Γράφει ο Γιάννης Τσαπουρνιώτης
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, στην καθιερωμένη γιορτή της Μητέρας, οι ευχές για την Μάνα, την Μητέρα, την Μαμά συνοδεύονται με φιλιά, αγάπη και λουλούδια. Μικρά και μεγάλα παιδιά, γιοί και κόρες, οργανώνουν εκπλήξεις και δώρα για την πολυαγαπημένη Μανούλα τους.
«Μην ξοδεύετε τα χρήματα σας σε ανθοδέσμες. Δεν έχω ανάγκη από λουλούδια εγώ. Θέλω μόνο υγεία. Κι εσείς να προσέχετε, να είστε καλά μαζί με τα παιδιά σας». Ήταν τα λόγια της συγχωρεμένης Μητέρας μου κάθε φορά που της προσφέραμε ένα δώρο στην γιορτή της.
Τις ίδιες συμβουλές δίνουν όλες οι Μάνες στα παιδιά τους. Την ίδια αγωνία βιώνει η Μάνα σε κάθε σπίτι. Την ίδια θαλπωρή και στοργή παρέχει στα θρεφτάρια της. Ακόμη κι όταν παντρευτούν και της δώσουν εγγόνια και δισέγγονα, αυτή είναι εκεί να ορμηνεύει, να προσφέρει τα πάντα, από μαγείρεμα, σιδέρωμα, πλύσιμο, μέχρι ντάντεμα και κανάκεμα των παιδιών μας.
Αχ…, πόσο αχάριστα τέκνα είμαστε. Πόσες φορές νευριάσαμε μπροστά της. Πόσες άλλες την πικράναμε γιατί εμείς γνωρίζουμε τα πάντα κι αυτή τα λιγότερα. Πόσες φορές μας συγχώρησε και πόσες αγνοήσαμε να της ζητήσουμε ειλικρινά συγνώμη για την απότομη και άδικη συμπεριφορά μας. Πόσες φορές είχαν επαληθευτεί οι προβλέψεις της κι εμείς ως μικρά παιδιά, ως έφηβοι, ως ενήλικες, την ειρωνευόμασταν και δεν ακούγαμε τις υποδείξεις της.
Την Μάνα να την τιμούμε καθημερινά. Μην περιμένουμε μια μέρα τον χρόνο για να της δείξουμε την αγάπη μας. Οι έννοιες και τα προβλήματα μας ας μείνουν έξω από τις αληθινές προτεραιότητες του βίου μας. Και η Μαμά, η Μητέρα μας, η Μάνα μας, είναι πρώτιστη προτεραιότητα και δεν μπαίνει σε λίστα αναμονής. Δεν ζητάει πολλά από τα παιδιά της. Μόνο έναν καλό λόγο, ένα μικρό χαμόγελο.
Αχ… Μάνα, να σε είχα ξανά κοντά μου, για μια ώρα μόνο, για ένα λεπτό. Να αγγίξω τα χέρια σου, να σου δώσω ένα γλυκό φιλί, να σε αγκαλιάσω σφιχτά, να ζητήσω ξανά την ευχή και τη συγχώρεση για τα ατοπήματα μου. Αχ… Μανούλα μου, πόσες προσευχές, πόσα μνημόσυνα να σου κάνω για να σε κατατάξει ο Ύψιστος εκεί που δικαιωματικά αξίζεις.
Το βέβαιο είναι πως αισθάνεται περήφανη καθώς ο Θεός αναπλήρωσε το ρόλο της με μια επίσης άξια Μητέρα, με μια σπουδαία Πεθερά, με ανάλογη μέριμνα και προσοχή για εμένα και την οικογένεια μου.
Ας μη δίνουμε στεναχώριες στην Μάνα. Να κατανοούμε τη θέση της. Να της προσφέρουμε αστείρευτη αγάπη με απλότητα, με ευγένεια και σεβασμό. Κι όταν υποφέρει και δεν δέχεται ιατρική φροντίδα, τότε να ενεργοποιούμε την «μαεστρία» μας για να της αλλάξουμε γνώμη.
Αυτή θα είναι πάντα εκεί, δίπλα μας και προπάντων στα δύσκολα.
*Παραθέτω μια μικρή παράγραφο από το διήγημα μου «Ο γκρι σκούφος» που απέσπασε το 1ο Βραβείο στον 3ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος της ΕΟΔνΠ, τον Απρίλιο του 2016, αφιερωμένο στη μνήμη της Μάνας μου, στη μνήμη κάθε Μάνας, Ελληνίδας και μη.
«Θα κόντευε μήνας από την ημέρα του αποχαιρετισμού. Πήγα στο πατρικό μου να σκαλίσω λίγο τα πράγματα της. Ήθελα να χαϊδέψω το παρελθόν μέσα από τα προσωπικά της αντικείμενα. Τα ρούχα της ήταν εκεί, τακτοποιημένα στη θέση τους. Τα ταγεράκια, οι φούστες, οι μπλούζες, τα φουλάρια, οι νυχτικιές, αναζητούσαν τον ιδιοκτήτη. Λαχταρούσαν να φιλοξενήσουν ξανά μέσα τους την Μάνα μου.
«Ω Θεέ μου! Δεν το πιστεύω! Ο σκούφος, ο γκρι σκούφος!». Ήταν αραχτός στο δεύτερο συρτάρι. Όσο έκλαψα εκείνη τη στιγμή δεν είχα κλάψει όλο το χρονικό διάστημα του μαρτυρίου. Οι σπαραγμοί που έβγαιναν αυθόρμητα από μέσα μου ακουστήκανε σε όλη την γειτονιά.
Έβαλα τον σκούφο στο κεφάλι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Σαν να την έβλεπα να με κοιτά και να καμαρώνει».
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
