Βηθλεέμ: Το μυστήριο που δημιουργεί κάτι καινούριο από τις στάχτες.
Βηθλεέμ: Το μυστήριο που δημιουργεί κάτι καινούριο από τις στάχτες.
Τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, ένας άγγελος παρουσιάστηκε σε βοσκούς που φύλαγαν βάρδιες για το κοπάδι τους και μεταξύ άλλων τους είπε και τα εξής: «Και τούτο είναι το σημάδι για να τον αναγνωρίσετε: θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο και ξαπλωμένο σ’ ένα παχνί» (Λουκάς 2:12).
Το σημάδι των Χριστουγέννων ήταν ένας βρέφος σε αδυναμία. Ο Θεός ήρθε στον κόσμο όχι με λαμπρότητα και δύναμη, αλλά με απλότητα και ταπείνωση. Η σοφία Του και ο τρόπος Του δεν είναι σαν των ανθρώπων. Ο Λόγος του Θεού έγινε ένα άφωνο βρέφος που κοιμάται. Αυτός που μια μέρα θα ντύσει τις ουράνιες δυνάμεις με καθαρά άσπρα ενδύματα, τυλίχθηκε σε χοντροκαμωμένες λωρίδες υφάσματος. Ο Άρτος της ζωής τοποθετήθηκε σε μια σκάφη ταΐσματος ζώων. «Ο περιτυλιττόμενος το φως ως ιμάτιον» (Ψαλμός 104:2) βρίσκεται τυλιγμένος στις φασκιές και είναι ξαπλωμένος σε μια κρυφή γωνιά ενός αχυρώνα. Η παντοδυναμία γίνεται αδυναμία· η θεϊκή μεγαλοπρέπεια γίνεται ανθρώπινη μηδαμινότητα. Ταυτόχρονα Θεός και άνθρωπος· γεννημένος στη γη, γήινος· σταλμένος από τον ουρανό, ουράνιος και θείος. Ο Δημιουργός έγινε δημιούργημα. Ο Κύριος του ουρανού και της γης εισήλθε στο πεπερασμένο της θνητής ζωής. Βρέφος, και εν τούτοις βασιλιάς. Νήπιο, και όμως Θεός.
«Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθει εν σαρκί (Α΄Τιμόθεον 3:16). Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία των Χριστουγέννων εάν δεν δει το μυστήριο του ερχομού του Χριστού ως τον ερχομό του Θεού στην ανθρώπινη ζωή για να μας λυτρώσει. Το ότι ο Θεός διάλεξε αυτόν τον τρόπο και αυτό το μέσο για να δείξει το ενδιαφέρον και την αγάπη Του για τον αμαρτωλό άνθρωπο ήταν το κρυμμένο μυστικό των αιώνων πριν τα Χριστούγεννα και έχει γίνει το μυστήριο των αιώνων έκτοτε. «Θεός ην εν Χριστώ».
Μην με ρωτήσετε κάτι περισσότερο. Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Δεν ξέρω πως εκείνο το Βρέφος της Βηθλεέμ μπορούσε να είναι Θεός· ξέρω μόνο ότι το Παιδί της φάτνης έφερε τη ζωή του Θεού σε μένα. Και ο τρόπος για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα είναι να ζήσουμε στο φως που πηγάζει από τον ερχομό του Σωτήρα στη Βηθλεέμ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν δεν είχε έρθει!
Όλες οι χαρές, οι ευλογίες και τα προνόμιά μας οφείλονται στον ερχομό Του ανάμεσά μας. Η Βηθλεέμ δεν είναι πια μόνο μια μικρή πόλη της Ιουδαίας, αλλά ο τόπος όπου ο Θεός ήταν άστεγος, χωρίς οικογένεια, και όπου όλοι εμείς οι άνθρωποι αποκτήσαμε (ή μπορούμε να αποκτήσουμε) οικογένεια. Αυτό είναι ένα μήνυμα και ένα κίνητρο για μας να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά Του και να μιμηθούμε το παράδειγμά Του.
Κάποια Χριστούγεννα πριν αρκετά χρόνια σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης μια μητέρα, η κυρία Νόρις, κτυπημένη από τη θλίψη και τον πόνο, καθόταν στην αίθουσα αναμονής άναυδη, σιωπηλή, με δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά της. Είχε μόλις χάσει τον μονάκριβο γιο της και κοίταζε αφηρημένα την οροφή ενώ η προϊσταμένη νοσοκόμα της μιλούσε, απλά επειδή ήταν καθήκον της προϊσταμένης να μιλάει σε τέτοιες περιστάσεις.
«Προσέξατε κυρία Νόρις το μικρό αγόρι με τα κουρελιασμένα ρούχα στο χολ δίπλα ακριβώς στο δωμάτιο του παιδιού σας;» Όχι, η κυρία Νόρις δεν το είχε δει. «Αυτή», συνέχισε η προϊσταμένη, «είναι μια ακραία περίπτωση. Η μητέρα του μικρού αγοριού είναι μια νεαρή Πακιστανή που την μετέφερε στο νοσοκομείο ένα ασθενοφόρο πριν μια εβδομάδα από το άθλιο μικρό διαμέρισμα στο οποίο τους πέταξαν όταν ήλθαν σ’ αυτήν τη χώρα πριν σχεδόν τρεις μήνες. Έχασαν όλους τους συγγενείς τους στην πατρίδα τους και δεν γνώριζαν κανέναν εδώ. Οι δυο τους είχαν ο ένας τον άλλο. Κάθε μέρα έρχεται αυτό το αγόρι και κάθεται εκεί από το πρωί ως το βράδυ με τη μάταιη ελπίδα ότι η μητέρα του θα ξυπνήσει και θα του μιλήσει. Τώρα, δεν έχει πια κανέναν στο σπίτι».
Η κυρία Νόρις άκουγε τώρα. Έτσι η νοσοκόμα συνέχισε, «Πριν 15 λεπτά αυτή η νεαρή μητέρα άφησε την τελευταία της πνοή, έπεσε σαν ένα βότσαλο σ’ έναν απύθμενο ωκεανό, και τώρα είναι καθήκον μου να πάω να πω στο μικρό αυτό επτάχρονο αγόρι, ότι είναι τελείως μόνος στον κόσμο». Η προϊσταμένη σταμάτησε για λίγο και ύστερα στράφηκε με λυπημένο ύφος στην κυρία Νόρις. «Δεν πιστεύω», είπε διστακτικά, «δεν φαντάζομαι ότι θα πηγαίνατε να του το πείτε εσείς στη θέση μου;»
Αυτό που συνέβη τις επόμενες λίγες στιγμές είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα. Η κυρία Νόρις σηκώθηκε, σκούπισε τα δάκρυά της και πήγε και έβαλε τα χέρια της γύρω από το αγόρι και έφερε αυτό το ορφανό άστεγο παιδί στο άδειο σπίτι της, και στο σκοτάδι που τους τύλιγε και οι δυο συνειδητοποίησαν ότι είχαν γίνει φώτα ο ένας για τον άλλο! Τώρα η γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ είχε αποκτήσει άλλο νόημα γι’ αυτούς. Εύχομαι και για μας.
Καλά Χριστούγεννα
Και Ευλογημένος ο Καινούριος Χρόνος
Αιδέσιμος Ιωάννης Υφαντίδης
Ακολουθήστε το Ολύμπιο Βήμα στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις με καθημερινή ενημέρωση
