Δεν θα μπαίναμε σε καμία περίπτωση στη σύγκριση Ελλήνων και Γερμανών. Είναι τόσο ριζική η διαφορά μας ως λαών και τόση η δική μας έννοια να μην τους μοιάσουμε που θα ήταν ακατόρθωτο.
Αφορμή για το συσχετισμό στάθηκε η αναφορά σχολιαστών στην αντιμετώπιση των καταστροφών που προκαλούν αναρχικοί και άλλοι κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κυρίως.
Τα φαινόμενα καταστροφών δεν είναι βέβαια φαινόμενο μόνο ελληνικό. Τα «κίτρινα γιλέκα» κατέστρεψαν επανειλημμένα το κέντρο του Παρισιού πρόσφατα, για να μην ανατρέξουμε σε παρόμοιους βανδαλισμούς στην Ισπανία λίγο καιρό πριν.
Στην αρχαιότητα ένα καταγεγραμμένο γεγονός παραπέμπει σε τρομοκρατία. Συνέβη στην Αθήνα το 415 π.Χ. λίγο πριν τη Σικελική εκστρατεία όταν μια νύχτα, κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών, πλήθος προτομών του Ερμή βεβηλώθηκαν σε όλη την Αθήνα. Για το γεγονός όπως είναι γνωστό κατηγορήθηκε ο Αλκιβιάδης και οι φίλοι του ότι ακρωτηρίασαν τα αγάλματα, παρωδώντας παράλληλα και τα Ελευσίνια Μυστήρια, και μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι αυτές οι πράξεις σχετίζονταν με συνωμοσία κατά της δημοκρατίας. Η δίκη του Αλκιβιάδη έγινε ερήμην του και η καταδίκη του ήταν οριστική. Αυτά στην αρχαιότητα.
Στις σύγχρονες κοινωνίες η ομαδική διαμαρτυρία νέων κυρίως ανθρώπων σε καταστάσεις καταπιεστικές είναι παραδεκτές και αποτελούν έκφραση δημοκρατικού δικαιώματος.
Όσο πιο υγιής είναι μία δημοκρατία, τόσο λιγότερο ενοχλείται από τον αντίθετο λόγο, την άλλη άποψη.
Οι σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες με επιτυχία αντιμετώπισαν την διαμαρτυρία αλλά και το ακραίο φαινόμενο της τρομοκρατίας. Το τελευταίο δεν το θεράπευσαν αλλά το περιόρισαν και το τιθάσευσαν.
Η ελληνική κοινωνία είναι λίγο πιο ευαίσθητη, λίγο πιο υποψιασμένη απέναντι στην καταστολή της βίας, κυρίως της αστυνομικής βίας και ίσως λίγο πιο ανεκτική στη βία των πολιτών. Ιστορικοί λόγοι το εξηγούν αυτό. Ακόμα και η τουρκοκρατία ενέχει την δική της ευθύνη στην αντιπαλότητα των Ελλήνων σε κάθε τι κρατικό. Φαινόμενα βίας κατά πολιτών σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι καταδικαστέα. Τα περιστατικά στη Νέα Σμύρνη προκαλούν αποτροπιασμό, και καλό είναι να μην έχουν καμία συνέχεια.
Η απόδοση ευθυνών ίσως είναι ένας τρόπος να μην επαναλαμβάνονται.
Παράλληλα η αντιμετώπιση της αστυνομικής αυθαιρεσίας πρέπει να ελεγχθεί. Πληροφοριακά αναφέρουμε ότι δεν έχουμε καλό όνομα στην «πιάτσα». Είμαστε πάνω μόνο από τη Ρωσία, την Τουρκία, τη Ρουμανία και την Ουκρανία.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της βίας είναι ένα δύσκολο σταυρόλεξο το οποίο καλούνται να λύσουν οι κυβερνώντες. Και μέχρι στιγμής έγινε αρκετά καλά.
Εκείνο το οποίο τραυματίζει είναι η καταστροφή δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, και η μη αντιμετώπιση αυτής της παραβατικότητας.
Να γίνει η πορεία της διεκδίκησης, να εκφραστεί δυνατά η αντίρρηση, γιατί όμως να καταστραφεί η περιουσία του λαού. Γιατί να ξηλωθούν πεζοδρόμια, γιατί να σπάσουν οι προθήκες καταστημάτων, γιατί να καούν ΑΤΜ τραπεζών;
Αυτά αποτελούν δημόσια περιουσία για την οποία κόπιασαν οι Έλληνες, όλοι οι Έλληνες και τους ανήκει.
Και εν πάσει περιπτώσει αν μας κάνει κέφι να τη σπάσουμε το δίκαιο είναι να την πληρώσουμε.
Μετά από τόσα δεινά και ως λαός και ως πολιτεία ωριμάσαμε. Καλό είναι να επικρατήσει η σοβαρότητα, η ορθοφροσύνη, η σοφία κι ας δοθεί τέλος στην παράνοια.
Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, όλες οι πολιτικές δυνάμεις να μην υποθηκεύσουν στην τόσο δύσκολη στιγμή για την πατρίδα υγειονομική και οικονομική, το μέλλον μας.
Η παραβατικότητα μέσα στα πανεπιστήμια και γύρω από κινήματα και διάφορα μέτωπα , που επιβιώνει στην Ελλάδα δίνει την εντύπωση ότι είναι μεγάλη ακριβώς επειδή υπάρχει μια νομοθεσία που επιτρέπει την ατιμωρησία. Κυρίως, δεν υπάρχει η έννοια του χρηματικού προστίμου του συνδεδεμένου με το κόστος των κάθε φορά ζημιών γράφει ο Ηλίας Κανέλλης.
Στη δεκαετία του 1960 στο τότε Δυτικό Βερολίνο μετά από άγρια επεισόδια με πολλές σπασμένες βιτρίνες από φοιτητές οργανωμένους έγιναν συλλήψεις και παραπομπές στη δικαιοσύνη. Εκτός από τη φυλάκιση οι παραβάτες αντιμετώπιζαν και την χρηματική ποινή που κάλυπτε το ύψος της ζημιάς, και αυτή η ποινή έτσουζε περισσότερο. Και συμπληρωματικά υπήρχε μια κατηγορία ποινών που προέβλεπε κοινωνική εργασία των παραβατών.
Και κάπως έτσι νομοθετώντας την ευθύνη οι Γερμανοί αντιμετώπισαν το φαινόμενο των καταστροφών από τους διαδηλωτές. Εδώ συνεχίζουμε να είμαστε τζάμπα μάγκες και να σπάζουμε χωρίς να πληρώνουμε…
Μ.Κ.