,τουτέστιν ενιαίος φόρος ιδιοκτησίας ακινήτων,κι έγινε μόνιμος.
Ξέρεις καλέ μου τι είναι αυτός ο φόρος; Σε αυτό το σπιτάκι ,που ο καθένας έχτισε με χίλιους κόπους και όνειρα για να βάλει μέσα τα παιδάκια του,τώρα πληρώνουμε ενοίκιο,χωρίς να μας ρωτήσει και να μας ενημερώσει κανείς εκ των προτέρων. Αδιανόητο…..
Από εκεί και έπειτα όλοι οι επώνυμοι του κόμματος,έκαναν,είπαν και έπαιξαν «εν ου παικτείς». Ο ένας μας ενέταξε στην Ο.Ν.Ε. χωρίς να πληρούμε τις προϋποθέσεις και μας επέβαλε το ακριβότερο νόμισμα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο άλλος συμφώνησε στην πτώχευση μας και είπε το «λεφτά υπάρχουν»,και ο παράλλος είπε το αμίμητο «μαζί τα φάγαμε». Όλοι τους δωσίλογοι….
«Και μετά ήρθαν οι μέλισσες»,και μας προέκυψε από το πουθενά…. ο Αλέξης .
Αυτός ήταν το κερασάκι στην τούρτα!!!
Ένας νέος,άγνωστος,άπειρος,τολμηρός και φιλόδοξος ,χωρίς ειδικές γνώσεις του αξιώματος που έμελλε να αναλάβει. Οι προηγούμενοι ηγέτες μας φόρτωσαν χρέη και κάτι πρωτάκουστες λέξεις,«μνημόνια,προαπαιτούμενα»,ενώ αυτός πήρε την εξουσία εξαπατώντας το λαό,πως τάχα θα σκίσει τα μνημόνια,θα παίξει τον ζουρνά και θα τους κάνει όλους να…… χορεύουν. Ψέμματα.
Το μόνο που έκανε όταν με τον τρόπο αυτό πήρε την εξουσία,ήταν να γίνει οσφυοκάμπτης και να τους προσκυνήσει,λέγοντας σε όλα, ναι. Είχε πλήρη άγνοια πως να συμπεριφέρεται και τι να λέει. Πήγε σαν αρνί ανάμεσα σε…λύκους. Πληρώσαμε πολύ ακριβά δίδακτρα για να μάθει να συνομιλεί και να συναλλάσσεται με πλανητάρχες,με σουλτάνους,με πρωθυπουργούς και βασιλιάδες!!!! Του ήρθαν όλα βολικά και άκουσα να λένε πως,γεννούν ακόμα και τα ….κοκόρια του! Με τον ένα η τον άλλον τρόπο,καλέ μου,όλοι αυτοί οι επίδοξοι σωτήρες μας,οι πρώην,οι νυν και οι επόμενοι,κονταροχτυπιούνται πάνω στην καρέκλα της εξουσίας και σε πιάνει θλίψη όταν τους ακούς να εκτοξεύουν βολές ο ένας ενάντια στον άλλον,αντί να ομονοούν και όλοι μαζί ενωμένοι,να υπερασπίζονται τα δίκια αυτής της όμορφης και ένδοξης πατρίδας που μας έλαχε.
Αυτήν την πατρίδα,μόνο ένας Καποδίστριας θα της άξιζε,αλλά όταν σε βάθος χρόνου ήρθε,τον σκότωσαν,και βρίσκεται τώρα κάπου εκεί στη γειτονιά των αγγέλων μαζί σου.
Στα τρία μας παιδιά άφησες τη μεγαλύτερη κληρονομιά,το καλό σου όνομα,που το τιμούν και όλοι τους εκτιμούν. Ευχαριστούμε που υπήρξες στη ζωή μας…
Και όταν το ταξίδι της ζωής μας τελειώσει,σίγουρα εσύ θα είσαι εκεί στην προκυμαία να μας υποδεχτείς,και να μας δείχνεις το δρόμο.
Εις το επανιδείν…
Αφιερωμένο στη μνήμη
του Χάρη Ποικιλίδη
Χρυσό φεγγάρι μου
ψάχνω τον Χάρη μου,
μήπως τον είδες να πετά
ανάμεσα στ’αστέρια;
Κάποιο αστέρι,που μου τον
πλάνεψε,
κάποιο αστέρι,που μου τον
μάγεψε,
και μου τον πήρε και πέταξε
στα λευκά του φτερά.
Δε ζηλεύω μίαν άλλη,
πού’χει πιο πολλά κάλλη,
πού’χει ξέμπλεκα τα ξανθά της
μαλλιά.
Το αστέρι ζηλεύω
υποφέρω και κλαίω
που τον έκλεψε μέσα
απ’τη ζεστή μου αγκαλιά.
Φεγγαράκι μου πες του,
σαν τον δεις να περνά,
πως μου λείπουν τα μάτια του
κι η χρυσή του καρδιά.
Μου λείπει το γαλάζιο των ματιών του,
μου λείπει και η τρυφερή φωνή,
κι η αγάπη του η τόση
κι η αγγελική του μορφή.
Έλα αστέρι μου,
έλα περιστέρι μου,
έλα στον ύπνο μου
για να με βρεις.
Θα σε προσμένω,
θα περιμένω,
στην αγκαλιά μου
για να κρυφτείς.
Μη σε κλέψουν τ’άστρα,
που ντυμένα στ’άσπρα
σε καραδοκούνε
στις γωνιές της γης.
Δ.Χ. Ποικιλίδου
Ακολουθήστε το Ολύμπιο Βήμα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις με καθημερινή ενημέρωση
