Γράφει ο Γεώργιος Δουλδούρας
Ρωτάνε εντός ή εκτός ΕΕ, Δραχμή ή Ευρώ, Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, ρωτάω:
“Γιατί δεν ακούμε;”
Μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι σήμερα πιο εύκολη από ποτέ. Διαβάζω απόψεις και αυτό που βλέπω στην πλειοψηφία με τρομάζει. Γιατί τόσο μεγάλη σιγουριά κυρίες και κύριοι; Τι σας κάνει να νιώθετε τόσο μεγάλη βεβαιότητα για όσα πιστεύετε; Είναι τρομακτικό το πως μπορεί ο καθένας εκεί έξω, να αμφισβητεί με τόσο μεγάλη ευκολία από τον καναπέ του σπιτιού του και από την καρέκλα του καφενείου όχι απλά επιστήμονες, ειδικούς, επαγγελματίες και καθηγητές πανεπιστημίων, αλλά και νομπελίστες. Γιατί δεν ακούμε ποτέ; Γιατί δεν ακούει αυτός ο κόσμος; Γιατί η δική μας γνώμη είναι η πιο σημαντική πάντα;
«Αν γινόταν ένα δημοψήφισμα στο οποίο οι Έλληνες πολίτες θα είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στο ευρώ και τη δραχμή, η νίκη της δραχμής θα ήταν σίγουρη όπως και η καταστροφή που θα ακολουθούσε.»
Μέσα σε αυτές τις τρεις σειρές μόλις προσέκρουσα στα πρώτα στεγανά ορισμένων. Η πρώτη κίνηση κάποιου ο οποίος δεν συμφωνεί, δεν είναι να ψάξει αν αυτός που εκφέρει την άποψη έχει όντως κάποιο επιστημονικό υπόβαθρο ή όχι, ώστε να ξέρει αν θα πρέπει να αναρωτηθεί μήπως υπάρχει το ενδεχόμενο να συμβεί όντως μια καταστροφή μέσω αυτής της οδού, αλλά το να αντεπιτεθεί. Αυτό έχει σημασία, να αντεπιτεθεί σε όσα ο ίδιος πιστεύει ότι είναι λάθος βασιζόμενος όχι σε κάποια επιστημονική εξήγηση αλλά στη ρητορική κάποιου πολιτικάντη, ο οποίος και πάλι δεν μελέτησε το οτιδήποτε για να σχηματίσει την άποψη που έχει. Αυτός είναι ο τρόπος του Έλληνα και σε αυτή την λογική της διαρκούς αντιπαράθεσης τον οδήγησαν οι “επαγγελματίες πολιτικοί”, αυτοί που τον γαλούχησαν με την κουλτούρα της σύγκρουσης.
Κάθε 40 χρόνια καταλαβαίνουμε τα λάθη μας, ώστε να αλλάξουμε πορεία και να κάνουμε με μεγάλη αυτοπεποίθηση και σιγουριά νέα λάθη τα οποία θα θάψουν τις επόμενες γενιές για τα επόμενα 40 χρόνια. Δεν αναρωτιόμαστε για όσα ακούμε, δεν σκεφτόμαστε και δεν μελετάμε πριν μιλήσουμε, δεν έχουμε κριτικό πνεύμα και παρόλα αυτά νομίζουμε ότι έχουμε λόγω της καχυποψίας που μας διακρίνει απέναντι σε οτιδήποτε θεωρούμε «συστημικό». Πόσο ορθολογικές, λοιπόν, μπορούν να είναι οι επιλογές μας;
Μας καταστρέφει καθημερινά ο συνδυασμός αμάθειας, έλλειψης πολιτικής παιδείας και ισχυρογνωμοσύνης. Αν δεν αλλάξουμε ατομικά και συλλογικά την νοοτροπία μας, το επόμενο βήμα θα μας στείλει πιο χαμηλά. Λένε θα πιάσουμε πάτο και θα ξανασηκωθούμε, εγώ λέω ότι δεν υπάρχει τέλος στην παρακμή, ή σηκώνεσαι τώρα ή συνεχίζεις να πέφτεις για πάντα.
Γεώργιος Δουλδούρας
Φοιτητής Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών,
ειδίκ. Πολιτικών Επιστημών και Διπλωματίας, Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Μέλος ΟΝΝΕΔ Πιερίας