Φορτηγά και αυτοκίνητα σταθμεύουν όπως-όπως, οι οδηγοί κατεβαίνουν βιαστικοί για να πάρουν ένα κρύο καφέ, ένα σάντουιτς ή μια τυρόπιττα, επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Ένα φορτηγό με γιγάντιες μπάλες από στάχια, μόλις έκλεισε τη θέα προς τον χώρο στάθμευσης και τον δρόμο. Οι θημωνιές που βλέπουμε να χάσκουν στα χωράφια μες στο λιοπύρι του Αύγουστου και που τώρα είναι φορτωμένες σ’ ένα φορτηγό, ταξιδεύουν για τον τελικό προορισμό τους, μια μάντρα ή μια φάρμα ζώων ώστε ν’ αποτελέσουν τροφή για τις αγελάδες και άλλα ζωντανά.
Σταματά ένα μικρό λεωφορείο με τουρίστες. Ηλιοκαμένοι άντρες, γυναίκες και παιδιά με τα μαλλιά τους να χρυσίζουν σαν τα στάχια του φορτηγού, κατακλύζουν ξαφνικά τη μέχρι εκείνη τη στιγμή ήσυχη καφετέρια. Βαβούρα και φασαρία καθώς παίρνουν ουρά, γεμίζουν τους δίσκους τους με καφέδες, ταχινόπιττες, ελαιόψωμα, μπουρέκια και άλλα ντόπια εδέσματα που θέλουν να δοκιμάσουν, αφού τα συστήνει εξάλλου το site του συγκεκριμένου φούρνου-καφετέριας στο διαδίκτυο, με πολλά μάλιστα αστεράκια.
Παλιά ταξιδεύαμε με ένα βαρύ ταξιδιωτικό οδηγό στο σακίδιο που μας έλεγε πού να πάμε, τι να δούμε ή πού να μείνουμε σε μια ξένη χώρα. Πολλές φορές το ταβερνάκι ή το bistrot που μας σύστηνε είχε ήδη κλείσει, αφού ήταν κάποιων χρόνων το βιβλίο-οδηγός μας και δεν μπορούσε να τύχει άμεσου εκσυγχρονισμού, όπως γίνεται τις μέρες μας στο διαδίκτυο. Φτάναμε στα ελληνικά νησιά με το καράβι και δεν ξέραμε πού θα μείνουμε το βράδυ, απλά ακολουθούσαμε κάποιους άγνωστους που περίμεναν στο λιμάνι με ταμπελίτσες που έγραφαν «ενοικιάζονται δωμάτια».
Τώρα γνωρίζουμε πριν ακόμη φύγουμε για ένα ταξίδι πού ακριβώς θα κοιμηθούμε, πώς θα είναι το δωμάτιο και το μπάνιο μας, η θέα από το μπαλκόνι, τα γειτονικά κτίρια, έχουμε ήδη δει τ’ αξιοθέατα προτού φτάσουμε στη ξένη χώρα. Τίποτα πια δεν μας εκπλήττει, έχει χαθεί από τη ζωή μας το απρόοπτο, το αυθόρμητο, το τυχαίο και η περιπέτεια. Αντί το ταξίδι να είναι περιήγηση και περιπλάνηση γίνεται ένα προγραμματισμένο κωδικοποιημένο “tour”. Όπως και η υπόλοιπη ζωή μας.
Όχι, δεν είμαι νοσταλγός της εποχής που φτάναμε σε μια ξένη πόλη με συμφοιτητές και καταλήγαμε σε ένα θορυβώδη ξενώνα κοντά στον σταθμό των τραίνων. Ούτε θα μπορούσα πλέον να κατασκηνώσω όπως παλιά στην Σκοτίνα και στο Κάστρο. Χρειάζομαι πλέον τις ανέσεις μου αλλά χωρίς τις ατέρμονες έρευνες στο διαδίκτυο που κάνουν οι συνομήλικοί μου, λες και πρόκειται για αγορά ακινήτου και όχι ένα δωμάτιο όπου θα αράξουν απλά για λίγες μέρες. Μου αρέσει να περιπλανιέμαι στα δρομάκια μιας πόλης και να κάθομαι σ’ ένα εστιατόριο απ’ αυτά που τρώνε οι ντόπιοι και όπου μπορείς να γευτείς την πραγματική κουζίνα μιας περιοχής, ανταλλάζοντας ενίοτε κάποιες κουβέντες με τους θαμώνες των διπλανών τραπεζιών.
Αγαπώ τα ταξίδια, τη μετάβαση από τη μια κουλτούρα στην άλλη, από το ένα κλίμα στο άλλο. Φεύγεις με σαράντα βαθμούς από τον τόπο σου και σε πέντε ώρες βρίσκεσαι με βροχή, φορώντας τα χειμερινά σου. Τα ταξίδια δίνουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθούν από τη ζωή και την καθημερινότητά τους, να διακόψουν τη ρουτίνα τους και λόγω της απόστασης να γίνουν παρατηρητές της ζωής τους. Μπορούν έτσι ν’ αναγνωρίσουν τα λάθη και τα πάθη τους και να ελπίζουν σε κάποιες διορθωτικές αλλαγές στην επιστροφή τους.
Αυτά συλλογίζομαι ενώ περιμένω την άγνωστή σε μένα αναγνώστρια με την οποία έκλεισα το ραντεβού σε καφετέρια της πόλης μας. Πώς θα την αναγνωρίσω; Μα να την που έρχεται αυτή προς το μέρος μου, ακτινοβολώντας. «Χαίρετε, κύριε Θεοχάρη η Ελένη είμαι» μου λέει και τρέχω να την κεράσω καφέ και γλυκό. Πιάσαμε την κουβέντα ως το σούρουπο, λίγος χρόνος μα αρκετός ώστε να μοιραστούμε ιστορίες της ζωής μας, να κάνουμε εξομολογήσεις, σαν δυο φίλοι που μας ένωνε μια παλιά φιλία κι ας είχαμε μόλις γνωριστεί διά ζώσης, πέραν κάποιων email που είχαμε ανταλλάξει.
Τελικά η δύναμη της στιγμής και του παρόντος χρόνου μπορεί να γίνει βαθύτερη και από αυτήν του παρελθόντος αφού υπάρχουν σχέσεις που χρονολογούνται δεκαετίες ολάκερες αλλά που έχουν περιπέσει σε άπνοια, σε στασιμότητα ή έχουν σκουριάσει. Η Ελένη, είναι γεμάτη σχέδια και όνειρα για το μέλλον της, ενώ η ίδια βρίσκεται μάλλον σε μια φάση αποδοχής και παρά τις όποιες απώλειες, τις ασθένειες και τις αντιξοότητες που της έφερε η ζωή, προχωρεί με το κεφάλι ψηλά, ενώ έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της στάσιμης και συγυρισμένης ζωή των θαμώνων.
Θεοχάρης Στύλος
