Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ «πέρασε» από τη Βουλή με τις ψήφους όλων των βουλευτών ( 144+9) των δύο κομμάτων που τη στηρίζουν. Επί της ουσίας ψηφίστηκαν τα δύο τρίτα των μέτρων που ζητούσαν οι δανειστές (και προβλεπόταν στο τρίτο Μνημόνιο που υπεγράφη από την κυβέρνηση και τους «θεσμούς» το περασμένο καλοκαίρι.
Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ «πέρασε» από τη Βουλή με τις ψήφους όλων των βουλευτών ( 144+9) των δύο κομμάτων που τη στηρίζουν.
Επί της ουσίας ψηφίστηκαν τα δύο τρίτα των μέτρων που ζητούσαν οι δανειστές (και προβλεπόταν στο τρίτο Μνημόνιο που υπεγράφη από την κυβέρνηση και τους «θεσμούς» το περασμένο καλοκαίρι. Δηλαδή από το συνολικό πακέτο των 5μ4 δις ευρώ του Μνημονίου, παραμένουν έτσι προς ψήφιση μέτρα 1,8 δις ευρώ, ενώ εκκρεμεί και το ζήτημα των μέτρων – κάβα των 3,6 δις ευρώ που το ΔΝΤ ζητεί με επιμονή. –
Με δύο λόγια χθες τις πρώτες πρωινές ώρες ψηφίστηκαν μέτρα 3,6 δις και παραμένουν προς εφαρμογή άλλα ύψους 5,4 δις . Που θα πει «πέρασε» μια κρίσιμη πρόταση της κυβέρνησης όμως τα δύσκολα δεν τελείωσαν όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, αλλά αντιθέτως πρέπει να ψηφιστούν τους επόμενους μήνες.
Από τα μέτρα που ψηφίστηκαν κάποια είναι αναγκαία και θάπρεπε να ληφθούν πολύ νωρίτερα, άλλα είναι επώδυνα, αλλά παράλογα κι άλλα και επώδυνα και παράλογα. Κάτι ανάλογο ισχύει και για όσα (που είναι περισσότερα) πρέπει να ψηφιστούν σύντομα.
Ως προς την αποτελεσματικότητα των μέτρων που ψηφίστηκαν σχεδόν το σύνολο των ειδικών επιστημόνων και αναλυτών συμφωνούν πως είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Λήφθηκαν υποτίθεται για να ενισχύσουν την ανάπτυξη και να βοηθήσουν την έξοδο της χώρας από την κρίση και τα σκληρά αδιέξοδα στα οποία περιήλθε. Όμως με περικοπές εσόδων από τους ήδη οικονομικά ασθενέστερους (συνταξιούχους, μισθωτούς, μικρομεσαίους) και την αύξηση των εκ κατασκευής άδικων για τους φτωχούς έμμεσων φόρων όχι μόνο δεν ευνοείται η ανάπτυξη αλλά αντιθέτως υπονομεύεται. Κατά συνέπεια η Κυβέρνηση κάνει κατά το κοινώς λεγόμενο «μια τρύπα στο νερό».
Διότι και πολιτικό κόστος επωμίζεται και αντί να βελτιώσει την απελπιστικά άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας την χειροτερεύει. Σπρώχνει δηλαδή τη χώρα πιο βαθιά στο βούρκο. Εύλογα λοιπόν διερωτάται κανείς: Μα γιατί να γίνονται όλα αυτά; Γιατί δηλαδή να μην γίνονται στη χώρα μας οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις δηλαδή που θα την μετέτρεπαν σ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος;
Αντ’ αυτού είδαμε όλες τις κυβερνήσεις των χωρών της κρίσης της σημερινής συμπεριλαμβανομένης να απεχθάνονται τις μεταρρυθμίσεις και να τις αποφεύγουν «όπως ο διάβολος το θυμιάμα», που λέει ο λαός μας. Για διάφορους λόγους που οδηγούσαν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα.
Οι παλιότερες διότι αφ’ ενός είχαν πολιτικό κόστος και δεν θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τις πελατειακές τους σχέσεις – κάποιοι από αυτούς μάλιστα διότι θα έχαναν τα προσωπικά τους οφέλη πολιτικά και οικονομικά – η σημερινή δε για τους δύο παραπάνω λόγους αλλά και για έναν επιπλέον, εξίσου σοβαρό: λόγω των κομματικών τους παρωπίδων – ιδεολογιών.
Η ριζοσπαστική Αριστερά ως γνωστόν είναι εξ υποθέσεως υπέρ του κρατισμού και της «ισότητας». Οι μεταρρυθμίσεις ασφαλώς θα πρέπει να εφαρμοστούν και στο κράτος και τους θεσμούς του ( περιορισμός του κράτους, αποκρατικοποιήσεις, ενίσχυση ιδιωτικού τομέα και επενδύσεων) πράγματα που οι Αριστεροί τα απορρίπτουν μετά βδελυγμίας.
Βέβαια το Μνημόνιο Τρίπρα περιλαμβάνει τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Όμως τις υπέγραψαν με «βαριά καρδιά» και τις εφαρμόζουν – όσες εφαρμόζουν- με ακόμη βαρύτερη.
Οσο για την «ισότητα», όπως την είδαμε στη χώρα της Παιδείας ( κατάργηση Πειραματικών και προτύπων Σχολείων, μείωση ωρών διδασκαλίας στα δημοτικά, επί Μπαλτά το πρώτο επί Φίλη το δεύτερο) δεν πρόκειται για πραγματική ισότητα, προοδευτική κι αποδοτική, αλλά για «γιαλαντζί», ισότητα προς τα κάτω.
Μ’ αυτά τα δεδομένα δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου μα καθόλου αισιόδοξοι για το μέλλον.-
